Ściana z okrąglaków

Ściana z okrąglaków i połowizn jest typem dominującym na terenie Karpat i na Podkarpaciu. Belki z oblinami często spotyka się na Śląsku (program uprawnienia budowlane na komputer).
Typ belki z półkolistym wyżłobieniem wymagał mozolnej obróbki ręcznej, lecz dość dobrze chronił przed przewiewaniem przez złącza belek.

Stosowano go na północno-wschodnich krańcach Polski, gdzie zimy są bardzo mroźne. Przekroje belek powstały w wyniku poszukiwań rozwiązań zabezpieczających złącze przed przenikaniem wilgoci i wiatru, wymagały obróbki mechanicznej i z tego powodu stosowano je na terenie Polski stosunkowo rzadko (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Grubość bierwion ścian wieńcowych dochodziła do 40 cm, długość 4-6 m.

Przy większych długościach belek występowałaby duża różnica między grubością belki na obu jej krańcach. Na narożach wiązano ze sobą końce belek różnymi sposobami (uprawnienia budowlane). Najłatwiejsze było połączenie na obłap lub na nakładkę prostą; bardziej skomplikowane - w jaskółczy ogon lub inne zamki.

Rozsunięciu się węgła zapobiegają jedynie zamki. W odniesieniu do mniej skomplikowanych połączeń naroży, np. na obłap, istniała obawa, że belki mogą się rozsunąć: dlatego w celu usztywnienia węgła pozostawiano ostatki, czyli końcówki belek za złączem. Często ostatki w dolnych wieńcach były krótsze, w górnych zaś stopniowo coraz dłuższe i ozdobnie profilowane. Utworzone w- ten sposób rysie stanowiły rodzaj wsporników pod okap dachowy i ciekawy element plastyczny (program egzamin ustny).
Między belki wstawiano teble (kołki) zabezpieczające ściany przed wypaczeniem. Złącza między poszczególnymi belkami uszczelniano mchem, perzem, wrzosem, strużynami, zakrywano ozdobnymi warkoczami plecionymi ze słomy lub zacierano gliną i bielono.

Ściany szkieletowe

Ściany sumikowo-łątkowe. Stosując konstrukcje sumikowo-łątkową można wykonywać ściany długości przekraczającej długość belek pojedynczych. Zasadniczym elementem konstrukcyjnym jest słup; dlatego ten sposób budowania nosi nazwę systemu słupowego (opinie o programie). Budynki są wykonywane na planie prostokątnym. Poszczególne belki poziome, noszące miano sumików, wpuszcza się (czyli zasuwa) w pionowe bruzdy w słupach, zwanych łątkami. Konstrukcja ta zastosowana, jak wspomniano wcześniej, w osadzie biskupińskiej, wymagała użycia ostrych narzędzi z brązu lub żelaza do wykonania bruzd i do zaciosania końców sumików.
Konstrukcja sumikowo-łątkowa występuje dziś w czystej formie na niektórych tylko obszarach Polski, raczej w północnej części kraju.
Konstrukcja słupowo-ramowa (ryglowa) ścian składa się ze słupów, belek i zastrzałów oraz wypełnienia pól szkieletu, np. gliną. Konstrukcja szkieletowa pojawiła się na terenach uboższych w drewno, głównie w Wielkopolsce. na Śląsku i Pomorzu. Stosowano ją także na innych terenach jako konstrukcję budynków gospodarczych, wież obronnych i kościelnych (segregator aktów prawnych).

Konstrukcja szkieletowa mogła być:
a. pełna, gdy kratownica szkieletu była wypełniona gliną lub cegłą,
b. pusta, w której rama konstrukcji pozostawała wewnątrz nie wypełniona i była tylko obita obustronnie deskami.
W budownictwie ludowym sporadycznie wznoszono też ściany szkieletowe z wypełnieniem kosznicowym. Liczne w okolicach Iwonicza stodoły o plecionych ścianach nie zachowały się, znikają też stodoły ze ścianami wyplatanymi z wikliny lub leszczyny, spotykane do niedawna na powiślu bocheńskim.

Plecionkę kosznicy łączono z konstrukcją nośną budynku ściśle za pośrednictwem elementów poziomych lub pionowych albo kosznicowe wyplecione maty przybijano gwoździami do konstrukcji szkieletu (promocja 3 w 1).
Kosznice mogły służyć także jako podłoże gliny wypełniającej pola szkieletu (w szkieletach pełnych). Podobnie rolę podłoża gliny odgrywały niekiedy drążki owinięte słomą i zamocowane w szkielecie (ściana wiązarkowa).