Stosowanie mniejszej odległości

Przy zapalaniu za pomocą lontów otwory zakłada się w odległości od siebie przynajmniej a = 2 w. Po odstrzeleniu pozostają wtedy między sąsiednimi otworami żebra, które należy niezwłocznie usunąć kilofem, gdyż mogą one być niebezpieczne dla zajętych ludzi (program uprawnienia budowlane na komputer). Stosowanie mniejszej odległości między otworami przy zapalaniu lontami nie jest wskazane, gdyż jeżeli tylko jeden z ładunków oderwie więcej skały, aniżeli przypuszczaliśmy, zmniejszy on zabiór dla sąsiedniego ładunku, który przez to nie zostanie należycie wykorzystany, a poza tym będziemy tu mieli niebezpieczeństwo dalekiego rozrzutu odłamków (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W wypadku równoczesnego odpalania serii ładunków przy użyciu zapalników elektrycznych lub lontu detonującego (strzelanie grupowe) rozmieszcza się je zwykle w jednej linii równolegle do przodka, odległość zaś między otworami daje się mniejszą (uprawnienia budowlane). Strefy działania takich ładunków wzajemnie przecinają się a między nimi nie tworzą się żebra. W praktyce przy normalnej wielkości ładunków się zwykle odległość między otworami równą wielkości zbioru a = w. Jeżeli ładunki zwiększymy, wówczas powinniśmy dać je na większej od siebie odległości, jeżeli zmniejszymy - na mniejszej. Tak np. w wypadku ładunków burzących, a więc znacznie większych, odległość między otworami daje się z reguły 2.

Jeżeli normalny ładunek nie mieści się w jednym otworze i decydujemy się strzelać ładunkami mniejszymi, wówczas zmniejszamy odległość między otworami oraz zwiększamy liczbę tak, by ogólna ilość materiału wybuchowego pozostała taka sama, jak i w wypadku normalnych ładunków i normalnej odległości między otworami- Gdy chodzi o zwiększenie działania rozdrabiającego, otwory rozmieszcza się nie w jednej linii, lecz w szachownicę w dwóch lub trzech rzędach (program egzamin ustny).

Rozszczepki

W niektórych wypadkach bliższy dc przodka rząd otworów wykonuje się o mniejszej głębokości i załadowuje się mniejszą ilością materiału wybuchowego. Czasami po odstrzelaniu jednej linii otworów nie usuwa się przodka urobku, lecz wierci się drugi rząd otworów i odstrzeliwuje się. Ten sposób strzelania (tzw. „strzelanie buforowe, pozwala unikać zbyt częstego przekładania toru dla ekskawalora oraz zbyt dalekiego odrzucania urobku podczas strzałów (opinie o programie).

Szczególne warunki stosowania otworów pionowych zachodzą, w następujących wypadkach Jeżeli ma być wybrana skała o znacznym nachyleniu powierzchni, rozmieszczamy otwory strzelnicze w taki sposób, by utworzone zostały odsadzki abc i bde, w dalszym zaś ciągu robotę prowadzi się, jak w wypadku odbudowy schodowej. Podrobione od dołu i zwisające części skały odstrzeliwuje się przez założenie od góry pionowych otworów, przy czym otwór może się znajdować bądź to na przedłużeniu zasadniczej ściany, bądź też zakłada się nieco w głębi calizny. W wypadku pierwszym głębokość otworu daje się około V4 H, ładunek zaś oblicza się na podstawie zabioru w (a nie c) przy uwzględnieniu dodatkowej obnażonej powierzchni (od dołu) (segregator aktów prawnych).

Dla usunięcia skały, pozostającej po właściwych strzałach na spodzie skarpy, zachodzić może również potrzeba wiercenia mniejszych otworów. Strzały takie powodują silny rozrzut odłamków. Dla zapobieżenia temu wskazane jest pewne rozszerzenie dna otworu i odstrzelenie skupionym ładunkiem materiału wybuchowego kruszącego.

Rozszczepki czyli przestrzałki mają na celu bądź to rozsadzenie pojedynczych kamieni polnych, bądź też wtórne strzelanie większych brył urobku. Dla uniknięcia nadmiernego rozdrobienia kamienia, używa się przy rozszczepkach bądź to prochu, bądź to słabszego amonitu (promocja 3 w 1). Dla osiągnięcia dobrych wyników strzału, a to dla uniknięcia pozostawania skały w spodzie kamieniołomu. Potrzebny ładunek jest w tym wypadku jeszcze większy (o60°/o w porównaniu ze zwykłymi otworami pionowymi), większe jest również działanie wstrząsające na otoczenie.