Siła normalna
Rozpatrując strefę krawędziową, jako długą powłokę znajdującą się pod działaniem pewnego zakłócającego obciążenia i reakcji w punkcie 3 od pozostałej części powłoki, zakładamy, że reakcją tą jest tylko moment zamocowania (program uprawnienia budowlane na komputer). W powłoce długiej są dwie strefy rozciągane i jedna ściskana. Siła normalna w strefie rozciąganej jest dostatecznie duża, więc możemy wprowadzić wzdłużnicę 2; siła normalna w strefie 3 zazwyczaj jest tak nieznaczna, że beton nie pęknie. Zakładamy jednak, że beton w strefie 3 utraci swą wytrzymałość i powstaną rysy normalne do tworzącej; wtedy zbrojenie będzie musiało przenieść całą siłę (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Gdy w taki sposób wprowadziliśmy wzdłużnicę 3, naprężenia w betonie w strefie ściskanej 2 osiągną niewątpliwie swoją najwyższą wartość, analogicznie do zwykłej powłoki długiej. Dlatego też wolno założyć istnienie wzdłużnicy 2, korygując rozkład naprężeń w betonie na pewnej powierzchni (uprawnienia budowlane). Ponieważ, w rzeczywistości, w strefie rozciąganej 3 beton nie pęka, rozkład naprężeń ściskających w strefie 2 będzie prawdopodobnie nieco odmienny. Należy jednak przyjąć, że współczynnik pewności nie będzie niższy niż w przypadku, gdy beton utracił swą wytrzymałość wskutek rys w strefie 3.
Gdybyśmy nawet znali rzeczywisty rozkład naprężeń, nie dawałoby to praktycznych podstaw do przeprowadzenia obliczenia. Wystarczająco proste obliczenie największych sił w powłoce krótkiej można uzyskać jedynie przy zastosowaniu największych naprężeń w obu strefach rozciąganych i w ściskanej, gdyż rozważania można rozpocząć przez przeliczenie przy zastosowaniu teorii wzdłużnie. Toteż dalsze rozważania teoretyczne będą oparte na tej teorii (program egzamin ustny).
Różne układy wzdłużnie. Jak to wynika z poprzednich rozważań, najmniejsze zbrojenie podłużne uzyskuje się wtedy, gdy odległość między wzdłużnicami jest możliwie największa, tzn. gdy jest całkowicie wykorzystana graniczna nośność na zginanie. Jednak dla danej powłoki istnieje wiele układów wzdłużnicowych, które dają te same wartości. Na przykład dla powłoki może być obrany dowolny stosunek odległości między wzdłużnicami (opinie o programie). Chcemy spośród wielu możliwych układów wzdłużnie wybrać taki, przy którym uzyskuje się minimum zbrojenia podłużnego. Oznacza to, że również i dla krótkiej powłoki istnieje optymalny układ wzdłużnie (segregator aktów prawnych).
Powłoki kołowe
Posługując się teorią wzdłużnie, można w następujący sposób określić różnicę między powłoką krótką a długą dla powłok długich zadanie polega na wyznaczaniu optymalnego układu wzdłużnicowego i odpowiednich momentów zginających, dla powłok krótkich zadanie polega na wyznaczeniu optymalnego układu wzdłużnicowego, przy którym maksymalny moment zginający ma daną wartość.
Ponieważ nie można ustalić momentów zginających, dopóki nie jest określony układ wzdłużnie, na ogół właściwy układ trzeba znaleźć za pomocą metody kolejnych przybliżeń. W poszczególnych przypadkach, np. dla przekroju kołowego, obliczenie może być uproszczone za pomocą gotowych wzorów. Momenty zginające w powłoce. Po obraniu układu wzdłużnicowego oraz określeniu ścinania należy obliczyć obwodowe siły wewnętrzne poprzeczne Nv , i Mv tak, jak dla powłok długich (promocja 3 w 1).
Pomijając momenty skręcające Mxip i momenty zginające Mv, traktujemy przekrój poprzeczny powłoki jako łuk będący pod działaniem danego obciążenia zewnętrznego i ścinań jednostkowych T. Taki tok postępowania daje najprostsze obliczenie dla wszelkich konstrukcji, w których nie ma potrzeby całkowitego wykorzystania nośności. Największą zaletą tego przybliżonego sposobu jest możliwość wyprowadzenia gotowych wzorów dla powłok kołowych, ułatwiających wyznaczenie układu wzdłużnikowego.
Pominięcie przy obliczeniu momentów wielkości M,„ i Mx jest równoznaczne z założeniem, że powłoka nie jest połączona z przeponami. Skutkiem tego otrzymane naprężenia od zginania są mniejsze, gdyż w rzeczywistości powłoka jest w stanie przejąć zginanie we wszystkich kierunkach.
