Średnice i rozstaw strzemion

Średnice i rozstaw strzemion podobne są do podawanych przez normę polską. Zalecane jest stosowanie szkieletów zgrzewanych lub spawanych zamiast wiązanych. Szkielety takie są uzyskiwane przez spawanie dwóch „drabinek” prefabrykowanych lub wygięcia siatki zbrojeniowej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przepisy niemieckie do zbrojenia słupów zalecają stosowanie szkieletów o większej liczbie cienkich prętów i gęsto ustawionych strzemionach. Oparte są one na założeniu, że zbrojenie przede wszystkim ujednorodnia beton słupów i ważniejsza jest jego rola przy przenoszeniu momentów zginających niż sił podłużnych. Maksymalny procent zbrojenia ustalono na 3%, minimalny zaś w zależności od smukłości słupa; przy b/h = 5, (Amin = 0,5%, przy blh = - 10, (Amin - 0,8%. Jedynie przy szkieletach spawanych dopuszcza się podniesienie procentu zbrojenia do 6% (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Jako minimalny wymiar przekroju słupa zaleca się 20 cm. Rozstaw strzemion nie powinien przekraczać 12 średnic zbrojenia głównego oraz mniejszego wymiaru przekroju. Zagęszczenie strzemion daje większy wzrost nośności słupa niż zwiększenie przekroju zbrojenia podłużnego.

Według norm francuskich należy używać do zbrojenia słupów stali o 3600 kG/cm2. Może to być zwykła stal okrągła lub pręty żebrowane
średnicy nie mniejszej niż 12 mm. Średnice prętów podłużnych wg zaleceń francuskich przyjmuje się o wymiarach 0,05 b ^ <5 ^ 0,1 b. Rozstaw prętów podłużnych nie powinien przekraczać 20 ó, 20 cm + 0,2 b lub 2 b (uprawnienia budowlane). Maksimum zbrojenia ustalono na 3-4%. Zbrojenie slupów jest zatem różnicowane zależnie od warunków i odpowiedzialności pracy tych elementów.
Konstrukcja świetlików może bezpośrednio opierać się na dźwigarach lub na płytach dachowych. Świetliki pilaste stanowią czasem jednocześnie konstrukcję nośną przekrycia. Konstrukcja ich jest wówczas żelbetową lub stalową kratownicą.

Układ nośny świetlików, opartych bezpośrednio na dźwigarach, stanowią na ogół ramy żelbetowe lub stalowe przykryte płytami dachowymi. Świetliki oparte na płytach wykonywane są z lekkich elementów metalowych (program egzamin ustny). W nowych rozwiązaniach przekryć halowych stosuje się świetliki o metalowej konstrukcji przekrytej lekkimi płytami nieżelbetowymi lub świetliki soczewkowe. Soczewki wykonane ze szkła lub masy plastycznej osadza się w płycie dachowej. Przy ustawianiu ram świetlika na dźwigarach z nadbetonem, nadbeton wykonuje się na całej długości dźwigara, przy czym pod świetlikiem szerokość nadbetonu równa się szerokości pasa dźwigara. Elementy świetlika oblicza się tak samo, jak inne elementy budynku, uwzględniając tylko, że między świetlikami tworzą się „worki” ze śniegiem (opinie o programie).

Zwiększone obciążenie śniegiem

Zwiększone obciążenie śniegiem działa na płyty przyświetlikowe, w związku z czym następuje niesymetryczne obciążenie dźwigara. Parcie i ssanie wiatru wywołuje w słupach ramy świetlika przeciwnie skierowane siły podłużne. Siły te wywołują niesymetryczne obciążenie dźwigara. Okna świetlików, przeważnie metalowe, rzadziej żelbetowe, mogą być opierane na płytach przekrycia z wycięciami na świetliki lub na specjalnych belkach żelbetowych lub metalowych.

Posadzki w budynkach przemysłowych powinny:
a) być odporne na ścieranie i uszkodzenia mechaniczne,
b) w wielu zakładach mieć odporność na wpływy chemiczne,
c) zabezpieczać przed ślizganiem się pracowników i pojazdów,
d) być odporne na niskie lub wysokie temperatury i mieć małą rozszerzalność cieplną,
e) być nienasiąkliwe (segregator aktów prawnych),
f) mieć przewodność cieplną; warunek ten dotyczy przede wszystkim posadzek, na których pracują ludzie w pozycji stojącej,
g) tłumić i nie przewodzić dźwięków i innych drgań,
h) dawać się łatwo utrzymywać w czystości.

Konstrukcja posadzki zależy od przeznaczenia budynku. Grubość posadzki powinno się ustalać tak, jak grubość nawierzchni drogowej. Przyjęto, że grubość posadzki powinna stanowić wielokrotność 5 cm. Ułatwia to modularne wymiarowanie elementów budynku (promocja 3 w 1).

Również podział posadzki na poszczególne pola, np. dylatacjami skurczowymi lub termicznymi, powinien odpowiadać wymiarom modularnym. Ze względu na użyty materiał i sposób wykonania rozróżnia się posadzki twarde i miękkie oraz układane z elementów i jednolite.