Smarowanie uprawnienia budowlane

Do smarowania używane bywają różne preparaty, np.:
a) 3-procentowy roztwór sublimatu w spirytusie,
b) nasycony roztwór naftaliny w benzynie,
c) mieszanina 1 części kreozotu + 5 części benzyny,
d) środki w rodzaju np. Xylamit Super, Tetra „3” (program uprawnienia budowlane na komputer).

Smarowanie, o ile ma osiągnąć skutek, powinno być powtórzone kilkakrotnie w odstępach paru miesięcy. Wskazane jest, oprócz smarowania, stosować zastrzykiwanie antyseptyków w otwory pozostawione przez owady. Tą drogą trucizna łatwiej się rozprzestrzenia w drewnie.
Nawiercanie stosuje się w przypadkach utrudnionego dostępu do stosowania metody smarowania. Nawiercane otwory o średnicy ok. 1 cm stosuje się w układzie, w którym szeregi są rozmieszczane co 5 cm, a rzędy co 30-M0 cm, przy czym w przekrojach poprzecznych nie powinien być więcej niż 1 otwór (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Aby drewno mogło się palić, niezbędna jest obecność powietrza i ognia lub źródła ciepła, mogących nagrzać je do temperatury zapalenia lub samozapalenia. Temperaturę zapalenia określa najniższa temperatura, przy której płomienie bezpośrednio stykające się z drewnem powodują palność gazów wydzielających się podczas termicznego rozkładu drewna.

Punkt samozapalenia (samozapłonu) określa temperatura, przy której palne gazy wydzielające się podczas termicznego rozkładu drewna zapalają się same (przy pewnej wysokiej temperaturze otoczenia). Dla większości drzew temperatura zapalenia, tzw. punkt zapalenia, waha się w granicach 250-300°C i jest różna dla różnego gatunku drzew. Poprzedza ją punkt zapłonu (punkt błysku) o temperaturze 225-250°C (uprawnienia budowlane).

W tej temperaturze powstają tylko krótkie gasnące płomyki zapalających się gazów palnych, wydzielających się z drewna wskutek przeobrażeń chemicznych powstających przy nagrzewaniu się drewna w wyższych temperaturach.

Temperatura samozapalenia się (punkt zapalenia bez dostępu płomienia) waha się w granicach 330-470°C. Należy podkreślić, że termiczny rozkład drewna rozpoczyna się już przy temperaturze ok. 105°C, oraz że długotrwałe działanie tej temperatury powoduje powolne zwęglanie się drewna i wydzielanie gazów palnych, jak wodór, etan, metan.

Z podwyższeniem temperatury zwiększa się intensywność rozkładu drewna oraz wydziela się więcej gazów palnych. W temperaturze 110-150°C drewno żółknie, w temperaturze 150-230°C brązowieje, zwęgla się, przy czym do temperatury 270-280oC proces rozkładu drewna przebiega z pochłanianiem z zewnątrz ciepła (program egzamin ustny). Z chwilą osiągnięcia punktu palenia drewno wydziela, a nie pobiera ciepła (proces egzotermiczny).

Palność drewna

W warunkach zwykłych pożar drewna następuje przeważnie od źródła ognia o temperaturze 700-H800°C (opinie o programie). PO ugaszeniu płomienia zachodzi często ostatni proces spalania - żarzenie się drewna, przy którym następuje bezpłomienne jego zwęglanie i spopielanie. Palność drewna jest zależna od:
a) ciężaru właściwego,
b) wilgotności drewna,
c) warunków ogniowych,
d) wymiarów i kształtu poprzecznego elementu,
e) kierunku ustawienia elementu względem działającego nań płomienia,
f) ruchu powietrza itp.

Cięższe gatunki drewna palą się trudniej niż lekkie. Łatwiej pali się drewno suche .niż mokre, dla którego potrzebną jest dodatkowa ilość ciepła dla odparowania zawartej w drewnie wody.
Okrągłe lub prostokątne elementy o dużych przekrojach poprzecznych palą się znacznie gorzej niż o drobnych przekrojach z ostrymi krawędziami. Tarcica niestrugana zapala się znacznie szybciej niż strugana. Kształt przekroju i kierunku ustawienia elementu względem płomienia - wzdłuż lub w poprzek włókien (powolniejsze rozprzestrzenianie się ognia) wpływają na wymianę ciepła między płomieniem a drewnem (segregator aktów prawnych).

Zabezpieczenie drewna przed zapaleniem przeprowadza się przez zastosowanie:
- środków konstrukcyjnych, np. przez odsunięcie części drewnianych od przyrządów i urządzeń grzejnych, jak piece, przewody dymowe itp.;
- tynków i okładzin;
- środków chemicznych przeciwogniowych do nasycania lub malowania drewna.

Zalecenia podane w p. b) i c) mają za zadanie opóźnienie czasu zapalenia się drewna przez utrudnienie dostępu do niego tlenu i źródła ciepła.
Środki przeciwogniowe nie całkowicie zabezpieczają drewno od zniszczenia przy wyższych temperaturach, natomiast utrudniają zapłon i mniej lub więcej powstrzymują rozprzestrzenianie się ognia (promocja 3 w 1).

Dobre środki opóźniają oprócz tego procesy przeobrażeń chemicznych drewna, ale całkowicie procesu zwęglania drewna zahamować nie mogą.