Skurcz betonu

Na wodoszczelność betonu mają wpływ składniki betonu, stosunek wodno-cementowy, nawilżanie, warunki wiązania, zagęszczanie i inne czynniki natury surowcowej i technologicznej (program uprawnienia budowlane na komputer).
Zaczyn cementowy twardniejąc zmienia swą objętość, tzn. kurczy się lub pęcznieje. Skurcz zaczynu cementowego wpływa ujemnie na wodoszczelność betonu. Wielkość skurczu stwardniałego zaczynu cementowego może osiągać kilka milimetrów na 1 m. Szczególnie skurczowi ulegają spoiwa bogate w wapno. Znaczny wpływ na skurcz betonu ma stosunek Al203/Fe203, przy czym skurcz wzrasta w miarę wzrostu zawartości glinu.
Na skurcz betonu wpływa również wzrost zawartości cementu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zaczyn cementowy może zwiększyć swoją objętość. Jeżeli zwiększenie objętości nie powstaje wskutek wpływów fizycznych lecz chemicznych, wtedy jest ono niebezpieczne dla betonu, gdyż rozsadza jego strukturę.
Pęcznienie może nastąpić wskutek nadmiaru CaO, MgO i CaS04 (gipsu). Początkowe pęcznienie może nawet zwiększać wodoszczelność i wytrzymałość, lecz ta ostatnia w rezultacie ulega znacznemu obniżeniu (uprawnienia budowlane).
Duże znaczenie ma miałkość cementu. Cementy bardzo miałkie o powierzchni rozwiniętej ok. 2000 cm2 na gram cementu specjalnie nadają się do budowy zbiorników. Drobniejszy przemiał zwiększa szybkość hydratacji i ilość żelu, w wyniku czego cementy miałkie są bardziej wodoszczelne.

Na podstawie tego wnioskujemy, że do betonów wodoszczelnych należy użyć cementów miałkich, o małym skurczu, przy czym zawartość cementu nie powinna, być zbyt duża.
Cement składa się z większych i mniejszych ziarenek, przy czym między ziarenkami znajdują się wolne przestrzenie (program egzamin ustny).

Betony wilgotne ubijane

Po zarobieniu wodą następuje hydratacja i powstawanie żelu cementowego. Hydratacji ulegają skuteczniej ziarenka mniejsze, a większe ulegają jedynie hydratacji powierzchniowej. W wyniku tych procesów żel w początkowym okresie twardnienia nie wypełnia całkowicie wolnych przestrzeni między ziarenkami cementu i powstają pory. Przy stosunku W/C = 0,5 powstają pory zamknięte (kropliste), które nie wpływają w większej mierze na przepuszczalność zaczynu, jeżeli natomiast WIC >• > 0,5 powstają ponadto pory nitkowe, zwiększające przepuszczalność (opinie o programie).
W miarę postępującej hydratacji cementu, żel tworzący się w dalszym ciągu wypełnia próżnie w zaczynie, wskutek czego zaczyn stopniowo zyskuje na szczelności.
Jak z tego wynika, należy dążyć do wprowadzenia możliwie niewielkiej ilości wody do zaczynu cementowego, a natomiast nawilżać zaczyn w okresie twardnienia.

Optymalny stosunek W/C, przy którym zaczyn jest najmniej porowaty, wynosi przy użyciu cementu portlandzkiego 0,2-0,3, a przy użyciu cementu glinowego 0,2-M),5.
Dla betonu stosunek W/C jest wyższy niż dla samego zaczynu i powinien wynosić dla cementu portlandzkiego 0,45-0,65; dla cementu glinowego 0,6-0,8.
Stosunkowi W/C = 0,4-^0,6 odpowiada konsystencja betonu gęstoplastyczna. Betony wilgotne ubijane, jak też plastyczne są bardziej przepuszczalne (segregator aktów prawnych).
W zależności od metod zagęszczania betonu można zmniejszyć najczęściej stosowany stosunek W/C = 0,6 poprawiając znacznie szczelność betonu.

Najpospolitszą metodą zagęszczania betonu jest wibrowanie. Korzystne działanie wibrowania, oprócz ścisłego układania ziarn, polega na wydalaniu wody i powietrza. Z tego powodu współczynnik wodno-cementowy niezbędny do ura- bialności redukuje się nieco w okresie wykonawstwa. Wibrowanie poza tym pozwala na stosowanie do szczelnych betonów znacznie obniżonych ilości wody. Sprawdzianem dolnej granicy współczynnika wodno-cementowego jest skąpe występowanie wody na powierzchnię betonu po kilkuminutowym wibrowaniu.

Kruszywo powinno być otulone zaczynem cementowym, przy czym grubość otulenia ziarn w zaprawie jest regulowana uziarnieniem cementu, a w betonie uziarnieniem piasku. Zaczyn cementowy lub zaprawa rozpychają ziarna kruszywa i powiększają jamistość (promocja 3 w 1).