Stany graniczne

Przy obliczaniu stanów granicznych możemy uwzględnić ściśle położenie zbrojenia, lecz nie dysponujemy dostatecznie dokładnymi metodami oceny wpływu jego rozmieszczenia na naprężenia w strefie zakotwienia, toteż w tym ostatnim przypadku zachowujemy większą ostrożność. Mniej korzystne rozmieszczenie musimy w każdym przypadku kompensować dodatkowym zbrojeniem: podłużnym - jeśli chodzi o moment niszczący, oraz poprzecznym - jeśli to dotyczy strefy zakotwienia (program uprawnienia budowlane na komputer).

System ten polega na wyłączeniu kabli z działania w miarę jak kable te stają się ze względów statycznych niepotrzebne; odgina się je ku górze i kotwi na górnym licu belki. Zaletą tego systemu jest również to, że kolejno odginane kable łatwo mieszczą się w stosunkowo wąskiej ściance przekroju dwuteowego i nie wymagają jej pogrubienia.
Do wad systemu odginania kabli należy jednak wywołanie pod zakotwieniami koncentracji naprężeń, a więc i stref zaburzenia.
Oszczędność na stali zostaje częściowo zmniejszona koniecznością stosowania uzbrojenia ze stali miękkiej. Tym się też tłumaczy, że system odgięć, szeroko stosowany we Francji, związany zresztą z rozpowszechnionymi tam jednostkami sprężającymi o niedużej mocy (kable Freyssineta) nie znajduje w innych krajach tak gorliwych zwolenników. Spotykamy się nawet z wypowiedziami (jak np. w Niemczech) zdecydowanie sprzeciwiającymi się stosowaniu tego systemu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W Polsce, gdzie kable typu Freyssineta są szeroko rozpowszechnione, odgięcia mogą znaleźć zastosowanie np. w dźwigarach o większych rozpiętościach.
W trasie o kablach odginanych dysponuje się dużą swobodą w ustalaniu odgięć, ich nachylenia i kształtu; stąd też istnieje duża ilość rozwiązań, spełniających właściwe warunki wytrzymałościowe. Nie wszystkie jednak rozwiązania okazują się równie korzystne i dlatego w praktyce projektowania kierujemy się wytycznymi prowadzącymi do zadowalającego wyniku, bez konieczności wykonywania wielu prób (uprawnienia budowlane).

Kształt linii zakrzywienia

Odgina się tylko część kabli, resztę prowadzi się do końca belki, aby podtrzymać sprężenie w stopniu niezbędnym dla wymaganej redukcji rozciągających naprężeń głównych. Kable prowadzone prostoliniowo pozwalają na naciąg od czoła; można więc uniknąć straty w ich naciągu wskutek zakrzywionej trasy, jeśli kable, odgięte np. w części lewej (prawej) belki, będą prowadzone poziomo w części prawej (lewej) (program egzamin ustny). Układ taki można zrealizować w pełni tylko wówczas, gdy liczba kabli odgiętych nie przekracza połowy wszystkich kabli; w przeciwnym razie zachodzi konieczność stosowania kabli obustronnie odgiętych, a wtedy w celu redukcji tarcia należy przyjąć możliwie duży promień ich zakrzywienia (R ^ 1200 d, czyli R 7^ G m dla 0 5 mm) przy możliwie małej zmianie kierunku (u ^ 35°).

Wskazane jest zachowanie tych warunków również przy stosowaniu kabli odgiętych tylko z jednej strony (opinie o programie).
Kształt linii zakrzywienia powinno się obierać zbliżony do krzywej łańcuchowej, jako formy najkorzystniejszej; w praktyce jednak zadowalamy się przeważnie kształtem parabolicznym.
W przypadku stosowania odgięć kabli występuje zmienna siła sprężająca. Każde wyłączenie kabla z działania powoduje nagłe zmniejszenie sprężenia, co pociąga za sobą redukcję naprężenia średniego, a więc i zmianę granic rdzenia uogólniowego; tym samym i obwiednie graniczne odznaczać się będą uskokami w miejscach odpowiadających zakotwieniom kabli. Wyznaczone obwiednie pozwalają nam określić również schodkową trasę wypadkową kabli, z której dopiero należałoby odtworzyć trasy poszczególnych odgięć (segregator aktów prawnych).

Sposób ten byłby jednak zbyt pracochłonny, aby mógł mieć praktyczne zastosowanie i dlatego posługujemy się metodą wskazaną przez Y. Guyona, prowadzącą szybciej do celu. Metoda ta, uwzględniająca stany 1 i 2, rozszerzona przez W. Starosolskiego na wszystkie programowe stany obciążenia, będzie tu bliżej omówiona (promocja 3 w 1).