Klejenie laminatów

Do klejenia laminatów (zarówno bezpośrednio do podłoża, jak i do pasków poliuretanowych lub filcowych) stosuje się kleje kontaktowe (rozpuszczalnikowe) na ogół na bazie polichloroprenu; warstwą kleju powinny być powleczone obie powierzchnie klejone. W stykach sąsiednich arkuszy oraz w narożnikach umieszcza się listwy z PCW, które są przybite lub przyklejone do podłoża (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przed rozpoczęciem klejenia laminaty powinny być co najmniej w ciągu 48 godzin aklimatyzowane w pomieszczeniu, w którym mają być zastosowane. Płyty spaczone układa się na miękkim podłożu (np. na płytach pilśniowych miękkich) stronami dekoracyjnymi zwróconymi do siebie, między tymi powierzchniami umieszcza silnie nawilżony papier, przyciska na całej powierzchni (obciążenie 40H-50 kG na płytę), przykrywa workami papierowymi lub folią polietylenową na okres 2-3 dni (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Istotne znaczenie przy wykonywaniu okładzin z laminatów ma właściwa ich obróbka. Laminaty przecina się najczęściej za pomocą piły tarczowej; przy przecinaniu ręcznym stosuje się piłę uniwersalną albo rozpłatnicę, rylce z twardej stali lub dłuta stolarskie. Do wiercenia otworów w płytach stosuje się wiertła do metalu lub do twardej gumy (uprawnienia budowlane). Otwory prostokątne lub kwadratowe zaokrągla się w narożach, aby zapobiec pękaniu laminatu w wierzchołkach naroża. Obróbka brzegów płyt (niekiedy wyszczerbionych po przecięciu) odbywa się przez ręczne struganie za pomocą strugów stolarskich lub szlifowanie za pomocą szlifierek tarczowych lub pilników gładzików do drewna lub metalu (program egzamin ustny).

Temperatura powietrza w pomieszczeniach, w których wykonuje się okładziny, powinna wynosić co najmniej 8°C. Pożądane jest jednak, aby utrzymywać temperaturę pokojową ze względu na to, aby uniknąć znaczniejszego przyrostu temperatury w okresie użytkowania pomieszczeń, co wywołuje dość duże naprężenia ścinające i odrywające w spoinach klejowych.

Płytki okładzinowe ścienne

Płytki okładzinowe ścienne wykonywane są najczęściej z PCW lub z polistyrenu, ponadto stosuje się płytki melaminowe (z tłoczywa melaminowego). W dość dużym zakresie wykonuje się okładziny z płyt niepalnych azbestowo-winylowych o dużej giętkości. Płytki te po przyklejeniu do podłoża są odporne na uderzenie (np. płytki „Deliflex”). Odporność na czynniki chemiczne okładzin z płytek PCW jest duża (opinie o programie).

Płytki polistyrenowe mają najczęściej kształt kwadratowy, wymiary powierzchni 15×15- 20×20 cm, grubość ok. 2 mm. Wadą okładzin z tych płytek jest palność. Są one odporne na działanie tłuszczów jadalnych i mineralnych, alkalicznych środków myjących, alkoholu, soków owocowych oraz rozcieńczonych kwasów i zasad. W Polsce produkuje się w niewielkich ilościach płytki polistyrenowe o wymiarach 150x150x2 mm.

Zakres stosowania okładzin z płytek PCW i polistyrenowych jest stosunkowo niewielki, na ogół stosuje się je w pomieszczeniach sanitarnych, w pomieszczeniach sklepowych, w korytarzach itp. Płytek polistyrenowych nie należy stosować w pobliżu otwartych źródeł ognia ze względu na ich łatwopalność (np. w bezpośrednim sąsiedztwie piecyków gazowych) (segregator aktów prawnych). Płytki PCW i polistyrenowe przykleja się do różnych podłoży mineralnych, z wyjątkiem tynków wapiennych lub słabych tynków cementowo-wapiennych. Podłoże powinno być dostatecznie suche, równe i nie pylące.

Do mocowania płytek służą na ogół kleje dyspersyjne, odporne na działanie wody i pary wodnej, niepalne i dające po wyschnięciu elastyczną spoinę o wytrzymałości na ścinanie i odrywanie po całkowitym stwardnieniu nie mniejszym niż 0,8 kG/cm². W Rosji płytki polistyrenowe przykleja się masą kumaronową z wypełniaczem w postaci mączki wapiennej. W Polsce stosuje się klej Winilep W lub KB S Polistylep (promocja 3 w 1). Podłoże gruntuje się na ogół (z wyjątkiem podłoży cementowych) roztworem wodnym kleju użytego do przyklejania. Okładziny z płytek powinny być spoinowane, np. białym cementem.