Siły sprężające

Siły sprężające, z którymi mamy do czynienia w praktyce, wahają się w elementach drobnych od kilku do kilkudziesięciu ton, w konstrukcjach inżynierskich średniej wielkości - od kilkuset do kilku tysięcy ton, w obiektach wielkich sięgają setek tysięcy ton. Zależnie od wielkości tych sił muszą się różnić również rozwiązania techniczne (program uprawnienia budowlane na komputer).

Te ostatnie należy rozpatrywać pod kątem widzenia wprowadzenia w ustrój sił sprężających oraz stabilizacji, tj. utrwalenia tychże sił; w przypadku sprężenia za pomocą cięgien stalowych zagadnienie wprowadzenia sił wiąże się z naciągiem cięgien, stabilizacja sił występuje jako problem zakotwienia cięgien.

Obie te czynności składają się na sprężenie konstrukcji (program uprawnienia budowlane na ANDROID)..
Zarówno z teoretycznego, jak i praktycznego punktu widzenia najważniejsza jest klasyfikacja konstrukcji sprężonych wg trzech zasadniczych grup:
a) ustroje sprężone bez pomocy uzbrojenia, w oparciu o stałe masywy oporowe,
b) ustroje sprężone za pomocą cięgien, tj. uzbrojenia stalowego w oparciu o stwardniały beton, zwane kablobetonowymi,
c) ustroje sprężone za pomocą uzbrojenia naciąganego przed stwardnieniem betonu, zwane strunobetonowymi.

Scharakteryzujemy pokrótce podstawowe cechy wymienionych typów konstrukcji sprężonych (uprawnienia budowlane).
Sprężenie bez pomocy uzbrojenia, dokonywane za pomocą wbudowanych na stałe pras hydraulicznych, klinów itp. stosuje się w przypadku gdy niezbędne są bardzo znaczne siły sprężające, rzędu kilkudziesięciu lub kilkuset tysięcy ton, których wytworzenie przez naciąg uzbrojenia prowadziłoby do nadmiernego zużycia stali. Warunkiem realizacji takich ustrojów jest istnienie silnych masywów oporowych naturalnych (np. skały) lub sztucznych (przyczółki, fundamenty), o które można oprzeć urządzenia rozpierające. Typowym przykładem tego typu konstrukcji są zapory wodne w głębokich dolinach skalnych.

Ponieważ urządzenia sprężające charakteryzują się stałymi odkształceniami wstępnymi, zatem - w przeciwieństwie do ustrojów sprężonych uzbrojeniem - zjawiska reologiczne wywołują w ogólności znaczne straty sprężenia, aż do jego niemal całkowitego zaniku (program egzamin ustny). Ten sposób sprężenia można więc stosować jedynie z zachowaniem daleko idącej ostrożności.

Konstrukcje kablobetonowe

Konstrukcje kablobetonowe realizuje się przez naciągnięcie (za pomocą naciągarek hydraulicznych lub innych odpowiednich urządzeń) uzbrojenia ze stali o wysokiej granicy wytrzymałości w oparciu o stwardniały beton i następne zakotwienie jej w stanie napiętym na końcach elementu w specjalnych urządzeniach mechanicznych zwanych zakotwieniami. W celu ułatwienia i przyspieszenia naciągu i kotwienia łączy się poszczególne druty w wiązki zwane kablami (stąd nazwa kablobetonu).

Trasa kabli może przebiegać na zewnątrz elementu betonowego - jak to bywa najczęściej - w jego wnętrzu, w odpowiednich kanałach. Po sprężeniu wypełnia się najczęściej te kanały iniekcją wiążącą, mającą na celu ochronę stali przed korozją oraz zespolenie stali i betonu w monolityczną całość (opinie o programie). Jeżeli takie zespolenie nie następuje, wówczas mówimy o kablach swobodnych, które odkształcają się niezależnie od betonu. Kable składają się zazwyczaj z drutów o średnicy 5-8 mm. Można również stosować pręty o większych średnicach (10-25 mm), kotwione indywidualnie. Konstrukcje kablobetonowe są najczęściej spotykanym typem ustrojów, jeśli chodzi o indywidualne obiekty inżynierskie, takie jak mosty, ramy, szkielety itd.

Strunobeton powstaje przez naciągnięcie pojedynczych strun (lub ich splotów) w oparciu o odpowiednie masywy lub inne urządzenia oporowe, następnie przez obetonowanie ich w odpowiednich formach i zluźnienie naciągu po stwardnieniu betonu (segregator aktów prawnych). Zakotwienie struny w betonie następuje dzięki przyczepności; jeśli stosuje się dodatkowo zakotwienia mechaniczne, to mają one charakter pomocniczy. Sposób taki wymaga dobrego otulenia betonem każdej ze strun, które muszą być zatem odpowiednio rozsunięte i rozmieszczone dość równomiernie w przekroju elementu.

Aby polepszyć przyczepność stosuje się najczęściej druty o małej średnicy 2-3 mm, czyli struny - stąd nazwa strunobetonu (promocja 3 w 1). Metoda ta stosowana jest przede wszystkim do seryjnej lub masowej produkcji elementów drobnych, jak podkłady kolejowe, belki stropowe itp.