Ruch oscylacyjny

Dla ułatwienia rozważań teoretycznych o charakterze zdeterminowanym, na przykład na drodze wszelkich teorii hydrodynamicznych, zakłada się z reguły, że falowanie morskie jest regularne, tzn. że fale stanowią ciągi fal o elementach o określonym ustalonym kształcie, postępujących jedna za drugą i tworzą układy fal regularnych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Falowanie takie jest ruchem oscylacyjnym, w czasie którego cząstki wody zakreślają zamknięte orbity.

Na wodzie głębokiej orbity cząstek wody są koliste. Mówimy wówczas o fali głębokowodnej. Orbity takiej fali mają największe średnice na powierzchni morza; w głąb wody ruch orbitalny a zatem i falowy zanika, orbity maleją według krzywej wykładniczej aż do zerowych na pewnej głębokości. Ruchowi temu, jak wspomniano na wstępie, nie towarzyszy teoretycznie przesuwanie się masy wody w kierunku ruchu fali (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Gdy fala rozprzestrzenia się nad dnem położonym na stosunkowo niedużej głębokości, teoretycznie mniejszej niż połowa długości fali, wówczas orbity kołowe zmieniają się na eliptyczne, a cząstki wody unoszące się przy samym dnie wykazują tak dalece spłaszczone orbity, że można je uważać za odcinki proste. Mówimy wówczas o fali płytko- wodnej (co nie jest zupełnie ścisłe) lub o fali na wodzie o ograniczonej głębokości (uprawnienia budowlane).

W rzeczywistości, jak można się przekonać obserwując na przykład w kanale doświadczalnym w laboratorium ruch drobnych kuleczek (ewentualnie świecących lub w inny sposób znaczonych) o tym samym co woda ciężarze właściwym, wpuszczonych do falującej wody, nie zataczają one ruchu po orbicie ściśle zamkniętej. Po przejściu kilku grzbietów nad danym pionem można stwierdzić pewną deformację orbit, które przestają być zamknięte, tak jak by falowaniu towarzyszył stały powolny prąd przenoszący masę wodną (program egzamin ustny).

Ruch rumowiska

Prąd ten ma różne natężenie a nawet różne kierunki w poszczególnych poziomach wody; ruch postępowy jaki wywołuje nazywany jest transportem masy (lub masowym) i ma duże znaczenie w studiach ruchu rumowiska dennego i zawieszonego (opinie o programie).
Gdy fala zbliżająca się do brzegu znajdzie się nad dnem stopniowo (lecz w sposób ciągły) się spłycającym, wzrasta jej stromość (czyli stosunek wysokości do długości) i w momencie, gdy fala osiągnie miejsce o tzw. krytycznej głębokości wody załamuje się (ulega rozbiciu).

Zjawisko załamania się fali odbywa się na pewnym odcinku mierzonym w kierunku poruszania się fali, nazywanym rozciągłością załamania.
Gdy dno jest pochylone łagodnie (o spadku sd < 0,01 do 0,02), a stromość fali nadchodzącej jest duża, załamanie objawia się w postaci niewielkiej asymetrii i wyostrzenia grzbietów, które pokrywają się pianą, tworząc grzywacz. Załamanie tego typu nazywane bywa spływowym (spilling breaker), gdyż spieniona woda spływa po grzbiecie w kierunku brzegu (segregator aktów prawnych).
Nad dnem stromym grzbiet staje się asymetryczny i na głębokości krytycznej przewala się jakby podcięty od dołu. Grzywacz ma tu kształt spienionego walca. Mówi się wówczas o załamaniu zatopionym (plunging breaker). Gdy stromość fali nabiegającej z pełnego morza jest mała, a dno jest bardzo strome, kształt grzywacza może być jeszcze inny. Załamanie tego rodzaju Wiegel [84] nazywa burzliwym (surging breaker) (promocja 3 w 1).

Spieniony grzbiet fali przesuwa się aż do linii brzegowej, przy czym wysokość fali stopniowo maleje, a grzbiet staje się coraz mniej wyraźny.
W drodze do brzegu fala załamuje się kilkakrotnie. Przestaje być ona falą oscylacyjną i staje się falą przenoszoną (translacyjną), w której cząstki wody wyraźnie już nie zataczają orbit zamkniętych, ale znajdują się w ruchu postępowym. Opisane zjawisko jako całość nosi nazwę przyboju, a fale załamane falami przybojowymi.
Rozkołys przy brzegu tworzy najczęściej jedną lub kilka linii fal załamanych, w postaci niemal regularnych walców.