Sęki

Z szerokością słojów wiąże się w pewnym stopniu udział drewna wczesnego i późnego co z kolei odbija się w wyraźny sposób na technicznych własnościach drewna, jak kurczliwość, pęcznienie, ciężar właściwy i wytrzymałość. Odchylenia przebiegu włókien od kierunku prostego, równoległego do długości pnia, wpływają również w decydujący sposób na powyższe własności.
Nienormalne twardzielowanie, zakłócające naturalną barwę drewna oraz lokalne nagromadzenia żywicy wpływają również ograniczająco na możliwości zastosowania drewna, wskutek czego zaliczane są do jego wad (program uprawnienia budowlane na komputer).

Sęki są to dolne części (podstawy) gałęzi wrośnięte w drewno pnia.
Powstawanie sęków ma miejsce w ciągu całego okresu wzrostu drzewa; w przybliżeniu można je przedstawić następująco. Każda gałąź, a więc i sęk, bierze swój początek od pędów bocznych, powstających coraz to wyżej w kolejnych przyrostach rocznych przy rdzeniu drzewa (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jedynie pędy przybyszowe, wytworzone przez tkankę przyranną nie są związane z pierwszym przyrostem rocznym, lecz mogą powstawać w różnych później wytworzonych przyrostach. W miarę wzrostu drzewa rosną również gałęzie, których przyrosty łączą się bezpośrednio z przyrostami pnia, różniąc się od nich głównie mniejszą szerokością i większym udziałem drewna późnego; powoduje to większą twardość i ciemniejszą barwę sęka w porównaniu z otaczającym drewnem. Na przekroju drewna obserwuje się w tym wypadku tzw. sęk zrośnięty.

Z chwilą dojścia drzewostanu do zwarcia dolne, silnie ocienione gałęzie przestają asymilować i zaczyna się proces ich powolnego obumierania; przyrost takich gałęzi stopniowo zanika i wreszcie zupełnie ustaje. Ponieważ najpierw obumierają dolne gałęzie, które nie zdążyły jeszcze osiągnąć dużych wymiarów, więc sęki w dolnej części pnia są małe; im wyżej, tym wymiary sęków są większe i tym częściej dochodzą one aż do powierzchni pnia (uprawnienia budowlane).

Usychająca gałąź

U podstawy obumierającej gałęzi wytwarza się warstwa ochronna, która po odpadnięciu gałęzi zabezpiecza drzewo przed infekcją i czynnikami zewnętrznymi do czasu zarośnięcia powstałego w ten sposób sęka (program egzamin ustny). Warstwa ta u gatunków liściastych wykazuje dużą ilość wcistek w naczyniach oraz przesycona jest związkami twardzielowymi lub gumami, a u gatunków iglastych - żywicą. Usychająca gałąź narażona jest na opadnięcie przez grzyby lub owady, które osłabiają jej drewno. Ostateczne obłamanie gałęzi następuje wskutek okiści śnieżnej, silnego wiatru itp. czynników klimatycznych (opinie o programie).

Jest to tzw. oczyszczanie się drzewa, które u różnych gatunków przebiega w różny sposób. U buka np. gałęzie obłamują się w całości (przy samej powierzchni pnia) już w kilka lat po obumarciu, a u świerka wykruszają się stopniowo przez długi okres czasu; u pozostałych gatunków proces oczyszczania się przebiega pośrednio. W związku z tym u świerka długo utrzymujące się podstawy gałęzi zostają zarośnięte wraz z korą przez przyrosty pnia, dając tzw. sęki obrączkowe.

Następnie po opadnięciu kory dalsza część gałęzi zarasta tak jak nie związane z drewnem ciało obce, tworząc sęki nie zrośnięte, łatwo wypadające z tarcicy (segregator aktów prawnych). Długie utrzymywanie się obumarłych gałęzi przy pniu jest cechą typową dla gatunków iglastych, u których liczba sęków nie zrośniętych jest większa niż u gatunków liściastych. Rozpatrując związanie sęka z otaczającym drewnem można stwierdzić, że każdy sęk jest u swej podstawy zrośnięty, w dalszej natomiast części może przechodzić w sęk nie zrośnięty, otoczony lub nie otoczony korą.

Ostatecznie podstawa gałęzi zostaje otoczona i zarośnięta przez przyrosty pnia, tworzące na jego powierzchni wypukłość, zwaną guzem (promocja 3 w 1).
Po długości brewek i kącie ich rozwarcia można z pewnym przybliżeniem sądzić o wymiarze średnicy i głębokości zalegania sęka; u brzozy długość jednego ramienia brewki w centymetrach odpowiada w przybliżeniu średnicy sęka w milimetrach.