Stop skalenia

Stop skalenia w porcelanie zawiera praktycznie, oprócz składnika potasowego, duże ilości składnika sodowego. Mieszanina eutektyczna albitu z krzemionką tworzy się w temperaturze 10G2°C. Wspólny udział albitu i mikroklinu tworzy eutektyk w temperaturze 956°C, a obecność domieszek anortytu i składnika żelazowego zmniejsza tworzenie się stopu w temperaturze do 900°C. Należy przypuszczać, że począwszy od tej temperatury rozpoczyna się rozpuszczanie krzemionki i meta- kaolinu w stopie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Kinetyka rozpuszczania się kwarcu w stopie została zbadana przez Berensa i Hennickego. Kwarc nadaje stopowi skalenia lepkość, sprzyja zwiększeniu zakresu temperatur wypalania, zwiększa wytrzymałość czerepu nie powodując przy tym konieczności takiego podwyższenia temperatury wypalania, które jest nieodzowne w przypadku zastąpienia kwarcu korundem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wzbogacenie stopu w krzemionkę w miarę wzrostu temperatury wypalania może być rozpatrywane od strony równowag fazowych jako przejście składu tych obszarów z pola mulitu (gdzie znajduje się punkt odpowiadający przeciętnemu składowi porcelany) w pole krystobalitu. Przejściu takiemu powinna towarzyszyć resorpcja punktowych kryształów mulitu z metakaolinitu, znajdujących się w pobliżu obszarów bardzo kwaśnego szkła krzemionkowego. Następuje wtedy etap rozpuszczania się tej części mulitu (uprawnienia budowlane).

Równocześnie idiomorficzne igiełkowate kryształy mulitu, powstałe w strefie byłych ziaren skalenia, rosną nadal, wzajemnie przeplatając się, kosztem przedłużającej się dyfuzji jonów glinowych. Skład chemiczny takich obszarów powstaje w dalszym ciągu w polu mulitu, przesuwając się jednak w kierunku większej koncentracji tlenku glinowego (program egzamin ustny). Dlatego nie należy tej części procesu tworzenia się mulitu w porcelanie rozpatrywać jako rekrystalizacji dużych kryształów mulitu kosztem kryształów drobnych; mechanizm topienia się punktowych kryształów mulitu i mechanizm wzrostu dużych „wtórnych” igiełkowych kryształów mulitu są niezależne, o ile przebiegają w różnych obszarach (opinie o programie).

Nasycenie obszaru

W miarę nasycania obszaru stopu tlenkiem glinowym następuje w wysokich temperaturach (powyżej 1450°C) przejście składu fazy ciekłej szkła tego obszaru (byłego ziarna skalenia) przez linię dwuskładnikowych eutektyków i w nowym polu może również rozpocząć się resorpcja tych „wtórnych” kryształów mulitu. Jednak rozpuszczenie to praktycznie następuje i kompozycje porcelany zawierającej tlenek glinowy zachował ją swoją teksturę postaci szkła, mulitu i korundu (segregator aktów prawnych).

Skaleń wpływa na deformację masy porcelanowej podczas wypalania. Deformację obserwuje się w temperaturze 1250°C, kiedy proces tworzenia się mulitu jeszcze jej nie przeciwdziala w pełnym stopniu. W Związku z tym w’ temperaturze 1320°C tworzywo porcelanowe staje się bardziej odporne, w szczególności to, które zawiera więcej skalenia potasowego. Według Filinciewa skłonność masy do deformacji w czasie wypalania zilustrowana jest w postaci „pomostu” na krzywej odkształceń, przy obciążeniu 0,02 MPa (0,2 kG/crn²).

Im większa jest lepkość fazy ciekłej szkła w porcelanie i im intensywniej przebiega av nim tworzenie się mulitu, tym dłuższy jest „pomost”. W tworzywach zawierających szkło o wąskim zakresie temperatur topnienia można zaobserwować na wykresie zamiast „pomostu” pewne wygięcie. Z takiej masy nie należy produkować wyrobów dużych i wyrobów z wystąjącymi brzegami (promocja 3 w 1).

Do produkcji porcelany nie jest wskazane drobne przemielanie skalenia. Optymalny przemiał charakteryzuje się pozostałością 0,3% na sicie nr 009. Na podstawie doświadczeń Jegoroiv ustalił optymalny skład ziarnowy skalenia, który wynosi: 0,85% ziaren powyżej 0,05 mm, 29,08% ziaren 0,05-0,01 mm i 69,9% ziaren poniżej 0,01 mm. Przy takim przemiale porcelana uzyskuje najlepszą wytrzymałość mechaniczną i dielektryczną. Aby uzyskać optymalny przemiał skalenia w młynie kulowym należy zachować następującą kolejność dozowania: najpierw miele się kwarc, a następnie dodaje skaleń.