Ścieralność drewna

Ścieralność drewna można oceniać w sposób wagowy - miernikiem ścieralności jest w tym wypadku zmniejszenie się ciężaru badanej próbki - lub w sposób objętościowy, przyjmując za miernik zmniejszenie się objętości drewna w wyniku zmian spowodowanych ścieraniem (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wśród metod badania ścieralności wyróżnić można trzy zasadnicze kierunki:
1) działanie na drewno strumieniem piasku,
2) ścieranie drewna na maszynach probierczych różnego typu za pomocą różnych materiałów ściernych,
3) badanie ścieralności przez obciążenia wywoływane stopą mechaniczną.

Próba ścieralności w strumieniu piasku polega na poddaniu powierzchni drewna działaniu strumienia piasku o określonej ziarnistości, pędzonego prądem powietrza lub pary o określonym ciśnieniu.
Do badania służą próbki o wymiarach 7x7x7 cm. Próbki te waży się z dokładnością 0,1 G, po czym poddaje się badaniu przekrój poprzeczny, promieniowy lub styczny; każdy z nich wykazuje odmienną ścieralność. Wilgotność próbki w chwili badania powinna być jak najbardziej zbliżona do 15% (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wybraną do badania powierzchnię próbki zasłania się przesłoną, w której znajduje się okrągły otwór o powierzchni 28 cm2, ustawia się próbkę nad otworem dmuchawki i poddaje się ją działaniu strumienia piasku o ziarnistości 0-0,75 mm, pędzonego prądem powietrza lub pary pod ciśnieniem 2-3 atm.

Przy ciśnieniu 2 atm urządzenie rzuca na próbkę 2,9 kG piasku w ciągu minuty, czas trwania próby wynosi 2 min. Odpowiednie urządzenie obraca próbkę w czasie trwania próby, dzięki czemu zapewnione jest równomierne zużycie odsłoniętej powierzchni. Po ukończeniu próby waży się próbkę, określa się ubytek jej ciężaru i wyraża się go w odniesieniu do 1 cm2 powierzchni próbki lub w procentach (uprawnienia budowlane).

Badanie ścieralności

Na skutek różnic w twardości drewno wczesne ulega w czasie próby zniszczeniu w daleko większym stopniu niż drewno późne. Nierównomierne zużycie powierzchni stawia pod znakiem zapytania wartość otrzymanych wyników i celowość metody, która wskutek tego wychodzi z użycia (program egzamin ustny).

Badanie ścieralności na maszynach ściernych stanowi najczęściej stosowaną i najmniej kłopotliwą próbę. Próbkę drewnianą o wymiarach 7 x 7 x 7 cm i wilgotności zbliżonej do 15% waży się z dokładnością 0,1 G i poddaje się działaniu wirującej z równomierną szybkością tarczy stalowej, która ściera drewno przy stałym obciążeniu i przy równomiernym dopływie drobnoziarnistego piasku (opinie o programie). Obciążenie próbki wynosi 0.6 kG/cm2, a więc dla próbki o wymiarach 49 cm2 okrągło 30 kG. Do próby stosuje się piasek o ziarnistości 0,15-0,3 mm.

Poszczególne normy przewidują różnorodne obciążenie i różnorodną ziarnistość użytego do badania piasku, różnorodną liczbę obrotów tarczy oraz ilość piasku zużytego na przeprowadzenie próby; są to wielkości umowne. Najczęściej stosuje się 100 obrotów lub 4 fazy po 110 obrotów, z tym warunkiem, że po każdej fazie obraca się próbkę (w płaszczyźnie poziomej) o 90°. Na 100 obrotów (30 obr/min) zużywa się 100 G piasku. Po ukończeniu próby waży się próbkę z dokładnością 0,1 G i określa się ubytek ciężaru i ścieralność (segregator aktów prawnych).
Na podobnych założeniach opiera się szereg odmiennych w szczegółach urządzeń i metod.

Badanie przy pomocy stopy mechanicznej jest to określenie ścieralności desek podłogowych, deszczulek posadzkowych i innych materiałów podłogowych w sposób najbardziej zbliżony do warunków pracy tych materiałów. Maszyna probiercza uruchamia stalową stopę obłożoną skórą, która w regularnych odstępach czasu uderza w przesuwającą się pod nią tam i z powrotem płytę, zestawioną z przeznaczonego do badania materiału (promocja 3 w 1). Między mechaniczną stopę a badany materiał wprowadza się drobnoziarnisty piasek lub papier ścierny. Siła, z jaką uderza stopa mechaniczna, odpowiada ciężarowi przypadającemu na jedną stopę normalnie zbudowanego mężczyzny; liczbę uderzeń rejestruje licznik.