Rury stalowe

Na rzucie poziomym kondygnacji powtarzalnej nanosimy usytuowanie gazomierzy, przyborów gazowych, przewodów gazowych i spalinowych, zwracając uwagę na zgodność z obowiązującymi przepisami. Rysujemy rozwinięcie instalacji gazowej w przekroju pionowym. Na rozwinięciu tym nanosimy kolejno potrzebne dane. Rozpoczynamy od numeracji odcinków (program uprawnienia budowlane na komputer). Numer odcinka stanowi liczba 3-cyfrowa: cyfra pierwsza oznacza numer kolejny pionu, licząc od kurka głównego, pozostałe dwie cyfry oznaczają kolejność usytuowania odcinka instalacji, licząc od najbardziej oddalonego punktu.

Średnic podłączenia przyborów gazowych i gazomierzy nie oblicza się, lecz przyjmuje wartości podane przez producentów. Przepustowość gazomierza powinna być dostosowana do obciążenia nominalnego instalacji w mieszkaniu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Nanosimy długości poszczególnych odcinków przewodów. Ustalamy, że wysokość H od poziomu przyłącza do najdalej położonego przyboru wynosi 10 m dla obydwu pionów. Obliczamy poprawkę wynikającą z różnicy ciężaru właściwego gazu i powietrza i różnicy wysokości.

Podstawowym materiałem do wykonywania wewnętrznych instalacji gazowych są rury stalowe instalacyjne łączone za pomocą spawania lub gwintowanych łączników z żeliwa ciągliwego. W instalacjach gazowych niskiego ciśnienia najczęściej stosowane są rury ze szwem (uprawnienia budowlane). Rury stalowe bez szwu stosowane są w przemysłowych instalacjach średniego ciśnienia, w przewodach doprowadzających gaz do reduktorów domowych oraz w odcinkach instalacji niskiego ciśnienia prowadzonych przez pomieszczenia mieszkalne.

Rury ze szwem ze względu na grubość ścianki i ciężar dzielą się na lekkie, średnie i ciężkie. Rury gładkie mają końce niegwintowane. Rury z końcem gwintowanym dostarczane są z gwintem rurowym stożkowym wg PN-54/M-02031 i jedną złączką z gwintem rurowym cylindrycznym wg PN-54/M-02030 (program egzamin ustny).

Rura stalowa instalacyjna L-Cz-50-G PN-64/H-74200. Przybory gazowe łączy się z instalacją za pomocą dwuzłączek. Uszczelnienie skręcanych elementów złącza uzyskuje się przez zastosowanie płaskiej uszczelki. Instalacje gazowe wykonane metodami przemysłowymi mają większość odcinków rur łączonych przez spawanie.

Pasty uszczelniające

W porównaniu z innymi rodzajami połączeń połączenia spawane mają szereg zalet jak: taniość, łatwość wykonania i izolowania, szczelność oraz wytrzymałość. Instalacje łączone przez spawanie są bezpieczniejsze. Wytrzymałość spoin nie przekracza na ogół 90% mechanicznej wytrzymałości materiału rur. Zmiany kierunku przebiegu rury instalacyjnej uzyskujemy dzięki odpowiedniemu gięciu rur. Do kształtek giętych zaliczamy łuki i kolana (opinie o programie).

W instalacjach gazowych typu przemysłowego do wbudowania armatury szeroko stosowane są złącza kołnierzowe. Do uszczelniania złączy gwintowanych rur i montowanej armatury stosowane są najczęściej niżej podane materiały uszczelniające: Pakuły. Są to wyczesane włókna konopne. Stosowane są do uszczelniania gwintowanych złączy rur instalacyjnych i armatury. Pasma pakuł używane do uszczelnień smaruje się niewysychającą pastą uszczelniającą, np. pastą grafitową (segregator aktów prawnych).

Pasty uszczelniające dla złączy gwintowanych. Pasta miniowa przygotowana jest przez zmieszanie 2 części wagowych minii i 1 części wagowej pokostu naturalnego. Pokosty syntetyczne nie nadają się do przygotowania pasty. Pastę niewysychającą wg przepisu WNIIGS przygotowuje się z utlenionego tłuszczu fokowego lub rybnego (90-^98% wag.) i niegaszonego wapna (2-10% wag.).

Płyty azbestowo-kauczukowe wykonywane są przez walcowanie masy składającej się z włókna azbestowego, kleju kauczukowego oraz wypełniaczy i przyspieszaczy wulkanizacyjnych (promocja 3 w 1). Płaskie uszczelki wycinane z tych płyt używane są w złączkach gazomierzowych, dwuzłączkach oraz złączkach kołnierzowych. Sznury konopne i jutowe plecione znajdują zastosowanie do uszczelniania dławików, kurków i zasuw. W użyciu są sznury suche, łojowane lub nasycone grafitowe.