Stoły wibracyjne

W pobliżu wkładek łatwo powstają miejsca, do których za pomocą ubijania nie można doprowadzić betonu, powstają raki i gołym okiem niedostrzegalne próżnie, które z biegiem czasu mogą spowodować korozję (rdzewienie) prętów uzbrojenia. Wibrowanie zaś pozwala tego uniknąć (program uprawnienia budowlane na komputer).
Stoły wibracyjne mają obecnie w betoniarstwie prefabrykacyjnym szerokie zastosowanie. Służą one do produkcji wyrobów o mniejszych wymiarach, jak np. pustaków, płyt chodnikowych, belek DMS, nadproży itp.

Stoły wibracyjne składają się z masywnego stołu metalowego i przytwierdzonego pod spodem wibratora mimośrodowego. Nogi stołu zaopatrzone są w sprężyny i podkładki gumowe, ażeby drgania jego nie przenosiły się na podłoże.
Warunkiem dobrej pracy stołu wibracyjnego jest sztywne mocne zespolenie płyty stołu z wibratorem oraz przystosowanie mocy silnika do ciężaru wyrobów produkowanych na tym stole (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Stół może być zaopatrzony w jeden lub kilka wibratorów mimośrodowych. W tym ostatnim przypadku mimośrody te muszą być umocowane na jednej osi napędowej w celu uniknięcia różnicy w częstotliwości drgań. Pracę tych wibratorów należy kontrolować za pomocą specjalnego przyrządu zwanego wibrografem.

W celu utrzymania stołu w stałej gotowości produkcyjnej musi on być dokładnie konserwowany (uprawnienia budowlane). Po każdej pracy resztki betonu muszą być dokładnie zeskrobane i usunięte, a następnie powierzchnia stołu powinna być wymyta w miarę możliwości ciepłą wodą i wreszcie posmarowana ropą naftową. Wibratory przyczepne (wibracja pośrednia) przytwierdzane są do formy wibrowanego elementu za pomocą specjalnych imadeł lub też śrub. Drgania wibratora przenoszą się poprzez ścianki formy na wibrowaną masę betonową. Zasięg ich działania w zależności od mocy silnika i właściwego zespolenia wibratora z formą mieści się teoretycznie w granicach od 0,5 do 3 m.
Do wibrowania długich elementów używa się kilku, a nawet kilkunastu wibratorów przyczepnych (program egzamin ustny).

Wibratory powierzchniowe

W tym przypadku dla uzyskania dobrych wyników muszą być one tak rozmieszczone, aby uniknąć znoszenia się drgań (punktów martwych), tzn. zasięg tych drgań musi zachodzić na siebie.
Wibratory powierzchniowe (wibracja bezpośrednia) składają się z płyty metalowej, przymocowanego na niej wibratora i prowadnicy. Wibratory te służą do zagęszczania betonu układanego na dużej płaszczyźnie, lecz w niewielkiej grubości (do 25 cm) np.: posadzek, stropów, elementów prefabrykowanych o dużej powierzchni itd.
Wibratory wgłębne (wibracja bezpośrednia) są dwojakiego rodzaju: buławowe i prętowe (opinie o programie).

Służą one do zagęszczania betonu wszędzie tam, gdzie użycie innych wibratorów jest utrudnione lub nawet niemożliwe. Zagęszczanie betonu osiąga się przez zanurzenie w masie betonowej buławy lub miecza wibratora, których wstrząsy udzielają się bezpośrednio masie. Częstotliwość drgań jest
wysoka i w zależności od typu wibratora wynosi od 3 000 do 10 000 drgań na minutę. Wstrząsy działają promieniście, promień zaś wstrząsów wynosi teoretycznie od 25 do 75 cm, praktycznie zaś do 50 cm. Czas wibrowania w jednym miejscu nie powinien przekraczać 30 sekund (segregator aktów prawnych).
Należy wspomnieć, że wibratory tego rodzaju działając bezpośrednio na beton są bardziej ekonomiczne niż wibratory działające pośrednio.
W celu dokładniejszego scharakteryzowania wibratorów wgłębnych podajemy opis techniczny jednego z typów „IR-GM-Alma”.

Przy użyciu buławy wibracyjnej o przekroju 75 mm wydajność wibratora w zależności od gęstości i rodzaju betonu wynosi od 6 do 30 m3 na godzinę.
Rodzaj prądu 220/380 V, trójfazowy, 50 okr/sek. Zapotrzebowanie mocy wynosi 2 kW. Silnik posiada 2850 obrotów na minutę, całkowity ciężar wibratora koło 60 kG.
W przemyśle betoniarskim znane są i stosowane pustaczarki ręczne i mechaniczne (promocja 3 w 1).