Skład płyt jednobarwnych

W kawiarniach, hotelach i teatrach można stosować warstwowe tworzywa sztuczne, fluorescencyjne i fosforyzujące. Materiały fluorescencyjne posiadają właściwość jarzenia tylko wówczas, gdy są naświetlone promieniami ultrafioletowymi, natomiast materiały fosforyzujące jarzą się po usunięciu tych promieni. Składniki fluorescencyjne i fosforyzujące nanosi się na papier, po czym umieszcza pod wierzchnią warstwą. Wierzchnia warstwa ma wykończenie matowe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Skład płyt jednobarwnych różni się od płyt wzorzystych. Płyta wierzchnia jest barwiona na całej grubości i impregnowana żywicą mocznikowo-melaminową. W tym wypadku jest już zbędna folia melaminowa. Rodzaj płyty znanej jako „odpornej na ogień z papierosów”, którym jest arkusz aluminium, umieszcza się między dekoracyjną warstwą licową a rdzeniem (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Arkusz aluminiowy rozprowadza ciepło palącego się papierosa i tym samym unika się zniszczenia materiału. Inny sposób wykonywania płyt warstwowych polega na użyciu oklein dębowych, mahoniowych, z drewna orzechowego i z drewna innych szlachetnych drzew. Okleiny takie umieszcza się zamiast płyt dekoracyjnych pod folią melaminową.

Obróbka i przymocowanie. Płyty warstwowe z tworzyw sztucznych produkuje się o różnych znormalizowanych wymiarach: największe o powierzchni 25 x 12,5 m oraz 21 x 9 m, 12,5 x 12,5 m. Płyty o grubości 3 mm wykonywane są zazwyczaj o wymiarach 2,7 x 1,2 m, 2,4 x 1,2 m, 2,4 x 0,6 m, 1,2 x1,2 m i 1,2 x 0,6 m (uprawnienia budowlane). Krawędzie mogą być obrobione mechanicznie na pół czoła, na pełne czoło, ukośnie lub wygładzone. Płyty można przycinać do dowolnych wymiarów zwykłymi narzędziami stolarskimi i nawiercać potrzebne otwory. Zaleca się przy piłowaniu płyt odwracać je licem do góry, aby uniknąć ścinania.

Wiercenie otworów

Do piłowania używa się pił mechanicznych lub ręcznych, można również stosować piłę taśmową o ilości zębów od 15 do 22 na 1 cal oraz piłę tarczową o średnicy 22,5 cm. W braku pił mechanicznych można użyć ręczną piłę czopownicę. Ostrze musi być dobrze wyostrzone, a płyty należy mocno uchwycić w klamry (program egzamin ustny).

Wiercenia otworów należy dokonywać w ten sposób, aby płyta powierzchnią licową była odwrócona ku górze. Do wiercenia używane są wiertła spiralne ze stali szybkotnącej lub specjalne wiertła do tworzyw sztucznych. Średnica otworów powinna być nieco większa niż średnica śrub. Krawędzie można wyrównywać strugiem, ale głębokość skrawania powinna być nieznaczna. Do wygładzania krawędzi używa się z dobrym skutkiem skrobaka stolarskiego. Do płyt z tworzyw sztucznych nie należy używać dłuta (opinie o programie).

Płyty używane są do okładzin o kształcie nieregularnym lub zakrzywionym. Okładanie słupów i pilastrów wykonuje się z płyt o warstwach cienkich, zginanych na zimno lub poddanych ogrzaniu, o czym decyduje wymagany promień krzywizny. Płytę o znormalizowanych wymiarach można zginać wzdłuż jej długości przy krzywiźnie o promieniu dochodzącym do 45 cm, można również zginać płyty przy mniejszych krzywiznach o wymiarach o promieniu od 15 do 30 cm (segregator aktów prawnych).

Ostatnio wprowadzono metodę produkcji płyt giętkich, które można zginać przy krzywiźnie o promieniu 7,5 cm. Metoda ta polega na zastosowaniu zwykłej warstwowej płyty z cienkich arkuszy o rdzeniu o grubości 7,58 mm. Spodnia płaszczyzna rdzenia ma 3 milimetrowe wcięcia, odległe od siebie co 7,58 mm, wykonane piłą. W ten sposób osiągnięta giętkość pozwala na swobodne zginanie płyty i daje możność ekonomicznego okładania skomplikowanych kształtów o małych promieniach (promocja 3 w 1). Zwykłą płytę można zginać na kształtach o małym promieniu po jej ogrzaniu na stole ogrzewanym parą, w piecu lub w gorącej kąpieli olejowej; należy ją zginać szybko w stanie ogrzanym. Następnie płytę umieszcza się i umocowuje na formie o promieniu mniejszym niż zginana płyta. W ten sposób utrzymuje się ją na tej formie do czasu zamontowania w miejscu przeznaczenia. Ma to na celu uniemożliwienie odkształcenia i powrotu płyty do pierwotnego kształtu.