Siły w konstrukcji wiaduktu

Jeżeli ekspertyza górnicza przewiduje możliwość powstania zapadlisk, to zaleca się stosować przyczółki typu kolejowego o skrzydłach równoległych opartych na wspólnej z przyczółkiem płycie fundamentowej. Obliczenie sił rozciągających od rozpełzania gruntu jest omówione w literaturze specjalnej. Dla płyt fundamentowych o przeciętnych wymiarach można orientacyjnie przyjmować w dolnej warstwie zbrojenie 0 26 co 30 cm, a jako zbrojenie rozdzielcze (równoległe do krótszego bloku) 0 18 co 30 cm (program uprawnienia budowlane na komputer).

Siły w konstrukcji wiaduktu, wywołane rozpełzaniem podłoża, są tym mniejsze, im grunt jest bardziej plastyczny. Dlatego nie należy stosować posadowienia głębokiego (jak np. pale), a w żadnym przypadku nie można opierać fundamentów bezpośrednio na skale. W razie płytkiego zalegania warstw skalistych, należy między stopą fundamentu a skałą wykonać poduszkę piaskową o grubości co najmniej 0,5 metra (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dodatkowo należy podkreślić duże zalety stosowania konstrukcji stalowych na terenach górniczych, a to ze względu na mniejszą wrażliwość stali na odkształcenia oraz możność łatwego wzmocnienia lub naprawy konstrukcji w razie wystąpienia nieprzewidzianych uszkodzeń (uprawnienia budowlane).

Zasadniczą podstawą rozwoju gospodarczego kraju i wzrostu dochodu narodowego są inwestycje produkcyjne. Ze względu na ograniczone środki finansowe, które mogą być na ten cel przeznaczone, konieczną jest dokładna analiza planów inwestycyjnych pod względem efektów użytkowych zamierzonej inwestycji (program egzamin ustny).

Analiza efektywności inwestycji

Celowość podjęcia inwestycji wynika z ogólnych założeń planu rozwoju gospodarki narodowej, który ustala globalną wielkość nakładów inwestycyjnych na budownictwo przemysłowe, mieszkaniowe, socjalno-bytowe czy komunikacyjne. Przedmiotem badań ekonomicznej efektywności inwestycji jest zatem nie analiza celowości podjęcia inwestycji, lecz wybór najkorzystniejszego, możliwego w aktualnych warunkach, rozwiązania dla badanego zadania inwestycyjnego (opinie o programie).

Metodykę badań efektywności ekonomicznej inwestycji ustalają następujące instrukcje Komisji Planowania przy Radzie Ministrów, zatwierdzone Zarządzeniem nr 39 Przewodniczącego KP przy RM z dnia 29 maja 1962 roku:

• Instrukcja Ogólna w sprawie metodyki badań ekonomicznej efektywności inwestycji.
• Instrukcja w sprawie efektywności mniejszych inwestycji oraz przedsięwzięć organizacyjno-technicznych.

Dopuszcza się przy tym stosowanie metodyki „Instrukcji Ogólnej" również do oceny mniejszych inwestycji. Instrukcja Ogólna poleca przyjąć do realizacji to rozwiązanie, dla którego wskaźnik efektywności inwestycji „E“ ma wartość najmniejszą. Wielkości stosunków J :K dobrano w ten sposób, aby odpowiadające im wartości stanowiły całkowitą liczbę lat. Jako standardowy okres eksploatacji obiektów inwestycyjnych przyjęto w instrukcji n = 20 lat, stąd dla tego okresu b = 1,000 niezależnie od wartości J : K (segregator aktów prawnych).

Analiza efektywności inwestycji powinna być stosowana nie tylko dla inwestycji przemysłowych dających bezpośrednią produkcję towarową. Powinna ona dotyczyć również tych dziedzin, w których inwestycje, nie dając produkcji towarowej, wpływają jednak na rozwój gospodarki narodowej, zmniejszając pośrednio koszt produkcji przemysłowej. Zaliczamy tu przede wszystkim inwestycje komunikacyjne, jak budowa dróg, kolei, kanałów itp.

Należy zaznaczyć, że nie mamy dotychczas urzędowej obowiązującej instrukcji ani też powszechnie przyjętej metody określania efektywności ekonomicznej inwestycji komunikacyjnych (promocja 3 w 1). Przy porównywaniu wariantów węzłów komunikacyjnych nie mamy zazwyczaj opracowanego szczegółowego kosztorysu z podziałem kosztów na poszczególne elementy inwestycji, dlatego też przy wstępnych obliczeniach nie uwzględnia się zazwyczaj współczynników Z_n , przyjmując jedynie zgodnie ze wzorem 7.4 wartość b = 0,8. Oprócz tego przyjmuje się następujące założenia.