Śrubowa budowa żeber

Izolator „spireleks" ma falisty profil żeberek, co zwiększa długość drogi upływu prądu o 25-30% i podwyższa o 10-15% napięcie rozładowania na mokro. Śrubowa (spiralna) budowa korpusu izolatora zmniejsza możliwość bocznikowania prądu elektrycznego wzdłuż żeber przy ciągłym ruchu strumieni wody deszczowej. Śrubowa budowa żeber izolatora zwiększa jego wytrzymałość. Izolator „spireleks” o wysokości 3500 mm, średnicy 180-216 mm, masie 200-215 kg (w zestawie czterech izolatorów’ w kolumnie) i wytrzymałości na zginanie 24-40 MN/m² (240-400 kG/cm²), wytrzymuje napięcie maksymalne 420 kV (program uprawnienia budowlane na komputer).

Doświadczalnio ustalono, że jedno z rozwiązań dotyczące wydłużenia drogi upływem prądu polega na rozwinięciu powierzchni żeber. Kształt żeber odpowiada kątom 60, 40 lub 30° wystającej części żebra. Krótkie żebra z kątem 60° wystającej części są przeznaczone do pracy izolatora w warunkach słabego zanieczyszczenia, ostre wydłużone żebra - w warunkach większego zanieczyszczenia atmosferycznego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ażeby zapewnić utrzymanie należytego napięcia pod deszczem, długie żebra mają wykraplacze - zaokrąglenia pod zakończeniem żeber. Wymiary wykraplaczy i profile żeber są objęte odpowiednimi przepisami (uprawnienia budowlane).

Liczba żeber zależy od napięcia znamionowego, pod którym powinien pracować izolator: przy 6 kV - 2 żebra, przy 10 kV - 2-3 żebra, przy 35 kV - 4-5 żeber i 38-45 żeber przy napięciu 500 kV. Ilość żeber określa ogólną wysokość izolatora (program egzamin ustny).

Grubość korpusu (ścianki) izolatora dobiera się biorąc pod uwagę największe napięcie, pod którym może pracować izolator. Na przykład, we wszystkich izolatorach wsporczych miejscem najbardziej narażonym na uszkodzenia pod wpływem wysokiego napięcia jest zamocowanie w dolnym metalowym uzbrojeniu, w izolatorach przepustowych miejsce zamocowania w środkowej kryzie. Izolatory wysokonapięciowe bada się zgodnie z wymaganiami warunków technicznych.

Prąd stały

Szczególnie trudne są warunki pracy izolatora w polu prądu stałego. Długie przebywanie porcelany skaleniowej w takim polu powoduje jej niszczenie. Rozpatrując zagadnienie roli jonów nośników ładunków elektrycznych w czerepie porcelanowym, Skanawi i Maszkowicz wykazali, że porcelana izolatorowa ma praktycznie 100-procentową przewodność jonową (opinie o programie). Później Budników i in. wyjaśnili, że przewodność izolatorów porcelanowych może być jonowa i elektronowa. Przewodność jonowa odbywa się za pośrednictwem jonów Na⁺, K⁺ zaś jony Ba²⁺, Ca^{2 +} , Mg²⁺ praktycznie nie biorą udziału w przewodności do temperatury 1000°C. W polu prądu stałego w porcelanie następuje elektroliza; produkty elektrolizy Na⁺ i K⁺ utleniają się i wchodzą w reakcje wtórne z materiałem porcelany tworząc szkło pod wpływem nagrzewania.

Istotę procesów fizykochemicznych podczas eksploatacji materiałów elektroceramicznych badali Wydrik i Kostiukow. Do podstawowych rodzajów surowców zalicza się skaleń lub kwarc, kaolin i plastyczną glinę ogniotrwałą. Wymagania branży odnośnie do surowca skaleniowego podano w GOST 7030-67. W praktyce stosuje się surowiec ze złóż Jeńskiego i Asubułakskiego (segregator aktów prawnych).

Wzrost mocy wykorzystywanych i zwiększanie napięć prądu przesyłanego na liniach (rzędu 1000H-1200 kV prądu zmiennego i do 2000 kV prądu stałego) w aparaturze elektrotechnicznej wymaga zwiększenia wytrzymałości elektrycznej i mechanicznej materiału izolacyjnego. Dlatego składy mas porcelanowych i technologia ich obróbki ulegają zmianom. Zmiany te wynikają również wskutek tego, że ubożenie jednych źródeł surowcowych, w szczególności skaleniowych, powoduje konieczność wprowadzenia do produkcji innych surowców.

Dlatego następuje przestawianie się na materiały zastępcze skalenia (promocja 3 w 1). W przemyśle radzieckim zastosowano pegmatyty i czyni się próby stosowania granitów, anortozytów, ortofirów, łupków kwarcowo-serycytowych, alaskitów itd.