Skały powtórnie osadzone

Skały powtórnie osadzone zawierają szereg drobnoziarnistych minerałów w stanie rozproszonym, startych i zatrzymanych w czasie przemieszczeń. Zniszczenie innego typu rozpad pod wpływem fizjologicznych czynności organizmów jest związane z wydzielaniem przez nie kwasów humusowych rozpuszczających glino- krzemiany, jak również z -wydzielaniem się dwutlenku węgla. Interesująca jest zdolność tych organizmów do tworzenia rozpuszczalnych związków z tlenkiem żelaza, co noże znaleźć zastosowanie w technologii wzbogacania kaolinu. Możliwe są również połączenia glinokrzemianów z substancjami organicznymi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Trzecim przykładem zmiany może być rozpuszczenie skał przez parę i gorące wody i następnie powstawanie np. węglanów wapnia i magnezu, wodorotlenków (żelaza, runu) i hydratów dwutlenku krzemu; te ostatnie przemieniają się dość szybko opal. Z kolei opal krystalizuje bardzo wolno, przemieniając się w kwarc (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Rozpad w procesach pneumatolito-hydrotermalnych z udziałem boranów, fluorków, siarczanów, siarczków i innych rozpuszczalnych związków może doprowadzić do powstania nakrytu lub kaolinitu. Na uwagę zasługuje pneumalito-hydrotermalne, niskotemperaturowe (do 600°C) Tworzenie się mulitu (Rustum Roy i Osborn) (uprawnienia budowlane).

Zdolność do przemian minerałów zawartych w glinie może być wykorzystana warunkach produkcyjnych w procesie przyspieszania hydrolizy i hydratacji, : zdzielania zespołów cząstek ilastych i związanego z tym rozwinięcia właściwej powierzchni glin oraz zwiększenia w niej sorpcyjnego kompleksu, co zasadniczo polepsza techniczne właściwości glin. Takie przyspieszenie osiąga się za pomocą przegrzania tarą masy ceramicznej lub gęstwy ceramicznej do temperatury 50y-60°G w ciągu np. doby (program egzamin ustny).

Obecność montmorylonitu

Trudności w badaniu składu mineralnego glin tłumaczy się małymi wymiarami ziaren minerałów wchodzących w skład glin. Analiza petrograficzna (optyczne badanie kryształów’), szeroko wprowadzona przez Rielankina i jego szkołę do techniki badania skał i uzyskiwanych z nich wyrobów, pozwala w ograniczonych granicach poznać skład mineralny gliny na podstawie -urny cech zewnętrznych, współczynników załamania i innych cech optycznych minerałów, wchodzących w jej skład (opinie o programie). Niemniej jednak obecność hydrołyszczyku jako podstawowego minerału we frakcji pelitowej świadczy często o małej zwięzłości gliny i jej wrażliwości na szybkie suszenie. Obecność kaolinitu zwiększa ogniotrwałość gliny. Obecność montmorylonitu w glinie zwiększa jej zdolność pęcznienia, spoistość, plastyczność i zdolność adsorpcyjną.

Jeżeli minerały tworzące właściwą substancję ilastą znajdują się w stanie bardzo rozdrobnionym (poniżej 1 |j,m), to nie można ich określić zwykłymi metodami mikroskopii. Bardzo pomocne jest w tym przypadku barwienie minerałów i spektrometria (Wiedieniejewa i Wilculowa). Selektywne barwienie minerałów tworzących glinę należy rozpatrywać nie tylko jako metodę identyfikacyjną, ale również jako zjawisko chemosorpcyjne, oparte na fizykochemicznych procesach przebiegających pomiędzy powierzchniowymi warstwami minerału a złożoną cząsteczką barwnika organicznego (segregator aktów prawnych).

Domieszki w glinach. Minorałom, które tworzą glinę, towarzyszą domieszki innych minerałów. Kwarc jest obecny w glinach zwykle w postaci zaokrąglonych bezbarwnych lub zabarwionych ziaren wielkości od kilku do kilkudziesięciu procent. Jeśli glina zawiera duży procent kwarcu, nosi nazwę zapiaszczonej. Jako domieszki -występują także ziarna skalenia, przeważnie ortoklazu i mikroklinu. Bardzo częstą domieszką w glinach, w szczególności gorszych pod względem jakości, są węglany wapnia i magnezu. Łatwo stwierdzić ich obecność na podstawie wydzielania dwutlenku węgla po działaniu kwasem na glinę. Węglany mogą być rozmieszczone w glinie w postaci drobnych lub dużych ziaren, konkrecji, drobnych lub dużych wtrąceń (promocja 3 w 1).