Słupy zwykłe

Podobnie jak przy halach przemysłowych, zapewnienie stateczności w płaszczyźnie pionowej dużych żelbetowych kratownic czy łuków mostowych wymaga często stężeń poziomych (program uprawnienia budowlane na komputer). Z uwagi na ułatwienie obliczeń konstrukcje żelbetowe nawet monolityczne, z natury swej przestrzenne, dzielone są często na wiele elementów płaskich jak płyty, belki prostokątne i o przekroju złożonym, słupy, ramy, łuki itp.

Wysokość płyty uzależniamy od jej przeznaczenia i staramy się projektować ją jak najmniejszą w granicach zachowania koniecznej sztywności. Zbrojenie płyt zależy od sposobu ich podparcia i rodzaju obciążenia. Belkom zginanym nadajemy z reguły przekrój prostokątny, wykorzystując często współpracę płyty (przekrój obliczeniowy teowy) w miarę zaś wzrostu rozpiętości lub obciążeń uciekamy się do przekrojów dwuteowych, kratowych i jeszcze bardziej złożonych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po pierwsze beton w belkach nie jest wyzyskany z uwagi na nierównomierny rozkład naprężeń, a powtóre wskutek projektowania belek o najbardziej ekonomicznym zbrojeniu (0,8-1,5%) i nadawanie belkom stosunkowo dużych wysokości ze względu na sztywność. W przypadku, gdy wysokość belki wynosi co najmniej lj4 rozpiętości lub przy belkach wspornikowych 1/2 wysięgu wykres naprężeń normalnych w przekroju poprzecznym belki odbiega od prostoliniowego kształtu wynikającego z navierowskiego założenia płaskich przekrojów. Mamy wtedy do czynienia z belkami ścianami (uprawnienia budowlane).
Słupy zwykłe, ściskane osiowo, dzięki uzbrojeniu nie tylko posiadają większą nośność od np. murowanych lub betonowych wykonanych z materiału tej samej nośności, ale mogą przeciwstawić się ewentualnym momentom.

Słupy mimośrodowo ściskane stanowią przejście, jeśli chodzi o rodzaj pracy od słupów osiowo ściskanych do belek zginanych. W słupach uzwojonych wykorzystana jest zwiększona nośność betonu w wielokierunkowym stanie naprężenia (program egzamin ustny).
Ramy płaskie otrzymuje się przez sztywne połączenie belek ze słupami. Ramy, szczególnie bezprzegubowe, dają dużo mniejsze zużycie materiałów od ustroju słupów połączonych przegubowo z belkami. Pod tym względem stanowią one przejście od ustrojów płaskich do przestrzennych.

Ustroje przestrzenne

Rozwój mechaniki budowli osiągnięty w ostatnich latach przyczynił się do znacznego wzrostu popularności ustrojów przestrzennych. Konstruktorzy w poszukiwaniu najbardziej przestrzennych form konstrukcyjnych nie zadawalają się już ustrojami płaskimi i coraz częściej stosują konstrukcje przestrzenne o kształcie zapewniającym najwłaściwsze wykorzystanie materiału, a więc głównie konstrukcje łupinowe (opinie o programie).
Konstrukcjami łupinowymi nazywamy takie przestrzenne ustroje nośne, które pracują całą swą powierzchnią i posiadają grubość bardzo małą w stosunku do rozmiarów przekrytej powierzchni.
Najdawniejszymi prawzorami konstrukcji łupinowych są sklepienia, które były stosowane już w Egipcie, Persji i Mezopotamii.

Rzymska sztuka budowlana znała już dwa kształty podstawowe: sklepienia kolebkowe i kopułę (segregator aktów prawnych).
Mimo, że o metodach obliczania starożytnych budowli nie mamy żadnych ścisłych danych, należy jednak przypuszczać, że już w owych czasach istniały pewne wiadomości o linii ciśnień.
Znaczny postęp w rozwoju konstrukcji cienkościennych obserwujemy dopiero w ostatnich latach. Postęp ten zawdzięczamy nie tylko szerokiemu rozwojowi teorii, lecz i to w głównej mierze wynalezieniu żelbetu. Materiał ten pozwala na wznoszenie nowoczesnych powłok.

Z rozważań poprzednich wiemy, że zasadniczy wpływ na wytrzymałość cienkiej powłoki ma jej kształt (promocja 3 w 1). Dlatego też przegląd stosowanych w budownictwie konstrukcji łupinowych najwygodniej jest przedstawić przez podział na różne kategorie powłok, głównie w zależności od sposobu ich tworzenia. Pozwoli to wyrobić sobie ogólny pogląd na pracę różnych - pod względem formy - powłok oraz ułatwi kształtowanie nowych, niestosowanych dotychczas typów ustrojów cienkościennych.