Stare tynki

Stare tynki należy jeszcze zmyć roztworem szarego mydła, a nowe zagruntować farbą wapienną (tzw. białkowanie). Po przeschnięciu wyprawy przystępuje się do właściwego nakładania koloru. Przygotowanie farby polega na rozpuszczeniu w wodzie kredy pławionej lub glinki (tonu) oraz dokładnym wymieszaniu. Oddzielnie rozprowadza się w wodzie pigment i rozpuszcza klej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Następnie dokładnie miesza się rozpuszczoną kredę z pigmentem, a na końcu dodaje się rozcieńczony klej. Roztwór przecedza się przez gęste sito i zlewa do pojemników. Malowanie wykonuje się przez przeciąganie z góry do dołu szerokim pędzlem ławkowcem, wałkiem lub przez natryskiwanie. Malowanie klejowe wykonuje się w trzech tonacjach: w kolorach jasnych, półpełnych i pełnych.

Malując w kolorach jasnych, farby nakłada się dwukrotnie. W razie malowania w kolorach półpełnych na zagruntowaną powierzchnię nakłada się najpierw jedną warstwę w kolorze jasnym, a następnie raz lub dwa nanosi się kolor półpełny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Uzyskuje się go przez zmniejszenie w farbie ilości obciążnika (kredy lub glinki) z jednoczesnym zwiększeniem ilości pigmentu. Podobnie maluje się w kolorach pełnych (bardzo intensywnych). Na jednokrotne malowanie w kolorze jasnym nanosi się farbę o coraz mniejszej ilości obciążnika, a natomiast zwiększonej zawartości pigmentu.

Malowanie trzeba powtarzać parokrotnie, gdyż kolory pełne niełatwo można uzyskać. Malowanie w kolorach pełnych wykonuje się we wnętrzach bogato wykończonych. Malowanie klejowe stosuje się do tynków i drewna. Techniki klejowe są nietrwałe i ścieralne. Dużo lepsze są techniki emulsyjne, dużo trwalsze i dające powłoki zmywalne (uprawnienia budowlane).

Technika emulsyjna

Techniką emulsyjną nazywa się wykonywanie powłok malarskich z farb emulsyjnych. Farby emulsyjne, oparte zarówno na spoiwie emulsyjnym, jak i dyspersyjnym, dają powłoki wysokiej jakości o dużych walorach estetycznych. Zależnie od użytego składnika błonotwórczego mogą one zastępować nie tylko farby klejowe i kazeinowe, lecz również farby olejne (program egzamin ustny).

Do zalet ich należy zaliczyć możliwość rozcieńczania wodą; można więc je nanosić na podłoża niezbyt suche. Farby emulsyjne można nanosić na wszystkie podłoża z wyjątkiem metalowych, gdyż działają na niekorodująco. Znajdują one również zastosowanie do malowania podłoży pokrytych farbami olejnymi, emaliami i lakierami.

Podłoża powinny być mocne, dostatecznie suche i czyste oraz nie wykazywać rys i pęknięć, podobnie jak w technice klejowej (opinie o programie).

Tynki wapienne mogą być malowane farbą emulsyjną nie wcześniej niż po miesiącu od wykonania, tynki cementowo-wapienne - po upływie 3-4 miesięcy. Jeżeli zachodzi konieczność malowania tynków świeższych, wykazujących odczyn alkaliczny, należy je przed malowaniem fluatować. Do nanoszenia farb emulsyjnych używa się pędzli ławkowców, wałków lub natryskiwaczy.

Farby emulsyjne dają ładne matowe powłoki o dużej trwałości, dlatego też coraz szerzej są stosowane w budownictwie mieszkaniowym, szkolnym, szpitalnym itp. Powłoki te można również zmywać wodą. Malowanie techniką olejną wykonuje się farbami składającymi się z pigmentu, bieli cynkowej jako obciążnika i wysychającego pokostu.

W celu łatwiejszego rozprowadzenia farby można dodać jako rozpuszczalnika terpentynę, ale w niewielkich ilościach, gdyż obniża ona trwałość farby. Malować można tylko ściany zupełnie suche, ponieważ wyparowująca z nich wilgoć zbiera się pod powłoką olejną i odsądzą ją w postaci pęcherzy (segregator aktów prawnych).

Nie należy też olejno malować świeżych tynków cementowych, gdyż wolny tlenek wapniowy zawarty w cemencie tworzy z olejem mydło rozpuszczalne w wodzie. Jeżeli zachodzi konieczność malowania olejnego nowej wyprawy cementowej, należy pokryć ją fluatami.

Wykonanie malowania olejnego poprzedza dokładne oczyszczenie powierzchni tynku z kurzu oraz wyrównanie zaprawą wszelkich uszkodzeń, rys i pęknięć. Następnie podłoże zagruntwuje się pokostem. Po wyschnięciu gruntu wyrównuje się podłoże szpachlówką, tj. masą składającą się z glinki, wody z dodatkiem kleju i pokostu.

Wyschniętą szpachlówkę szlifuje się pumeksem (promocja 3 w 1).

Zależnie od tego, jak gładką powierzchnię chcemy otrzymać, szpachlowanie i szlifowanie szpachlówki wykonuje się raz, dwa lub trzy razy. Każde następne szpachlowanie wykonuje się coraz tłuściejszą szpachlówką, zawierającą więcej pokostu.