Wznoszony mur

Do górnej krawędzi desek przymocowane są uchwyty do podnoszenia przyrządu. Wzornik zakłada się na wznoszony mur tak, aby końce desek objęły z boków uprzednio przygotowane bloki kierujące. W powstałe w ten sposób koryto podręczny nakłada łopatą zaprawę, którą następnie rozprowadza za pomocą łopaty lub też specjalnej gracy, tak aby zachować odpowiednią grubość warstwy (program uprawnienia budowlane na komputer). Drugi robotnik układa bloki za pomocą kleszczy (typu Malcewa), których szczęka ustala grubość spoiny pionowej, zalewanej następnie rzadką zaprawą. Po ukończeniu wykonania warstwy wzornik podnoszony jest do poziomu następnej spoiny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Murarz układa bloki kierujące (filarki, naroża), kieruje pracą podręcznych i sprawdza prawidłowość ustawienia wzornika.
Wykonywanie murów opisanym sposobem wymaga użycia zapraw o różnych konsystencjach do spoin poziomych i pionowych. Zapewnia to utrzymanie wymiarów odcinków muru i prawidłowość układu bloków. Nie sprzyja stosowaniu tego sposobu duża ilość otworów okiennych w ścianach zewnętrznych i mała szerokość filarków. Jednakże przy wykonaniu ścian wewnętrznych sposób ten może znaleźć szersze zastosowanie. Omówiony sposób nie został zastosowany i sprawdzony przy budowie domu doświadczalnego (uprawnienia budowlane).

Jest on prosty, łatwy do zrealizowania i rokuje dodatnie wyniki ekonomiczne.
Z konieczności użycia bardziej ciekłej zaprawy do spoin pionowych wynika możliwość zastąpienia jej zaprawą o nie zmniejszonej wytrzymałości w porównaniu z zaprawą do spoin poziomych wskutek użycia plastyfikatora.
Dzięki temu zmniejsza się zapotrzebowanie na murarzy o wysokich kwalifikacjach. Wydaje się, że pomysł ten powinien być w przyszłości zrealizowany (program egzamin ustny).

Ekonomika uprzemysłowienia budownictwa

Ekonomika uprzemysłowienia budownictwa polega przede wszystkim na obniżeniu ciężaru objętościowego elementów, budynków, a zwłaszcza ścian i stropów. Z tego względu podstawowym materiałem stosowanym w budownictwie uprzemysłowionym powinny być lekkie betony o małym ciężarze objętościowym i stosunkowo dużej wytrzymałości. Takimi betonami lekkimi są betony komórkowe. Dużą rolę z punktu widzenia ekonomiki odgrywa możność stosowania betonów komórkowych w postaci jednolitych elementów. Jednolita budowa płyty ściennej lub stropo wej jest najpomyślniejszym punktem wyjściowym do uzyskania dodatkowych oszczędności.

Łatwo bowiem uzasadnić że jednolite płyty lub bloki spełniają warunek najniższego nakładu robocizny przy ich produkcji (opinie o programie). Elementy mające wszelkiego rodzaju otwory ukryte w masie betonu albo wykonane z różnorodnych materiałów (elementy wielowarstwowe, elementy żebrowe z wypełnieniem itp.) wykazują w porównaniu z elementami jednolitymi większe zużycie robocizny.
Ze względu na korzyści ekonomiczne produkowania elementów jednolitych, ideałem są elementy, których surowa powierzchnia stanowi fakturę. Lekkie betony ze względu na sorpcję wilgoci powinny otrzymywać fakturę zewnętrzną. Wewnętrzną fakturę elementów z betonów komórkowych o gładkiej powierzchni można uzyskać przez ich pomalowanie, natomiast ściany z lekkich betonów zwykłych i jamistych wymagają od wewnątrz otynkowania (segregator aktów prawnych).

Wobec tego, że zakłady produkcji elementów budowlanych z betonów komórkowych są zakładami przemysłowymi, wyposażonymi w odpowiednie urządzenia produkcyjne (autoklawy, formy itp.), należy je nastawić na masową produkcję kilku typowych elementów, a pozostałe elementy o różnorodnym kształcie, wymiarach itp. produkować w zakładach polowych.
Następnie ze względów ekonomicznych, niedostatecznie dotychczas branych pod uwagę, należy ograniczyć ciężary elementów (np. do 2 ton) oraz położyć nacisk na wyrównanie ciężarów w całym asortymencie wyrobów oraz na powiększenie wymiarów (długości i szerokości) elementu. Pozwoli to na ekonomiczną pracę dźwigu wieżowego, będącego obecnie prowadzącą maszyną w budownictwie uprzemysłowionym (promocja 3 w 1)..