Stężenie pali niosących rusztowania

Pale utrzymujące rusztowania przyjęto stężać wzdłuż mostu za pomocą kleszczy poziomych opartych
W kierunku poprzecznym pale należy stężać przez wytworzenie w płaszczyźnie poziomej na wysokości ich głowic układu trójkątnego połączonego z podporami stałymi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Tego rodzaju stężenie jest właściwe, gdy poziom wody nie ulega zbyt wielkim zmianom.
Jeżeli pale wystają dostatecznie wysoko nad poziom wody, to stężenia poprzeczne mogą być wytworzone przez kleszcze ułożone na poziomie głowic nad wodą i przez zastrzały umieszczone w polach między palami i kleszczami. Stężenie takie może być uważane za utwierdzenie głowic pali (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przy sprawdzaniu wytrzymałości pali na działanie sił poziomych w poprzek rusztowań przyjęto zakładać, że pale są utwierdzone na pewnej głębokości pod dnem, wynoszącej od jednego do paru metrów, zależnie od zwartości warstw zalegających na dnie. Między tymi dwoma utwierdzeniami pale podlegają zginaniu, jeżeli siły poziome nie są na tej wysokości przejmowane przez zakotwienia ukośne lub przez stężenia poziome biegnące wzdłuż mostu (uprawnienia budowlane).

Stężenia ukośne pod wodą, jak to opisano poprzednio, mogą być wykonane ze strzemion z prętów okrągłych zaczepionych przez zazębienia wżerające się w drewno pala pod wodą przy naciąganiu śruby za górny koniec strzemienia. Śruba ta może być oparta na klocku drewnianym lub betonowym albo też na kształtownikach umieszczonych pod podkładami. Odkształcenia pali wywołane obciążeniem rusztowań mogą powodować rozluźnianie się tych strzemion. Należy przeto dbać o utrzymanie ich naciągu przez dokręcanie nakrętek.
Pale należy sprawdzać na siły wywołane obciążeniami pionowymi i poziomymi (program egzamin ustny).

Stężenia za pomocą lin. W zasadzie lin nie należy stosować do stężenia rusztowań, gdyż ze względu na zwis pod ciężarem własnym nie zabezpieczają one konstrukcji rusztowań od przesunięć, które choć niewielkie mogą jednak wywoływać znaczne siły dodatkowe w sztywniejszych ogniwach rusztowań. Aby przesunięcia wywołane zwisem lin były dostatecznie małe, dłuższe liny powinny być mocno naprężone wywołując przez to duże siły w konstrukcji rusztowań. Liny mogą być natomiast stosowane do utrzymywania równowagi rusztowań nie obciążonych lub też do utrzymywania części rusztowań podczas ich ustawiania (opinie o programie).

Liny

Stosując liny należy sprawdzać wielkość energii kinetycznej powstającej przy ruchach konstrukcji, umożliwionych przez zmiany zwisów lin. Energia ta jest tłumiona przede wszystkim przez tarcia i odkształcenia trwałe występujące w węzłach rusztowań. Należy sprawdzać, czy węzły te nie ulegną zniszczeniu przenosząc energię kinetyczną ruchu rusztowań.
Istnieją następujące sposoby kotwienia lin:
- przez przewinięcie przez serca nałożone na ucha stalowe zamocowane śrubami do konstrukcji,
- przez nawinięcie na walce,
- przez rozplecenie końców i zalanie ich cynkiem w tulejach stalowych,
- przez rozplecenie i obetonowanie.

Pierwszy sposób kotwienia lin - na sercach i uchach stalowych - nie powinien być stosowany w tych przypadkach, gdy wytrzymałość liny ma być wykorzystana, a to z następujących względów: zakotwienie na sercu i uchu skład się z ucha ze stali kutej, zazwyczaj z pręta okrągłego wygiętego w podkow. przewierconego w obu końcach dla przeprowadzenia sworznia mocującego uch do konstrukcji, oraz z zacisków łączących przewinięty przez serce koniec lin z liną naprężoną, z których każdy składa się z dwóch płaskowników zagiętych dla objęcia liny i zaciskanych dwiema śrubami (segregator aktów prawnych).

Ten sposób kotwienia ma następujące wady:
- średnica serca, przez które przewinięta jest lina, jest w stosunku do średnicy liny zbyt mała, aby naprężenia w drutach liny były równomierne;
- zakotwienie następuje nie przez tarcie liny na uchu, lecz w zaciskach, które podlegają przy tym skoszeniu i kaleczą druty liny;
- siła w zaciskach jest trudna do określenia - jako zależna od dokręcania śrub i zmienna wraz z odkształceniem lin i spłaszczeniem ich między płaskownikami;
- ucho podlega zginaniu, a naprężenia w nim zależą od średnicy czy też grubości elementu, przez który ucho jest przewinięte i do którego dociska (promocja 3 w 1).