Różnice interesów

Koniec lat osiemdziesiątych i początek dziewięćdziesiątych stanowił cezurę pragmatyzacji idei, a także rozszerzenie pola badań oraz działań rządów i organizacji. Ukoronowaniem tych prac była Konferencja Narodów Zjednoczonych Środowisko i Rozwój" w 1992 roku w Rio de Janeiro (UNCED), określana też jako Szczyt Ziemi ze względu na udział 106 polityków, w tym wielu przywódców państw (program uprawnienia budowlane na komputer). Konferencja w Rio była spektakularnym apogeum politycznych deklaracji i zróżnicowanych podejść do ekorozwoju. Za największy sukces uznaje się zapoczątkowanie międzynarodowej współpracy, obejmującej ochronę zagrożonego środowiska przyrodniczego oraz model jego rozwoju. Jednocześnie Konferencja bezlitośnie obnażyła różnice interesów i podziały bogatej Północy i biednego Południa (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

UNCPD przyjął następujące dokumenty. Są to:

1. Deklaracja z Rio, stawiająca istotę ludzką w centrum wszelkich działań proekologicznych.
2. Agenda ’21, dokument liczący ponad 800 stron (40 rozdziałów) uważany za bezprecedensowy ze względu na wszechstronne podejście do problemów ochrony środowiska i rozwoju.
3. Konwencja o zmianach klimatu, której realizacja ma zapobiegać dalszemu katastrofalnemu ocieplaniu się klimatu i jego skutkom - w Rio podpisały ją 154 państwa.
4. Konwencja o różnorodności biologicznej, której celem jest ochrona występujących na Ziemi gatunków flory i fauny - podpisana w Rio przez 153 państwa. Od jej podpisania uchyliły się Stany Zjednoczone twierdząc, że zagraża ona interesom wielkich koncernów amerykańskich, pracujących na materiale genetycznym z krajów rozwijających się (uprawnienia budowlane).
5. Deklaracja o lasach, stanowiąca podstawę do współpracy międzynarodowej na rzezcz ochrony i racjonalnego użytkowania ekosystemów leśnych, co gwarantuje stabilizację zmian klimatycznych.

Deklaracja z Rio obejmuje 27 zasad, stanowiąc swoistą Konstytucję Ekorozwoju. Szczególnie istotne dla kontekstu planowania strategicznego wydają się następujące zasady. Aby osiągnąć zrównoważony rozwój, ochrona środowiska powinna stanowić nierozłączną część procesu rozwoju i nie może być rozpatrywana oddzielnie od niego (program egzamin ustny).

Zapobieganie degradacji środowiska

Państwa powinny współpracować w celu wzmocnienia wewnętrznych możliwości budowania zrównoważonego rozwoju, doskonaląc naukowe poznanie poprzez wymianę naukowej i technologicznej wiedzy oraz usprawnienie procesu rozwoju, przystosowania i rozprzestrzeniania technologii, włączając w to nowe technologie i innowacje (opinie o programie).

Zagadnienia środowiskowe są najlepiej rozwiązywane na odpowiednim poziomie, z udziałem wszystkich zainteresowanych obywateli. Na poziomie narodowym każda jednostka powinna mieć zapewniony odpowiedni dostęp do informacji dotyczącej środowiska, w której posiadaniu jest władza publiczna. Obejmuje to informacje dotyczące substancji niebezpiecznych i działalności w obrębie społeczności, a także możliwości udziału w procesie podejmowania decyzji. Państwa powinny ułatwić udział społeczeństwa przez stworzenie szerokiego dostępu do informacji. Powinien zostać zapewniony efektywny i rzeczywisty dostęp do prawnych i administracyjnych środków, włączając w to środki kompensujące i zaradcze (segregator aktów prawnych).

Państwa powinny wprowadzić efektywne prawo. Standardy środowiskowe, cele i priorytety zarządzania powinny odzwierciedlać środowiskowe i rozwojowe cele, dla których są stosowane. Standardy przyjęte przez niektóre kraje mogą być nieodpowiednie, powodując powstanie niesprawiedliwych ekonomicznych i społecznych kosztów w innych krajach, a w szczególności w krajach rozwijających się.

Państwa powinny efektywnie współdziałać w sprzeciwianiu się i zapobieganiu przemieszczania do innych państw działalności bądź substancji powodujących poważne zniszczenie środowiska lub szkodliwych dla zdrowia ludzkiego.

Wszystkie państwa powinny szeroko zastosować działania zapobiegawcze w celu ochrony środowiska, mając na uwadze swe własne możliwości (promocja 3 w 1). Tam, gdzie występują zagrożenia poważnymi lub nieodwracalnymi zmianami, brak całkowitej, naukowej pewności nie może być powodem opóźniania efektywnych działań, których realizacja prowadziłaby do zapobiegania degradacji środowiska.