Stopy żelbetowe

Wartości normowe i obliczeniowe parametrów geotechnicznych. Po wydzieleniu w podłożu warstw geotechnicznych ustala się dla każdej warstwy wartości normowe i obliczeniowe parametrów geotechnicznych. Zgodnie z normą mogą być stosowane trzy metody ustalania parametrów geotechnicznych (A, B i C) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Metoda A polega na bezpośrednim oznaczeniu wartości parametrów za pomocą polowych i laboratoryjnych badań gruntów, zgodnie z obowiązującymi normami (PN-74/B-04452 i PN-75/B-04481) lub innymi ustaleniami.

Stopy żelbetowe stosuje się przy obciążeniach dynamicznych oraz przy większych siłach osiowych i mimośrodowych, gdy zastosowanie stóp ceglanych lub betonowych jest nieekonomiczne ze względu na duże wysokości tych stóp (rys. 5-15d). Ekonomiczne wysokości stóp można ustalać na podstawie wzorów podanych w pracach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

1. Ławy ceglane stosuje się pod budynki murowane o 3-4 kondygnacjach, posadowione powyżej wody gruntowej na jednolitym gruncie nośnym przy naprężeniach dopuszczalnych q_in > 200 kPa.
2. Ławy betonowe stosuje się, gdy:
3. z obliczenia wypada znaczna szerokość fundamentu ceglanego, wymagająca więcej niż 4 odsadzek, 2) spód fundamentu znajduje się poniżej poziomu wody gruntowej (uprawnienia budowlane).
4. Ławy żelbetowe stosuje się przy słabych gruntach (q_dn < 150 kPa) przy dużym obciążeniu budynku i przy ograniczonej wysokości ławy.

Ławy takie stosuje się, jeśli rozstaw słupów jest mały (/ < 5 m), obciążenie znaczne (powyżej 1000 kN) albo jeśli zachodzi konieczność posadowienia fundamentów na gruntach o małej dopuszczalnej nośności _qd„ < 150 kPa i o różnorodnym uwarstwieniu, mogącym wywołać nierównomierne osiadanie budynku. Konieczność zastosowania ław może być spowodowana także brakiem miejsca pod oddzielne stopy przy fundamentach sąsiednich budynków lub przy fundamentach pod urządzenia mechaniczne (program egzamin ustny).

Przy założeniu prostoliniowego rozkładu odporu gruntu obliczenia statyczne ławy przeprowadza się, przyjmując ją jako:

1) belkę statycznie wyznaczalną, obciążoną od dołu zredukowanym odporem gruntu, a „z góry” znanymi siłami od słupów,

2) belkę wieloprzęsłową statycznie niewyznaczalną o podporach nieprzesuwnych w miejscach oparcia słupów i obciążoną od dołu zredukowanym prostoliniowym odporem gruntu (opinie o programie).

Ruszty fundamentowe

Projektuje się je zwykle w przypadku słabych gruntów, przy dużych obciążeniach, a szczególnie wtedy, gdy chodzi o zwiększenie równomierności osiadania budowli. W przypadku sztywnej konstrukcji budowli, jeżeli siły w słupach i ich rozstaw nie różnią się zbytnio między sobą, stosuje się przybliżone obliczenie rusztów fundamentowych jako belek wieloprzęsłowych o podporach nieprzesuwnych w miejscu oparcia słupów. Odpór gruntu przyjmuje się równomierny. Wysokość belek rusztu przyjmuje się w granicach 0,15-0,17.

Obliczenie rusztu jako belek na podłożu sprężystym wg założeń Winklera można znaleźć w literaturze. Płyty fundamentowe stosuje się w warunkach podobnych jak ruszty fundamentowe, a także przy posadowieniu budowli poniżej wody gruntowej, jeśli trzeba wykonać izolację wodoszczelną (segregator aktów prawnych). Płytę między zebrami oblicza się jako krzyżowo zbrojoną, zamocowaną na obwodzie żeber, zebra natomiast - jak belki ciągłe przenoszące obciążenie od płyty.

Płytę fundamentową o jednakowej grubości pod siatkę słupów oblicza się dzieląc ją na pasma podłużne i poprzeczne o szerokości równej rozstawowi słupów, zastępując układ płytowy układem belkowym. Fundamenty w postaci skrzyń żelbetowych stosuje się przy dużych obciążeniach, powyżej 400 kPa, pod budynki wysokościowe (np. Pałac Kultury i Nauki w Warszawie). Fundamenty te składają się z żelbetowych płyt, dolnej i górnej (promocja 3 w 1). Elementy te stanowią monolityczną konstrukcję żelbetową. Obliczenia statyczne fundamentów skrzyniowych wykonuje się na podstawie teorii zginania płyt.