Stan obciążenia

Bardziej niekorzystny stan obciążenia wystąpi, gdy założy się możliwość wykonywania pewnych prac remontowych wymagających odsłonięcia zewnętrznych ścian śluzy przy jej normalnej eksploatacji, to jest wtedy, gdy nie uwzględni się w tym schemacie obciążenia wskutek parcia zasypki i parcia wody gruntowej, względnie gdy ulegną one redukcji (program uprawnienia budowlane na komputer).

Konstrukcja komór. Betonowa komora śluzowa może być pod względem konstrukcyjnym wykonana w postaci:
- dwóch wolnostojących murów oporowych, przy czym dno komory jest umocnione brukiem lub wykonane jako ciężka płyta betonowa, która dzięki specjalnym otworom zabezpieczona jest przed działaniem siły wyporu,
- monolitycznej konstrukcji ścian i dna komory (tak zwany typ dokowy).
W pierwszym przypadku obliczenia statyczne przy przyjęciu wyżej założonych obciążeń wykonuje się zgodnie z zasadami, traktując ścianę śluzy komorowej jako normalny mur oporowy, analogiczny do przyczółka jazowego.

Bardzo często, dla polepszenia warunków stateczności na przesunięcie, włącza się do współpracy betonową płytę dna śluzy lub specjalne belki, które spełniają rolę rozpór. Rozpory takie dla wyznaczenia sił wewnętrznych oblicza się jak belkę na sprężystym podłożu, obciążoną ciężarem własnym belki, mimośrodową siłą ściskającą N i siłami pionowymi R zaczepionymi w płaszczyznach czołowych rozpór (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Siłę N oblicza się ze wzoru:
gdzie: E - suma sił poziomych czynnych działających na jedną ścianę komory śluzy, T/m,
P - W - suma sił pionowych czynnych działających na jedną ścianę, zmniejszona o wartość wyporu W pod stopą fundamentu tej ściany, T/m, / - współczynnik tarcia ściany o grunt.
Punkt zaczepienia siły N można przyjąć w odległości 0,ld (wysokość rozpory), od górnej lub dolnej jej krawędzi, wybierając z obu możliwości przypadek bardziej niekorzystny.

Obliczenia ścian

Siłę R można w pewnym przybliżeniu określić jako reakcję belki swobodnie podpartej o rozpiętości l równej szerokości stopy fundamentowej ściany, obciążonej wykresem jednostkowych obciążeń gruntu bez uwzględnienia wyporu (uprawnienia budowlane).
Wyznaczając z powyższych założeń siłę osiową ściskającą oraz moment gnący w poszczególnych przekrojach płyty (lub belki rozporowej) sprawdza się przekrój betonu na mimośrodowe ściskanie.
W drugim przypadku, czyli przy śluzach typu dokowego, obliczenia statyczne obejmują wyznaczenie sił wewnętrznych w ścianach jak dla belki jednostronnie utwierdzonej w dnie (wspornikowej) oraz wyznaczenia sił wewnętrznych w dnie śluzy jak dla belki na sprężystym podłożu, związanej sztywno z masywami ścian (program egzamin ustny).

W obliczeniach nie uwzględnia się momentów skręcających, czyli przyjmuje się układ sił, zakładając iż wszystkie powyższe siły działają w płaszczyznach symetrii ściany oporowe (opinie o programie).
Naprężenia w przekroju górnej płaszczyzny dna śluzy można sprawdzić stosując wzór na naprężenia złożone (ściskanie wraz ze zginaniem w dwóch kierunkach)
Sposób drugi obliczania głowy śluzy opiera się na założeniu jej pracy jako konstrukcji monolitycznej. W celu obliczenia ścian głowy w kierunku prostopadłym do osi śluzy wyznacza się dwie wypadkowe siły poziome, a mianowicie siłę Wz jako wypadkową sił działających na ścianę głowy na całej jej długości od strony zasypki gruntowej i analogiczną siłę YV„. jako wypadkową sił działających od strony odwodnej (segregator aktów prawnych).

Wypadkową W, względnie W„. zastępuje się układem obciążeń liniowych, w których skrajne wartości ttą i w2 określa się według zależności mimośród siły W względem płaszczyzny przechodzącej przez środek głowy śluzy.
Obliczenia ścian dokonuje się dla kolejnych pasów o szerokości 1 m, obciążonych siłami wynikającymi z przyjętego rozkładu, zakładając schemat statyczny ściany jako belki wspornikowej, utwierdzonej dołem w płaszczyźnie dna śluzy (promocja 3 w 1).

W miejscach gdzie parcie wody na wrota śluzy przekazywane jest na ściany głowy, należy ściany te dodatkowo uzbroić prętami poziomymi. Można przyjąć, że zbrojenie to powinno przejąć całkowitą siłę rozciągającą równą sumie składowej podłużnej reakcji zamknięcia i parcia wody na czołowe płaszczyzny wnęk.