Silne wstrząsy

Jedno z najsilniejszych trzęsień ziemi w XX w. wystąpiło w 1905 w San Francisco w Kalifornii, lego siła wynosiła 7,7 stopni w skali Richtera. Zginęło wówczas ponad 50 tys. ludzi. Silne wstrząsy miały też miejsce w 1993 i 1994 w znajdującym się w tym samym stanie Los Angeles  (program uprawnienia budowlane na komputer). Obszar ten jest szczególnie niebezpieczny, gdyż Kalifornia leży na kontakcie dwóch ruchomych płyt litosfery, przedzielonych uskokiem San Andreas. Wskutek tego wybrzeże Oceanu Spokojnego (tektoniczna płyta pacyficzna) przesuwa się na pn. zach., natomiast większa część powierzchni stanu (płyta północnoamerykańska) wędruje na pd. wsch.

Ruch odbywa się z prędkością 6 cm na rok i powoduje, że obszar ten nawiedza rocznie ok. 1000 drobnych wstrząsów sejsmicznych, wykrywalnych tylko za pomocą czułych przyrządów. Występuje tu również wiele trzęsień bardzo silnych. W mieście Parkfield, położonym w połowie drogi między San Francisco i Los Angeles, wstrząsy o sile 6 stopni w skali Richtera występują średnio co 22 lata. W żadnym innym miejscu na świecie silne trzęsienia ziemi nie są tak regularne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Znacznie silniejszy wstrząs niż w San Francisco wystąpił w 1964 w mieście Anchorage na Alasce (9,2 stopnia); ze względu na słabe zaludnienie tego obszaru straty materialne były niewielkie, a śmierć poniosło I 31 osób. Region ten jest położony w pobliżu głębokiego (do 7822 m p.p.m.) Rowu Aleuckiego, który stanowi geosynklinalne zapadlisko z aktywnymi procesami orograficznymi, powodującymi ożywioną działalność sejsmiczną i wulkaniczną. Wiele tragicznych trzęsień ziemi odnotowano w Meksyku - podczas jednego z nich, w 1985 śmierć poniosło 9,5 tys. osób (uprawnienia budowlane).

Góry Kaskadowe

Obszary sejsmiczne w Ameryce Północnej pokrywają się z terenami występowania wulkanów. Wzdłuż strefy pacyficznej, od Aleutów po Antyle, rozciąga się cały system gór wulkanicznych. Należą do nich: Wyspy Aleuckie będące stożkami wulkanicznymi zatopionego górotworu, Góry Aleuckie, gdzie istnieje ok. 20 czynnych wulkanów oraz wiele gorących źródeł i fumaroli. Do najwyższych stożków w tym regionie zalicza się Redoubt (3108 m n.p.m.), Shishaldin (2863 m n.p.m.), Pavlof (2518 m n.p.m.) oraz Katmai (2047 tn n.p.m.), posiadający jeden z najszerszyc h kraterów - o średnicy 1 km. Omawiana strefa ciągnie się dalej na pd. przez Góry Kaskadowe (program egzamin ustny).

Czynnymi wulkanami są najwyższe szczyty tego pasma: Rainier (4392 m n.p.m.), Shasta (4317 m n.p.m.). Hood (3427 m n.p.m.), Baker (3285 m n.p.m.) i Lassen Peak (3187 m n.p.m.), w którego centralnej części znajduje się jezioro Kraterowe powstałe w kraterze wygasłego wulkanu. Szereg wulkanów położonych niemal na jednym równoleżniku tworzy Kordylierę Wulkaniczną. Wiele z nich jest nadal bardzo aktywnych. L)o największych zaliczają się: Orizaba (5700 m n.p.m.), Popocatepete (5452 m n.p.m.) i Colima (4339 m n.p.m.). Wśród czynnych wulkanów na Małych Antylach najbardziej znany jest Pelee (1397 m n.m.p.) na Martynice, którego wybuch w 1902 spowodował zniszczenie miasta Saint- -Pierre oraz śmierć ok. 40 tys. osób (opinie o programie).

Bardzo interesującym zjawiskiem było powstanie w 1943 w Meksyku wulkanu Paricutm. Na polu uprawnym pojawił się stożek wulkaniczny, który po tygodniu miał 168 m wys. względnej, po 2 miesiącach - ponad 300 m, a po roku, mimo osłabienia działalności, osiągnął 500 m (segregator aktów prawnych). Przejawem niedawnej działalności wulkanicznej jest istnienie gorących źródeł, których szczególnym typem są gejzery (m.in. w parku narodowym Yellowstone). W wyniku podmorskich trzęsień ziemi, wybuchów podwodnych wulkanów oraz wielkich podmorskich osuwisk dochodzi do powstawania fal morskich, zwanych tsunami (wys. do 50 m u wybrzeży); stanowią zagrożenie dla rejonów nad Oceanem Spokojnym oraz wysp Morza Karaibskiego (promocja 3 w 1).