Spoiwa

Podstawowym składnikiem spoiw malarskich, czyli ciekłej części każdego materiału malarskiego, są tzw. substancje błonotwórcze wiążące cząstki pigmentów i wypełniaczów między sobą, a podczas schnięcia wymalowania łączące się trwale z podłożem (program uprawnienia budowlane na komputer).
Rodzaj substancji błonotwórczej zastosowany w materiale malarskim decyduje o właściwościach fizyko-mechanicznych i chemicznych powłok malarskich, o ich trwałości podczas eksploatacji, a w dużej mierze również o ich wyglądzie zewnętrznym.

Z tego względu klasyfikację materiałów malarskich, których asortyment w obecnej dobie jest już bardzo szeroki i różnorodny, oparto na nazwach zastosowanych w nich substancji błonotwórczych.
W sposób najbardziej ogólny spoiwa malarskie można podzielić na mineralne i organiczne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pierwsze z nich, jak mleko wapienne, zaczyn cementowy, szkło wodne itp. wykorzystuje się w tzw. farbach wodnych do malowania podłoży mineralnych (cegła, betony, tynki), rzadziej jako prowizoryczną ochronę drewna. Są one zatem podstawą wyłącznie farb budowlanych, gdyż w innych gałęziach gospodarki nie znajdują zastosowania.

Zaletą ich jest taniość i dobra przyczepność do podłoży mineralnych wynikająca z chemicznego wiązania się ich ze składnikami tych podłoży, a więc zapewniająca powstawanie między nimi a powłoką tzw. adhezji chemicznej, jak również brak właściwości starzenia się (uprawnienia budowlane). Wadą tych spoiw jest niska, w porównaniu ze spoiwami organicznymi, zdolność wiązania pigmentów i wypełniaczów oraz brak właściwości elastoplastycznych, a w związku z tym niewysoka wytrzymałość mechaniczna powłok, a więc kruchość utrudniająca znoszenie przez nie naprężeń powstających przy zmianach temperatury, jak również niewysoka odporność na ścieranie i działanie erozyjne wiatrów i deszczów.

Materiały malarskie

Materiały malarskie mineralne wykazują ponadto krótką żywotność, gdyż w ciągu kilku czy kilkunastu godzin ,,wiążą” i przestają nadawać się do użytku, mogą więc być przyrządzane wyłącznie na miejscu zastosowania (program egzamin ustny).

O wiele trudniej jest scharakteryzować w sposób ogólny spoiwa organiczne, ze względu na ich bardzo szeroki asortyment i bardzo różne właściwości. W tej grupie występują bowiem obok spoiw nieodpornych na działanie wody i większości czynników chemicznych i biologicznych (jak np. kleje) substancje błonotwórcze o doskonałych właściwościach mechanicznych i odporności na czynniki atmosferyczne, chemiczne i biologiczne. Wspólną ich cechą jest znacznie wyższa zdolność wiązania pigmentów i wypełniaczów i w większości przypadków wyraźne właściwości elastoplastyczne oraz - w przeciwieństwie do spoiw mineralnych - wykazywanie odczynu neutralnego lub niewiele odbiegającego od neutralnego. Daje to możliwość uzyskania powłok o bogatej kolorystyce i o wyższej elastyczności, a więc odporności na zmienne działanie temperatur oraz czynniki mechaniczne i erozyjne (opinie o programie).

Wspólną wadą spoiw organicznych jest ich skłonność do starzenia się, przede wszystkim w wyniku utleniania się substancji błonotwórczych pod wpływem promieniowania słonecznego (ultrafioletowego), szczególnie w środowisku wilgotnym. Powłoki organiczne starzejąc się zatracają stopniowo elastyczność, stają się sztywne i kruche. Właściwość ta, zależnie od rodzaju substancji błonotwórczej, posiada wprawdzie różny stopień intensywności (niektóre z nich starzeją się bardzo powoli), jednak na ogół im większa jest bierność organicznej substancji błonotwórczej wobec czynników powodujących korozję atmosferyczną (a więc i starzenie) lub korozję chemiczną, tym gorszą wykazują one przyczepność do podłoży. Jeżeli więc nawet jest ona odporna na starzenie się - może nie być wystarczająco trwała ze względu na obawę odstawania jej od podłoża (segregator aktów prawnych).

W technice malarskiej stosuje się sposoby eliminowania tej wady bądź poprzez specjalne preparowanie powierzchni podłoży na drodze zwiększania ich powierzchni właściwej, dające warunki zaistnienia tzw. Adhezji mechanicznej, bądź też poprzez stosowanie wymalowań wielowarstwowych z warstwami gruntującymi, opartymi na substancjach błonotwórczych zawierających tzw. wolne grupy funkcyjne o dobrej przyczepności do podłoża, ale łatwiej ulegających procesom starzeniowym, i z warstwą zewnętrzną o wysokiej odporności na starzenie i czynniki korodujące (promocja 3 w 1).