Straty powierzchni użytkowej

Straty powierzchni użytkowej powstające wskutek zmian w układzie mieszkań są nieraz znaczne, dochodzące do kilkunastu procent. Stanowi to niewątpliwie istotny czynnik obciążający proces modernizacji i trudno się dziwić, że w niektórych metodach rachunku próbowano dawać temu wyraz. Procentowe ubytki powierzchni kompensowano przy tym w rachunku efektywności takim samym procentowym obniżeniem kosztu nowego budynku porównywanego z nakładem na remont i modernizację (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ten sposób kompensaty budzi zastrzeżenia, bo strata dotyczy powierzchni zużytej, a wyrównuje się ją powierzchnią nową. Ale, niezależnie od tego szczegółu, sama zasada włączania ubytków powierzchni do rachunku jest dyskusyjna. Można mianowicie uważać, że fakt przeprowadzania porównania „modernizacja inwestycja" zaznacza, że stary budynek, bez rozważanej odnowy, nie może być dalej eksploatowany. Nie wchodzi więc w rachubę użytkowanie istniejącej dotychczas powierzchni i realne jest tylko utrzymanie pewnej jej części dzięki modernizacji albo wybudowanie takiej samej ilości powierzchni nowej. Strata powierzchni jest więc faktem nieuchronnym przy obu porównywanych rozwiązaniach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Można jednak mieć w tej sprawie odmienny punkt widzenia. Tok rozumowania jest wówczas następujący. Decydując się na remont i modernizację nie przesądza się jeszcze zakresu tych prac. Mogą one obejmować zmiany w układzie mieszkań lub nie. Wówczas, w porównawczym rachunku opłacalności takich dwóch wariantów modernizacji w pierwszym przypadku powstaje określona strata, którą na pewno należy uwzględnić w obliczeniu. Wobec tego, rozumując dalej, można dochodzić do wniosku, że pomijanie strat powierzchni w porównaniach „modernizacja inwestycja’’ jest niekonsekwentne (uprawnienia budowlane).

Korekty rachunku

Wydaje się, że tylko w rzadkich stosunkowo przypadkach, kiedy straty, względnie uzyski, powierzchni mają przekroczyć określony odsetek np. 10 należy brać je pod uwagę i uwzględniać w rachunku opłacalności zamierzonych robót, po cenie jaką można mechanicznie wyznaczyć dla starego budynku w świetle jego zużycia. Zagadnienie ma inny aspekt oraz inną skalę wielkości przy obliczeniach związanych z porządkowaniem większych zespołów, kiedy wybór form i sposobów racjonalnego wykorzystania terenu wysuwa się jako jeden z czynników podstawowych (program egzamin ustny).

Jakkolwiek przedmiotem omawianego tu rachunku ekonomicznego jest opłacalność z punktu widzenia indywidualnych inwestorów, to jednak, biorąc pod uwagę zakres uspołecznienia miejskich zasobów mieszkaniowych, nie można jak się wydaje całkowicie odrzucać ewentualnej korekty rachunku, dyktowanej interesami gospodarki jako całości. W każdym razie, trzeba rozważyć czy i jakiego rodzaju uzupełnienie wchodzi w rachubę (opinie o programie).

Przeciwko priorytetowi remontów w stosunku do inwestycji przemawia niższa wydajność pracy w tym dziale produkcji budowlanej. Według badań IGM różnicę ocenia się na ok. 30%. Wydaje się jednak, że w obecnych warunkach oszczędności w zakresie siły roboczej są z ogólnego punktu widzenia jeszcze wciąż mniej istotne od oszczędności materiałowych i finansowych. Bilans gospodarki materiałowej przemawia natomiast na rzecz remontów i modernizacji, przy czym materiały są jak wiadomo pozycją dominującą w strukturze kosztów budownictwa (segregator aktów prawnych).

W literaturze dotyczącej metodologii badania efektywności nakładów spotyka się ostatnio uwagi na temat zniekształceń wyników powstających wskutek wadliwości układu cen (promocja 3 w 1). W bieżących naszych stosunkach cenowych, niektóre materiały budowlane, będąc wyraźnie deficytowe, mają ceny nie odpowiadające cenom równowagi. Dotyczy to w szczególności cementu i stali. Jeśliby wprowadzić korektę z tego tytułu, to wzrost ‘kosztu w wariancie inwestycyjnym byłby większy niż w wariancie remontowo-modernizacyjnym. Wiąże się to z występowaniem w tych dwóch wariantach odmiennych proporcji w asortymentach materiałowych.