Ścianki skrzyni

Z wielu wysuwanych propozycji zasługuje na uwagę metoda Czebotariowa (Tschebotarioffa), zbliżona do opisanej poprzednio metody belki zastępczej Bluma. Różni się od niej następującymi założeniami:
a) dolną podporę belki zastępczej (a więc i położenie wypadkowej odporu) przyjmuje się na poziomie dna basenu (program uprawnienia budowlane na komputer);
b) głębokość wbicia ścianki szczelnej przyjmuje się niezależnie od właściwości gruntu jako równą 0,43 H, gdzie H  jest odległością powierzchni naziomu z drugiej strony ścianki od dna basenu;
c) współczynnik parcia czynnego że wyznacza się jak dla piasków o kącie tarcia wewnętrznego 30° równy 0,33, mnożąc go zależnie od rodzaju gruntu przez współczynniki empiryczne zależne od różnych okoliczności (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Metoda ta daje zmniejszenie maksymalnych momentów zginających o 35 do 60% w stosunku do obliczanych metodą Bluma, o zwiększenie siły w kotwi o 10 do 20%.
Dla gruntów spoistych Czebotariow zaleca stosować trójkątny rozkład parcia gruntu oraz współczynnik parcia spoczynkowego równy 0,5 i dla takiego obciążenia obliczać ściankę jako belkę wolnopodpartą u dołu w poziomie dna. Głębokość wbicia ścianki należy w takim wypadku przyjmować z warunków równowagi, zakładając istnienie odporu.

Stosowanie metody Czebotariowa daje rzeczywiście znaczne oszczędności w porównaniu z metodą Bluma. Wadą jej jednakże jest empiryczny charakter, który budzi pewne wątpliwości, jeżeli warunki rozpatrywanej ścianki różnią się od warunków doświadczenia, na podstawie którego daną metodę opracowano (uprawnienia budowlane). W Polsce przyjęła się bardzo szeroko metoda Bluma. Jeżeli pewna obawa ryzyka dziś jeszcze odstręcza od szerszego wprowadzenia metody Czebotariowa, to w każdym razie wyniki nowszych badań powinny zachęcić do śmielszego niż dotychczas projektowania ścianek szczelnych w oparciu o metody klasyczne (np. przez przyjmowanie korzystniejszych założeń co do właściwości gruntu itp.).

Jeśli grunt nośny zalega pod słabymi warstwami, a naprężenie przekazywane przez budowlę na grunt jest duże, wykonanie budowli na fundamentach płytkich bywa często nieopłacalne lub nawet niemożliwe. Zachodzi wówczas potrzeba zastosowania fundamentu głębokiego (program egzamin ustny).
Jednym ze sposobów posadowienia, który może być zastosowany w takich przypadkach, jest fundament na studniach.

Posadowienie na studniach

Posadowienie na studniach polega na wykonaniu skrzyni z betonu, żelbetu, muru, stali lub drewna otwartej od góry i dołu, którą zagłębia się stopniowo przez wybieranie gruntu z wnętrza i spod ścianek skrzyni (opinie o programie).
Skrzynia, którą dalej będziemy nazywali płaszczem studni, zagłębia się w grunt pod wpływem własnego ciężaru. Niekiedy dla pokonania sił tarcia, występujących pomiędzy gruntem i zewnętrznymi ścianami płaszcza, zachodzi potrzeba dodatkowego obciążenia płaszcza.

Gdy płaszcz dojdzie do projektowanej głębokości, zagłębianie jest ukończone i wnętrze studni zostaje wypełnione chudym betonem lub piaskiem. Wytworzony masyw stanowi fundament budowli, oparty na wytrzymałych warstwach gruntu.
Metoda posadowienia na studniach była od dawna stosowana w Indiach (segregator aktów prawnych).
W Europie jedną z pierwszych robót fundamentowych tego rodzaju było wykonanie studni o średnicy 14,8 m, głębokości 17,7 m, przy budowie tunelu pod Tamizą w roku 1825.

Przed wynalezieniem sposobu fundamentowania przy użyciu sprężonego powietrza, tzn. przed rokiem 1841, metoda posadowienia na studniach była bardzo rozpowszechniona.
W drugiej połowie dziewiętnastego i w pierwszej połowie dwudziestego wieku, tam gdzie z powodzeniem mogły być stosowane studnie, w wielu przypadkach stosowano kesony.

W ostatnich latach dzięki wprowadzeniu prefabrykowanych elementów ściennych do budowy studni i mechanizacji przy wykonywaniu robót ziemnych, jak też z uwagi na bardziej korzystne dla zdrowia robotników warunki pracy w studni w porównaniu z pracą w kesonie, studnie znów są stosowane w szerszym zakresie (promocja 3 w 1).