Sekwencje tworzenia scenariuszy

Sekwencje tworzenia scenariuszy mogą być rozbudowane poprzez łączenie analizy strukturalnej z analizą gry uczestników (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wówczas strukturę budowy scenariuszy tworzą:

1. badania przedmiotowe, których stosownym narzędziem jest analiza strukturalna (określone zostają zmienne, którymi operować będą scenariusze i relacje między nimi);
2. badania podmiotowe - analiza gry uczestników, a w tym identyfikacja uczestników oraz ustalenie i opis strategicznego zachowania uczestników, a także rozpoznanie związków i konfliktów między uczestnikami (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Kolejne kroki są następujące:

1. Stawianie hipotez dotyczących:
2. układu sił uczestników,
3. kluczowych czynników (uwarunkowań) rozwojowych, głównie zewnętrznych.
4. Konstrukcja głównej linii (sekwencji lub wiązki) przebiegu zdarzeń:
5. ustalenie wstępnej listy zdarzeń ograniczonej do tzw. zdarzeń łącznych, będących podstawą budowy scenariuszy (uprawnienia budowlane),
6. analiza wzajemnego oddziaływania zdarzeń, określająca zdarzenia o największej sile oddziaływania oraz najsilniej reagujące na zajścia innych zdarzeń,
7. rozpatrzenie kombinacji zdarzeń, ograniczone do bardziej prawdopodobnych,
8. podział horyzontu na fazy, których podstawą wyróżnienia są punkty zwrotne w kształtowaniu się motorycznych czynników zewnętrznych oraz radykalna zmiana w zachowaniach kluczowych jej uczestników (program egzamin ustny).

Polska przestrzeń nie doczekała się wdrożenia Systemu Monitoringu Przestrzennego (SMP), mimo iż był to jeden z głównych postulatów kompleksowej diagnozy gospodarki przestrzennej lat osiemdziesiątych.

Hierarchia celów monitoringu

Potrzeba stworzenia podstaw informacyjnych stałej obserwacji zmian przestrzeni poprzez gromadzenie i przetwarzanie informacji wynika z obiektywnych przesłanek rozwoju:

• wzrastającej złożoności i intensywności struktur przestrzennych, coraz bardziej konfliktowych i degradujących środowisko przyrodnicze,
• narastającego deficytu i nieodnawialności zasobów środowiska, determinującego wymóg oszczędnego gospodarowania,
• pobudzania poczucia zagrożenia, wynikającego z nie w pełni jeszcze jasnych konsekwencji procesów globalnych, a także instynktu pokoleniowego,
• wzrastającego wciąż popytu na komponenty środowiska przyrodniczego, będącego funkcją poziomu rozwoju, często o charakterze gospodarki rabunkowej i maksymalizacji zysku przy minimalizacji nakładów (opinie o programie).

Potrzeba monitoringu wynika także z konieczności tworzenia zobiektywizowanej bazy informacyjnej dla wielokryterialnych środowiskowych analiz oceny oddziaływania na środowisko, szczególnie inwestycji uciążliwych. Celem ogólnym monitoringu jest bieżące obserwowanie zmian stanu struktur przestrzennych drogą gromadzenia i przetwarzania informacji dla podmiotów decyzyjnych gospodarujących w przestrzeni w celu umożliwienia podjęcia decyzji.

Jest to system przeddecyzyjny, którego skuteczność jest funkcją skuteczności decyzyjnej podmiotów. Celem monitoringu jest więc tworzenie zbioru informacji a nie decyzji. Monitoring jest szansą opanowania informacyjnego procesów dziejących się w przestrzeni poza rutynowym procesem planowania przestrzennego, a polegających bądź na penetracji skuteczności planowania przestrzennego przez interesy grupowe, bądź na kumulacji procesów synergicznych naruszających stan równowagi (progi rozwojowe, obszary zagrożeń) (segregator aktów prawnych).

Hierarchia celów monitoringu jest pochodną hierarchii celów gospodarki przestrzennej, wyznaczonych przez politykę przestrzenną państwa w stosunku do podmiotów gospodarujących w przestrzeni. Cele monitoringu są także pochodną cech przestrzeni, głównie zaś wyczerpywalności zasobów (naturalnych, terenowych, ludzkich), wzrostu intensywności i złożoności zagospodarowania, a w konsekwencji coraz wyższego poziomu konfliktów przestrzennych oraz rozszerzania się ognisk i obszarów zagrożeń (środowiskowych, depresji społecznej, wyczerpywania surowców) (promocja 3 w 1).