Stateczność skrzyni

Znajduje to wytłumaczenie chociażby. Wartość L jest zwykle większa niż b, a zatem, gdy rozpatrywana jest stateczność skrzyni w kierunku wzdłużnym większy jest i moment bezwładności J, a w konsekwencji także i m. Z tego też powodu w zwykłych wypadkach, rozpatrując pływalność normalną skrzyń symetrycznych (lub asymetrycznych w płaszczyźnie poprzecznej), wystarczy sprawdzać tylko ich stateczność poprzeczną (program uprawnienia budowlane na komputer).
Sprawdzenie stateczności wzdłużnej skrzyni może być potrzebne przede wszystkim przy skrzyniach asymetrycznych w kierunku osi wzdłużnej lub w dwu kierunkach. Chodzi jak zwykle o wyznaczenie największego zanurzenia skrzyni z uwzględnieniem jej przechyłu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Sprawa wyznaczenia przechyłu takiej skrzyni jest dość skomplikowaną. W pierwszym rzędzie chodzi o wyznaczenie płaszczyzny, w której przechył następuje. Będzie to płaszczyzna pionowa, przechodząca przez środek wyporu oraz przez środek ciężkości skrzyni. Przy skrzyniach pro- stopadłościennych i o kształtach zbliżonych będzie to (w tym ostatnim wypadku w przybliżeniu) płaszczyzna przechodząca przez prostopadłą do dna oś skrzyni (wystawioną w środku ciężkości podstawy skrzyni) oraz przez środek ciężkości skrzyni (uprawnienia budowlane).

Po wykreśleniu, rzutu skrzyni na płaszczyznę XX i po naniesieniu nań położenia środka ciężkości skrzyni oraz średniego jej zanurzenia tu można przeprowadzić wyznaczenie jej przechyłu w płaszczyźnie XX sposobem dwojakim.
Gdy spodziewane są małe przechyły (do 7°), które przy skrzyniach o dość znacznej długości są prawdopodobne, należy zastosować metodę przybliżoną, posługując się metacentrum zastępczej skrzyni symetrycznej (program egzamin ustny).

Uzbrojenie żelbetu

Jeżeli tak wyznaczone a okaże się większe niż 7°, wówczas należy obliczenie powtórzyć metodą polegającą na kilku próbach wyznaczenia środka wyporu przy różnych pochyleniach skrzyni. Miarodajne będzie to pochylenie, przy którym środek ciężkości rzeczywistej skrzyni i środek wyporu znajdą się na jednej i tej samej prostej prostopadłej do przyjętej w danej próbie powierzchni wody. Podobnie jak poprzednio, można tu pomóc sobie, wyznaczając przy każdej próbie ramiona e momentu sił wyporu i ciężaru i budując mały wykres, którego punkt zerowy wyznacza w przybliżeniu szukany kąt przechyłu (opinie o programie).
Metoda ta jest żmudna, wymaga bowiem wyznaczania położenia środków ciężkości dość skomplikowanych brył ograniczonych zarysem skrzyni i powierzchnią wody.

Zdarza się dość często, że w pochylonym położeniu powierzchni wody środek wyporu „wyjdzie” z płaszczyzny XX. Wówczas należałoby wnieść poprawkę polegającą na wykreśleniu nowej płaszczyzny XiXl i miarodajne dla danej próby ramię e* wyznaczyć w tej nowej płaszczyźnie.
Jak z tego widać, żmudna ta metoda nie jest również zbyt ścisła i zrozumiałe się staje, że w wypadkach rzadziej spotykanych kształtów skrzyń, często szybciej i pewniej uzyskuje się wyniki, badając w laboratorium model takiej skrzyni. Jest to celowe zwłaszcza wtedy, gdy prócz pływalności normalnej zamierza się sprawdzać jeszcze i inne przypadki, a także zachowanie się skrzyni przy balastowaniu (segregator aktów prawnych).

Należy nadmienić, że wszystkie dotychczasowe rozważania opierają się na pewnym „milczącym” założeniu, że materiał skrzyni jest jednorodny, tymczasem, jak wiadomo, rozkład stali w żelbecie nie zawsze jest równomierny i stąd nierzadko w praktyce skrzynia wykazuje pewne odchyłki w zachowaniu się w stosunku do przewidywanego na podstawie obliczeń. Najczęściej uzbrojenie żelbetu rozmieszczone jest dość równomiernie, tak że wpływ tych odchyłek można pominąć; gdyby jednak w pewnych szczególnych wypadkach zachodziły znaczne różnice w uzbrojeniu różnych elementów skrzyni, to wskazane byłoby je do obliczenia wprowadzić, gdyż w przeciwnym razie niedokładność wyników mogłaby potem na budowie sprawić niemiłe niespodzianki (promocja 3 w 1).