Stanowiskowy sposób produkcji

Stanowiskowy sposób produkcji elementów betonowych i żelbetowych jest sposobem najprostszym i najdawniej stosowanym; obecnie używany jest w zakładach i na poligonach do wytwarzania wielkowymiarowych żelbetowych elementów w postaci płyt ściennych wewnętrznych i zewnętrznych, słupów, wiązarów, belek itp. Metoda stałych stanowisk roboczych pozwala produkować wielkowymiarowe elementy przy stosunkowo niskich kosztach inwestycji związanych z tą metodą (program uprawnienia budowlane na komputer). Przy stanowiskowym sposobie produkcji elementów stosuje się nieruchome żelbetowe matryce lub stalowe formy bez dna ustawione na gładkich utwardzonych powierzchniach betonowych, co wpływa na znaczne zmniejszenie zużycia stali w porównaniu z obydwiema poprzednimi metodami.

Przy projektowaniu powierzchni stendów wskaźniki / przyjmuje się zwykle dla produkcji elementów kondygnacji mieszkalnych, licząc się z tym, że przy wykonywaniu elementów dla piwnic stendy nie będą całkowicie wykorzystane, zaś przy produkcji elementów poddasza nie będzie w pełni wykorzystana moc produkcyjna Wytwórni masy betonowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dla uniknięcia uszkodzeń elementów z betonów marki 170 i wyższych przy ich zdejmowaniu ze stanowisk, na których zostały wytworzone, i transportowaniu na place składowe wytwórni, minimalne wytrzymałości betonu na ściskanie („wytrzymałość transportowa”) powinny osiągnąć następujące minimalne wartości: dla elementów stropowych - 90 kG/cm², dla elementów ścian zewnętrznych - 80 kG/cm², dla elementów ścian wewnętrznych - 70 kG/cm², dla biegów klatek schodowych - 80 kG/cm²¹. Zanim elementy będą mogły być użyte do montażu (na placu budowy) muszą osiągnąć wytrzymałość minimalną 70% R_w („wytrzymałość^montażowa”) (uprawnienia budowlane).

Rodzaj i sposób utrzymania form mają wielki i ciągle niedoceniany wpływ na dotrzymywanie tolerancji wymiarów prefabrykowanych elementów. Dlatego też nie tyle rodzaj wytwórni, co właśnie formy i ich eksploatacja mają istotne znaczenie dla jakości wymiarowej form. Stąd pochodzić może na przykład fakt wysokiej jakości elementów prefabrykowanych także i w wytwórniach polowych (sezonowych) (program egzamin ustny).

Forma stalowa

Najbardziej zapewniają dopuszczalną tolerancję wymiarów formy stalowe, a zwłaszcza matryce żelbetowe o powierzchni gładzonej lub lastrykowej szlifowanej (opinie o programie). Do form stalowych można używać: a) zwykłych handlowych kształtowników, które wprawdzie są ciężkie, zapewniają jednak w najlepszym stopniu uzyskanie wymaganych tolerancji lub b) specjalnych profili spawanych (lub z blachy giętej na zimno), używanych do produkcji lekkich elementów o bardziej złożonym przekroju. Na Zachodzie stosowane są również formy ze sklejki wodoodpornej oraz z tworzyw sztucznych. Formy drewniane pęcznieją i szybko się zużywają, jednak w przypadkach produkcji małoseryjnej są formami najtańszymi i z tego względu jeszcze dość często stosowanymi w wytwórniach polowych w krajach Europy Zachodniej (np. Francja, Szwajcaria), lecz wyłącznic ze specjalnych gatunków drzew południowych, dobrze wysuszonych. Natomiast przy intesywnym nagrzewaniu parą form drewnianych w ogóle nie należy stosować (segregator aktów prawnych).

Forma stalowa bez dna zmontowana na stendzie (stanowisku) przeznaczona do formowania płyt stropowych wielootworowych. Formy bez dna używane są z reguły do produkcji na stendach, przy czym dojrzewanie elementów bywa wówczas naturalne lub przyspieszone, prowadzone metodą nagrzewania parą niskoprężną (naparzania) pod nakryciem z ewentualnym równoczesnym podgrzewaniem stendu.

Do produkcji płyt wielootworowych stosuje się obecnie na poligonach specjalne stanowiska poligonowe. Natomiast do produkcji tych samych płyt wielootworowych w wytwórniach stałych stosuje się specjalne agregaty składające się z trzech podstawowych zespołów, a mianowicie: urządzenia do wprowadzania i wyciągania trzpieni rurowych, zasobnika ruchomego do układania masy betonowej oraz stanowiska formującego (promocja 3 w 1).