Siła działająca na próbkę

Przy badaniu wytrzymałości betonu lekkiego siła działająca na próbkę jest kilkakrotnie mniejsza, a tym samym mniejsze jest tarcie między podstawami próbki i płytami prasy (proporcjonalne do wartości siły ściskającej). Dlatego wpływ tarcia na otrzymane wyniki jest przy zgniataniu próbek z lekkiego betonu mniejszy aniżeli ze zwykłego betonu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wyniki badań radzieckich, określających wytrzymałość kostkową i słupową (gdy wysokość próbki jest nie mniejsza od trzykrotnej długości jej boku) dla jamistych betonów żwirowych i tłuczniowych.

W USA nie uwzględnia się wpływu wielkości i kształtu próbek przy badaniach wytrzymałości betonów lekkich na ściskanie.
Jeżeli ciężar objętościowy betonu i współczynnik przewodzenia ciepła okażą się za wysokie, to należy obniżyć te wartości, stosując jeden z podanych sposobów:
- zmienić kruszywo na lżejsze,
- wprowadzić do betonu domieszkę, powodującą powstawanie porów lub wykonać ścianę o większej grubości (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wytrzymałość betonu na ściskanie należy ustalić na podstawie dwóch serii próbek o różnej zawartości cementu i przy użyciu określonej uprzednio optymalnej ilości wody. Wyniki badań trzeciej serii próbek zwykle służą do sprawdzenia wytrzymałości. Warunki dojrzewania próbek powinny być takie same jak warunki dojrzewania wyrobów betonowych (naparzanie itp.) podczas wykonywania ich w wytwórni.

Uzyskane średnie wyniki badania próbek nanosi się na wykres, wskazujący zależność wytrzymałości na ściskanie od zawartości cementu w 1 m3 betonu (uprawnienia budowlane).
Poszczególne punkty wykresu wyznaczają w przybliżeniu linię prostą, którą można się posiłkować dla określenia składu betonu o żądanej wytrzymałości.
Metoda K. Eymana opiera się na metodzie W. Paszkowskiego, przy czym uzupełniona jest doświadczalnym sposobem określenia wodożądności kruszywa, przez co unika się przesiewania kruszywa. Metoda K. Eymana daje dobre wyniki, szczególnie przy użyciu kruszyw o rozwiniętej powierzchni (program egzamin ustny).
Opublikowana przez Instytut Budownictwa Mieszkaniowego Tymczasowa instrukcja technologiczna produkcji żużlobetonowych elementów ściennych jest adaptacją odpowiedniej instrukcji radzieckiej z 1953 r.

Metoda technologiczna

Instrukcja umożliwia wybór właściwej metody technologicznej, dostosowanej do miejscowych warunków, tj. do jakości i zasobów surowca oraz do programu produkcji. Zawiera ona opisy poszczególnych metod technologicznych produkcji elementów i wskazówki co do wyboru najbardziej korzystnego schematu technologicznego w określonej metodzie, wymagania dotyczące jakości surowców i wytyczne do ich przygotowania, wytyczne do obliczania składu mieszanek, normy zużycia spoiw oraz wytyczne do sporządzenia miejscowych kart technologicznych (opinie o programie).

Instrukcja obejmuje trzy podstawowe metody produkcji żużlo- betonowych elementów ściennych:
- ze zwykłego żużlobetonu,
- z żużlobetonu aktywizowanego (wzbudzonego), bez grubego kruszywa,
- z żużlobetonu aktywizowanego, z grubym kruszywem.
Wyboru metody technologicznej dokonuje się na podstawie (segregator aktów prawnych).
przeliczeń techniczno-ekonomicznych, biorąc pod uwagę:
a) zasoby surowcowe (zapasy, bieżąca produkcja, charakterystyka jakościowa, wskaźniki ekonomiczne wydobycia, przeróbki, przewozu itp.),
b) charakterystykę spoiw, domieszek i dane o surowcach nadających się do ich wyrobu,
c) program produkcji (typy, marki, przeznaczenie elementów itp.),
d) zdolność produkcyjną wytwórni i możliwości skompletowania potrzebnego wyposażenia.

Jako założenia podstawowe przy wyborze metody technologicznej należy mieć na uwadze:
- najmniejsze zużycie cementów klinkierowych,
- największe wykorzystanie aktywności miejscowych surowców drogą przemiału i aktywizacji,
- podniesienie jakości i obniżenie kosztów produkcji (promocja 3 w 1).

Instrukcja uwzględnia duży asortyment spoiw i domieszek aktywnych, plastyfikatorów do poprawienia urabialności mieszanki, a z kruszyw oprócz żużli wielkopiecowych (granulatu i pumeksu), żużli paleniskowych spieczonych z palenisk rusztowych, żużli kawałkowych ze spalenia pyłu węglowego - również kruszywo glińcowe w postaci piasku i żwiru.