Średnica wewnętrzna rurociągu

Średnica wewnętrzna rurociągu wynosiła 100 mm, ściany jego były perforowane otworami o średnicy 6 mm
rozstawionymi co ok. 150 mm. Powietrze sprężone dostarczane było do każdego z osobna odcinka rury poprzez dwa przyspawane do niego na obu końcach króćce (program uprawnienia budowlane na komputer).
Rury utrzymywały się nad dnem dzięki przymocowanym do każdej z nich pływakom rozstawionym co 3 m, o wyporności ok. 130 kG każdy. Położenie ich ustalone było za pomocą betonowych kotwic. Każdy odcinek zakotwiczony był trzema takimi kotwicami o ciężarze 500 kG każda.

Cztery odcinki rur unosiły się na głębokości 5 m, jeden z nich na głębokości 10 m. Do obsługi ich użyto czterech sprężarek o wydajności łącznej 30 m3 powietrza/min, przy stężeniu powietrza do 5-6 atm. Po przejściu przez rozdzielnicę ciśnienie utrzymywało się na wysokości ok. 2,5 atm (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Skuteczność tego urządzenia wyrażała się zmniejszeniem fali o wysokości 1,3 m na 0,3-0,4 m.
Dalsze doświadczenia stwierdziły, że ciśnienie powietrza nie musi być szczególnie duże, wystarczy jeżeli nieco tylko przewyższa ciśnienie hydrostatyczne panujące na poziomie założenia rury. Na przykład przy głębokości rury 10 m wystarczy ciśnienie ok. 1,5 do 2 atm.
Stacja sprężarek może być umieszczona na lądzie w osobnym budynku lub na statku.

Falochrony pneumatyczne mogą oddać duże usługi dla zmniejszenia fali, przenikającej do portu przez wejście. Ułożenie u dna wejścia rurociągów perforowanych, zasilanych ze sprężarek umieszczonych na falochronie stałym, w pobliżu jednej z głowic wejściowych i uruchamianych w okresach, gdy fala przekroczy określoną wysokość, może bardzo poprawić warunki falowania w porcie (uprawnienia budowlane). Związane to jest rzecz jasna z wydatkiem energii. Według doświadczeń radzieckich potrzeba, dla 10 m głębokości założenia rurociągu, na każdy 1 m3 powietrza/min ok. 3 kW.
Falochron długości ok. 150 m, założony na głębokości 10 m, dla zgaszenia 4 m fali do Vs, tzn. do 1,3 m przy założeniu w ciągu roku 100 dni pracy, będzie wymagał rocznie zużycia około 3,3 min kW • h.

Falochrony pneumatyczne

Gdy rury falochronu zalegają nisko nad dnem, należy zwrócić uwagę na możliwość ich zamulenia i zatykania otworów (program egzamin ustny).
Falochrony pneumatyczne były przedmiotem wielu badań, głównie modelowych, także i w Polsce. Przegląd tych badań i ich wyników zawiera praca Jasińskiej [17]. Wyniki badań przeprowadzonych w Instytucie Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku przez tę autorkę zawiera jej praca z 1969 r (opinie o programie).

Przegrody pneumatyczne opłacają się na razie ciągle jeszcze tylko, gdy służą jako przegrody niezbyt szerokich wejść do portów; długich falochronów nigdy nie zastąpią. Duże usługi natomiast mogą oddawać wewnątrz portów dla zabezpieczenia niektórych akwenów przed rozprzestrzenianiem się paliw płynnych, lodu, nieczystości itp. (Robakiewicz [29, 301, Jasińska).
Falochrony hydrauliczne różnią się tym tylko od pneumatycznych, że zamiast powietrza pompuje się do perforowanego rurociągu ułożonego nad dnem - wodę. Zamiast stacji sprężarek zakłada się więc stację pomp (segregator aktów prawnych). Badania w tym zakresie przeprowadzone w IBW PAN w Gdańsku wykazały przy większej (ok. 10 m i więcej) głębokości wody mniejszą skuteczność przegród wodnych w stosunku do skuteczności przegród powietrznych, przy tym samym nakładzie energii. Natomiast przegrody wodne okazały się opłacalne w stosunku do przegród pneumatycznych, gdy głębokość wody jest niewielka (kilka metrów). Pewne wytyczne obliczania parametrów falochronu hydraulicznego zawiera praca Piórewicza.

Wystające w morze końce falochronów półwyspowych oraz obustronne końce falochronów wyspowych wykształcane są w głowice. Końce te narażone są zwykle na bardziej niekorzystne działanie dynamicznych wpływów morza niż pozostałe odcinki falochronów: uderzenia fal dochodzą tu z trzech kierunków i są zwykle większe ze względu na to, że bardzo często głowica stanowi najbardziej w morze wysunięty punkt falochronu (promocja 3 w 1).