Rozpatrywanie pełzania betonu

Już w 1934 r. Lynam zaproponował rozpatrywanie pełzania betonu jako zjawiska utraty i przemieszczania się wody w betonie. W tym okresie jednak zjawiska termodynamiczne absorbcji i desorbcji wody były mało znane, stąd z konieczności w swoich badaniach Lynam nawiązał do zjawisk powstawania żelu z cementu i wody (program uprawnienia budowlane na komputer). Odtąd zjawiska poruszone przez Lynama były szeroko badane, a wyniki tych badań zmierzały do ustalenia mikro- i makrostruktury zaprawy cementowej i betonu.

Pierwsza koncepcja struktury zaprawy, reprezentowana przez Michaelisa i Powersa, uważa ją jako złożoną z przestrzennych cząstek żelu oddzielonych drobinami zaabsorbowanej wody. Wielkość tych cząstek jest rzędu 100-f-150 A, powierzchnia właściwa zaś wynosi ok. 2 000 000 cm2/g. Średnica porów pomiędzy cząstkami waha się w granicach 20-M0 A (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wody chemicznie związanej jest w zaprawie 25%. Druga koncepcja mikrostruktury zaprawy, którą reprezentują Le Chatelier, Bernal, Halstead, Zur Strassen, Taylor, Grudemo, przyjmuje, że zaprawa ma budowę mikrokrystaliczną, przy ‘czym woda jest w części chemicznie związana - podobnie jak w teorii Michaelisa, w części jest zaabsorbowana na powierzchni fazy krystalicznej, względnie też wypełnia szczeliny między- krystaliczne (uprawnienia budowlane).

Nowsze badania wykazują jednak, że w fazie międzykrystalicznej istnieją stałe powiązania przenikające podczas hydratacji wokół cząstek cementu. Nie odpowiada to jednak teorii żelu, gdzie fazę połączeń tworzy woda zaabsorbowana. Hansen uważa, że podstawową sprawą teorii jest ustalenie czy zaprawę cementową należy traktować jako ciecz lepką, czy też jako ciało stałe. Beton traktuje się jako ciało złożone z dwóch składników, z których jeden stanowi zaprawa cementowa, drugi kruszywo. Zakłada się, że kruszywo jest całkowicie otoczone i oddzielone zaprawą cementową. Wątpliwe jest jednak przy tym, aby ziarna kruszywa w rzeczywistości znajdowały się w bezpośrednim styku ze sobą; należy raczej przyjąć, że kruszywo jest jakby zawieszone w zaprawie (program egzamin ustny).

Molekuły

Freudenthal i Roli ograniczają tę koncepcję i uważają, że beton tworzy zespół wolnych ziaren połączonych płynną i lepką zaprawą cementową. Hansen i Nielsen przyjmują natomiast, że ziarna kruszywa tworzą w betonie masę nie przyczepną, której wytrzymałość jest wynikiem tarcia pomiędzy ziarnami, jako funkcji ciśnienia hydrostatycznego. Uważają oni, że taka koncepcja makrostruktury betonu pozwala na najlepszą interpretację zjawiska pełzania. Badania Glucklicha z 1962 r. potwierdziły słuszność tezy Lynama. Na podstawie badań absorbcji i desorbcji Glucklich stwierdził, że woda w betonie stanowi lepki opór pasywny.

Uznał on, że z chwilą gdy ustali się rolę wody w przebiegu zjawiska pełzania, problem staje się mniej skomplikowany (opinie o programie). Na podstawie wielu badań można sądzić, że elementem nośnym struktury betonu jest również zaabsorbowana woda. Ilość wody zależy od równowagi termodynamicznej. Amplituda pełzania zależy więc od ilości wody jaką może beton jako ciało stałe zaabsorbować. Jest to procent wody utrzymanej w danej atmosferze. Aby molekuły były stale związane, potrzebne jest pewne ciepło absorbcji, które powinno być większe od 25 000 cal/mol. Molekuły, które tracą ciepło absorbcji do 15 000 cal/mol, mają czas wiązania mniejszy niż jedna milionowa sekundy (segregator aktów prawnych).

Ciepło absorbcji i czas połączenia molekuł. W świetle powyższym badania powinny skupiać się głównie nad wyjaśnieniem zjawisk Teologicznych w oparciu o molekularną budowę betonu. Molekuły wody, które zostały zaabsorbowane w betonie, są bardzo ruchliwe - mogą stale zmieniać swoje położenie, mogą wyparować względnie mogą być ponownie zaabsorbowane.

Uznając słuszność teorii wody zaabsorbowanej, można rozważać beton jako ciecz (promocja 3 w 1). Aby zilustrować zjawisko pełzania posłużono się modelem Teologicznym przedstawionym na rys. 8-64. Symbol sprężyny ma wyrazić reakcję sprężystą części ustabilizowanej struktury; nie zachodzi przy tym zjawisko parowania. Element sorbcji ma dwie stałe powierzchnie oddzielone od siebie nośną warstwą zaabsorbowanej wody.