Roztwór kwasu węglowego

Wskutek złego działania kanalizacji i neutralizatorów J) albo z powodu uszkodzeń rur kanalizacyjnych przedostają się do gruntu ścieki przemysłowe. W ten sposób wody gruntowe nabierają właściwości agresywnych w stosunku do betonu i niszczą fundamenty, tunele i inne konstrukcje podziemne, niekiedy w dużych odległościach od miejsca uszkodzenia kanalizacji. Z tego powodu należy zwrócić uwagę na prawidłowe działanie neutralizatorów, a rury prowadzące ścieki agresywne powinny być wykonane z materiałów kwasoodpornych. Przy projektowaniu budynków przemysłowych lub innych budowli w pobliżu zakładów przemysłowych należy brać to pod uwagę i konstrukcje podziemne odpowiednio zabezpieczać (program uprawnienia budowlane na komputer).

Kwas węglowy. Często spotykamy się z korozją betonu wywołaną działaniem wód naturalnych z zawartością kwasu węglowego. Wody naturalne wzbogacają się w agresywne C02 w wyniku procesów biochemicznych. Oprócz tego powietrze atmosfery zawiera 0,03%> C02, co odpowiada cząstkowemu ciśnieniu 0,0003 at n. Przy tym ciśnieniu w wodzie nie zawierającej soli, rozpuszcza się w temperaturze 15°C dwutlenek węgla w ilości 0,59 mg/1, co nadaje wodzie słabo kwaśne właściwości (pH = 5,7).
Roztwór kwasu węglowego działa agresywnie na beton, ponieważ tworzy z węglanem wapniowym bardzo rozpuszczalny kwaśny węglan wapniowy.
CaC03+H20 + C02->- Ca(HCOs)2 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Kwaśny węglan wapniowy atakuje poza tym uwodnione krzemiany wapniowe. Wskutek filtracji wody i wymywania rozpuszczalnych związków pozostaje tylko nierozpuszczalna krzemionka. Jeżeli filtracja wody z zawartością kwasu węglowego następuje przez pełną grubość betonu, to całe wolne i związane wapno przechodzi w kwaśny węglan wapniowy, który osiada na odpowietrzonej stronie (jako węglan twardniejący w postaci białych sopli), przy czym oswobodzony kwas węglowy ulatnia się.
Kwas węglowy jest dlatego bardzo groźny dla konstrukcji betonowych, szczególnie przy filtracji wody przez warstwę betonu na wylot (uprawnienia budowlane).

Węglan wapniowy

Wypływa z tego również wniosek, że zabezpieczyć beton można przez nadanie mu wodoszczelności lub przez odpowiednią izolację. Nie zawsze jednak pełna zawartość kwasu węglowego wchodzi w reakcję i wtedy zniszczenie jest powolniejsze, niemniej jest stałe.
Woda, w której kwas węglowy i jony H~, IIC03~, CO.]" są w równowadze, nie rozpuszcza węglanów w betonie (program egzamin ustny).

Powiększenie natomiast ilości C02 powyżej ilości zapewniającej równowagę stwarza warunki rozpuszczania błonki węglanowej i wtedy woda nabiera właściwości agresywnych.
Węglany. W przyrodzie spotykamy węglany jako główne składniki skał, szczególnie wapiennych, jak np. węglan wapniowy i węglan magnezowy w marmurze, kredzie itp. Wietrzenie skał wapniowych polega na przemianie węglanu w kwaśny węglan pod wpływem wody zawierającej kwas węglowy. Do rozpuszczalnych w wodzie należą: węglan sodowy, węglan potasowy, węglan amonowy (opinie o programie). Kwaśny węglan amonowy tworzy z wolnym wapnem rozpuszczalny kwaśny węglan wapniowy. Kwaśny węglan wapniowy atakuje cement glinowy, obniżając jego wytrzymałość.

Zawartość soli magnezu, a mianowicie: siarczanu MgS04 i chlorku MgCl2 w wodach gruntowych jest niewielka. Jednakże w niektórych przypadkach większej zawartości soli magnezu w wodzie należy liczyć się z koniecznością zabezpieczenia konstrukcji betonowych (segregator aktów prawnych).

Szczególnie woda morska zawiera sporą ilość soli magnezu. Wg Moskwina zawartość jonów Mg’-,+ przy zawartości 35%o soli w wodzie równa jest średnio 1,3 g na 1 kg wody morskiej. Z ogólnej zawartości soli magnezu w morskiej wodzie (stanowiącej 15,5-18% w stosunku do całej ilości soli) 2/3 przypada na chlorek magnezowy i 1/3 na siarczan magnezowy. W przeliczeniu na jony magnezu siarczan zawiera 0,43 g Mg2 ‘r, chlorek odpowiednio 0,87 g (promocja 3 w 1)..

Obserwacje nad stanem i rodzajem niszczenia betonu, podlegającego w ciągu dłuższego czasu działaniu roztworów soli magnezu wykazują, że z początku tworzy się biały nalot na powierzchni i w porach betonu, a następnie skupienie białej bezpostaciowej substancji. Substancję taką spotyka się w porach betonu będącego pod działaniem wody morskiej.