Sprężenie

Sprężenie jest jednym ze sposobów - najbardziej nowoczesnym - przeciwdziałania niekorzystnym skutkom obciążeń zewnętrznych konstrukcji, takim jak wyczerpanie nośności, nadmierne ugięcia lub zarysowanie. Wobec sposobów będących tradycyjnie do dyspozycji projektanta - doboru kształtu lub schematu, doboru wymiarów przekrojów, użycia odpowiednio wytrzymałych materiałów - sprężenie stanowi aktywny sposób przystosowania konstrukcji do oczekiwanych działań zewnętrznych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Sprężenie polega najogólniej na tym, aby na obciążenie zewnętrzne konstrukcji odpowiedzieć wstępnie wywołanym obciążeniem przeciwnym. Wśród wielu możliwych przykładów sprężenia dla konstrukcji budowlanych charakterystyczny jest przypadek belki z materiału nieodpornego na rozciąganie. Element, który bez sprężenia nie jest w stanie bezpiecznie przenieść przyłożonej kombinacji obciążeń zewnętrznych, po wprowadzeniu siły ściskającej pozwala na ich przeniesienie, przy zachowaniu wymiarów, schematu statycznego i rodzaju podstawowego materiału. Można sformułować ogólną definicję (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Sprężenie jest to wprowadzenie do konstrukcji wstępnego układu sił wewnętrznych {W}, który tak przeciwdziała niebezpiecznemu kładowi sił od obciążeń zewnętrznych {G + Q}, że łączne działanie tych układów jest przenoszone bezpiecznie przez konstrukcję (uprawnienia budowlane).

W świetle podanej definicji można wyobrazić sobie sprężenie każdej konstrukcji, ponieważ jednak wprowadzenie sił sprężających stanowi dodatkowy, czasem kłopotliwy zabieg technologiczny, ogranicza się stosowanie sprężenia do dwóch typowych sytuacji:

• eliminacji rozciągań w konstrukcji z materiału kruchego lub składanej z segmentów,
• eliminacji ściskań w konstrukcji z wiotkich elementów (program egzamin ustny).

Przeniesienie pomysłu

Pierwsza grupa jest charakterystyczna dla rozciąganych lub zginanych elementów konstrukcji betonowych - monolitycznych lub prefabrykowanych; druga - dotyczy głównie konstrukcji stalowych, zwłaszcza cięgnowych, a polega na wywołaniu w elementach wstępnych sił rozciągających.

Ponieważ współcześnie dominującą dziedzinę zastosowań sprężenia stanowią konstrukcje z betonu, dlatego potocznie pojęcie konstrukcji sprężonych oznacza betonowe konstrukcje sprężone. Pomysł sprężania był stosowany w działalności technicznej człowieka już w odległej przeszłości. Przeniesienie pomysłu i prostych zabiegów rzemieślniczych na konstrukcje budowlane trwało długo i zachodziło z wieloma niepowodzeniami (opinie o programie).

Pierwsze koncepcje sprężania betonu były niemal współczesne początkom żelbetu w XIX w. Wywodziły się one z prób eliminacji wad żelbetu, głównie małej odporności na zarysowanie. Próby te kończyły się prawie całkowitymi niepowodzeniami. Ich przyczyną było stosowanie na cięgna sprężające zwykłej stali zbrojeniowej, w której nieuniknione straty naciągu niweczyły sprężenie. Straty te spowodowane były głównie zjawiskami opóźnionej odkształcalności betonu, z czego nie zdawano sobie ówcześnie sprawy.

Za prawdziwego twórcę konstrukcji sprężonych uważa się genialnego inżyniera francuskiego E. Freyssineta. On to pierwszy zbadał zjawisko pełzania betonu i wykazał konieczność stosowania do sprężania cięgnami - stali o podwyższonej wytrzymałości. Po rozwiązaniu technicznych problemów sprężania Freyssinet stosował począwszy od 1930 r. sprężanie coraz śmielszych konstrukcji budowlanych z betonu. Z końcem lat trzydziestych istotny wkład wnieśli również badacze niemieccy: F. Dischinger i U. Fins- terwalder (segregator aktów prawnych).

Prawdziwy rozwój konstrukcji sprężonych przypada na lata powojenne, kiedy to jednocześnie z rozwojem myśli technicznej wystąpiły wielkie potrzeby odbudowy po zniszczeniach wojennych i duży deficyt stali w budownictwie. Od 1953 r. działa międzynarodowa organizacja o światowym zasięgu, skupiająca prace w dziedzinie konstrukcji sprężonych oraz podsumowująca osiągnięcia na kongresach co 3 lub 4 lata - FIP - Federation Internationale de la Precontrainte(promocja 3 w 1). Spośród licznej grupy wybitnych teoretyków i realizatorów konstrukcji na szczególne wyróżnienie obok E. Freyssineta zasługuje działalność Y. Guyona we Francji, F. I.eonhardla, W.W. Michajlowa w Rosji, P.W. Abelesa w W. Brytanii.