Rozpuszczanie i wyługowanie

Rozpuszczanie i wyługowanie portlandytu oznacza poważne osłabienie betonu, pomimo tego, że związek ten nie jest składnikiem, który decyduje o wytrzymałości betonu. Usunięcie portlandytu przez wypłukanie pozostawia w zaczynie luki rozluźniające jego zwięzłość i ułatwiające dalszy dostęp czynników korodujących, a także pogarszające mrozoodporność (program uprawnienia budowlane na komputer).

Niszczące działanie wody czystej nie ogranicza się do wyługowania portlandytu; woda taka jest agresywna również w stosunku do uwodnionych krzemianów wapniowych, które - jak wiadomo - trwałe są tylko w roztworach o znaczniejszym stężeniu wapna i o odpowiednio dużej wartości pH. Czysta woda (pH = 7-8) powoduje daleko posuniętą hydrolizę składników żelu cementowego, przy czym zawarte w nich wapno przechodzi do roztworu, a jako fazy pozbawione wytrzymałości mechanicznej pozostają bogate w wodę luźne żele kwasu krzemowego, wodorotlenku glinu i wodorotlenku żelazowego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Opisane wyżej agresywne działanie wody miękkiej jest dla trwałości betonu szczególnie niebezpieczne, gdy woda ta znajduje się w ruchu. W Skandynawii wystąpiły liczne katastrofalne zniszczenia urządzeń hydrotechnicznych położonych w górach, zbudowanych z pozbawionych wapna skał wulkanicznych. Obecnie skandynawscy budowniczowie takich urządzeń potrafią nadać im potrzebną odporność i trwałość, kładąc szczególny nacisk na dużą zwięzłość i szczelność betonu wystawionego na wysokie ciśnienie szybko płynących wód miękkich (uprawnienia budowlane).

Woda czysta, czyli miękka, a więc woda o charakterze zbliżonym do wody destylowanej, jest więc- dobrym rozpuszczalnikiem stwardniałego zaczynu cementowego. Zrozumiałe jest, że znacznie aktywniejszym rozpuszczalnikiem jest woda niosąca wolne jony wodorowe, czyli woda zawierająca kwasy. Tak się niestety składa, że większość spotykanych w praktyce kwaśnych wód agresywnych zawiera kwasy, których aniony, łącząc się ze składnikami zaczynu cementowego, dają w wyniku sole rozpuszczalne w wodzie - chlorki, azotany, siarczany (program egzamin ustny).

Kwas fluorokrzemowy

Jako wyjątek można tu przytoczyć rzadko w praktyce eksploatacji budynków betonowych spotykane kwasy szczawiowy i winowy; wapniowe sole tych kwasów są - jak wiadomo - bardzo trudno rozpuszczalne (opinie o programie). Ponadto jako wyjątek należy wymienić kwas fluorokrzemowy, który stosowany bywa do powierzchniowej ochrony betonu przez tzw. fluatowanie.
Posługując się pojęciem wykładnika wodorowego można sformułować orientacyjne wskazówki ułatwiające ocenę stopnia agresywności kwaśnych roztworów w stosunku do betonu. Ujmując ten ważny problem najogólniej, można powiedzieć, że niszczące działanie na beton wywiera każdy roztwór, którego pH

Niektórzy autorzy uściślają problem, traktując roztwory o pH ostatnio także do niektórych norm państwowych; przykładem mogą służyć normy RFN (segregator aktów prawnych).
Jeśli przypomnimy, że wykładnik wodorowy ma charakter logarytmiczny, to łatwo pojąć, że zmiana wartości pH o jednostkę oznacza dziesięciokrotną zmianę stężenia jonów H+.

Szczególny, ale często spotykany przykład wody agresywnej rozpuszczającej beton stanowi woda zawierająca dwutlenek węgla. Agresywność takiej wody jest tym większa, im woda jest bardziej miękka i im mniej jest w niej kwaśnych węglanów wapniowych; zależy więc od zawartości C02 w wodzie i przemijającej twardości wody. W pierwszym stadium powstaje nierozpuszczalny węglan CaCOg, który przejściowo uszczelnia beton.

Przy dalszym dostępie C02 tworzy on kwaśne węglany Ca(HC03) i Mg(HCOs), które są łatwo rozpuszczalne (promocja 3 w 1).
W wodzie zawierającej duże ilości soli wapniowych (wody twarde) nawet znaczne ilości C02 mogą być nieszkodliwe, ponieważ istnieją warunki dla zapewnienia trwałości kwaśnego węglanu wapniowego zgodnie z reakcją