Spaliny

Spaliny z nich odprowadza się do przewodu dymowego, a w razie jego braku wyprowadza się je na zewnątrz przez okno za pomocą rury zakończonej deflektorem. Agregaty typu AGM na mieszane powietrze, z których spaliny doprowadza się do pomieszczeń wraz z ciepłym powietrzem, są w zasadzie przeznaczone tylko do suszenia i ewentualnie do nagrzewania murów (przed tynkowaniem) w pomieszczeniach, gdzie nie pracują już robotnicy (program uprawnienia budowlane na komputer). Gdy ogrzewanie stałe jest nieczynne, stosuje się zwykle agregaty o stosunkowo dużej wydajności cieplnej, np. 50 000 kcal/godz i powyżej. b Za pomocą agregatów AGP-50 i AGP-80 mogą być ogrzewane pomieszczenia o kubaturze od 1000 do ok. 2000 m:}. Przy kubaturach mniejszych (500 m3 i poniżej) stosuje się nawiewnice AGP-20, ABP-15E lub agregaty AGS-10C (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Podtopionymi terenami nazywamy takie obszary gruntów, w których wody gruntowe okresowo lub stale występują w poziomie wyższym od poziomu posadowienia budowli.
Grunty budowlane dzielimy na: przepuszczalne i nieprzepuszczalne. Do pierwszej grupy należy zaliczyć żwiry i piaski, a do drugiej gliny i iły. Istnieje również grupa pośrednia, do której należą piaski pylaste, pyły, piaski gliniaste i gliny piaszczyste.
Porowatość czystych piasków wynosi od 30 do 40%, glin i iłów 40 do 50%, lessów powyżej 50% (uprawnienia budowlane).
Przepuszczalność gruntu jest to zdolność przepuszczania wody i zależy ona od wielkości porów i stopnia spękania pokładów skalnych. Zawartość w gruncie ilastym części koloidalnych zmniejsza jego przepuszczalność.

Przepuszczalność określa się współczynnikiem filtracji k, który określa szybkość filtracji wody przez grunt przy spadku hydraulicznym J = li może być określony w jednostkach m/dobę, m/sek i cm/sek. Grunty, których współczynniki k są mniejsze od 0,1 m/dobę, uważamy w praktycznym znaczeniu za nieprzepuszczalne (program egzamin ustny).
Inną ważną właściwością gruntu jest jego zdolność utrzymywania wody w jej wszystkich postaciach. Związane to jest z pełną pojemnością wodną gruntów. Przez pełną pojemność gruntu rozumie się największą ilość wilgoci, którą może zawierać grunt, kiedy pory jego są całkowicie wypełnione wodą.

Miąższość strefy wód kapilarnych

Pełna pojemność wyraża się w procentach ciężaru gruntu (wysuszonego w temp. 105UC). Wyrażając wilgotność w % pełnej pojemności wodnej charakteryzuje się stopień wypełnienia porów wilgocią (opinie o programie).
Przykład podziału gruntu na trzy warstwy w zależności od jego wilgotności.
W warstwie najniższej I wilgotność jest równa pełnej pojemności wodnej.
Ta strefa zawiera wodę gruntową, której powierzchnia tworzy tzw. zwierciadło wód gruntowych (WG) (segregator aktów prawnych).

Ponad nią zalega warstwa II, której wilgotność od dołu do góry stopniowo zmniejsza się do 60% w stosunku do pełnej pojemności. Warstwa ta zawiera wodę kapilarną (WK). Wreszcie powyżej leży strefa III, której wilgotność pozostaje stała (np. 60%). Zawiera ona wodę błonkowatą.
Miąższość strefy wód kapilarnych w gruncie zależy przede wszystkim od jego uziarnienia. Na podstawie obserwacji można wnioskować, że dla zwykłych piasków wynosi ona ok. 0,8 m, dla piasków gliniastych do ok. 1,2 m, dla glin dochodzi do 3,0, a nawet 6,0 m i więcej.
Największą ilość wilgoci, którą może utrzymać grunt w stanie zawieszenia, niezależnie od rodzaju właściwości utrzymywania wilgoci, nazywamy połową pojemnością wodną. Wielkość polowej pojemności wodnej zależy od rodzaju gruntu. Dla piasków wynosi ona 3-5, dla piasków gliniastych 10-12, a dla glin i iłów 12-22% (promocja 3 w 1).

Wreszcie, w przeciwieństwie do zdolności utrzymywania wilgoci, nawodnione grunty w zależności od swej struktury odznaczają się odpowiednią zdolnością oddawania części wody przez zwykłe odsączenie. Piaski gruboziarniste oddają 0,22-0,25, drobnoziarniste i średnioziarniste 0,15-0,21 w stosunku do swego ciężaru w stanie suchym.
Wody podziemne dzielą się na wody zaskórne i zawieszone, wody gruntowe i wody międzywarstwowe.