Strefa robocza

Określenie ogólnego e_min dla całego pomieszczenia nie wystarczy np. w pomieszczeniu produkcyjnym, gdzie miejsca pracy mające różne wymagania oświetlenia powiązane są ze sobą określonym tokiem produkcji. W przypadku tym należy określić wartość współczynnika dziennego e w kilku punktach przekroju charakterystycznego, co pozwoli na wyznaczenie stref roboczych, z których każda będzie spełniać warunek e_min dla czynności wykonywanych w tej strefie (program uprawnienia budowlane na komputer).

W przypadku jeszcze bardziej szczegółowego rozeznania należy wyznaczyć wartości e przy ścianach pomieszczenia, co określiłoby dokładnie granice stref roboczych (granice te nie są równoległe do ściany okiennej, a przy ścianach bocznych bardziej się do niej zbliżają). Tc trzy możliwe fazy określania warunków oświetlenia. Mając określone wartości e w kilku punktach przekroju, wynik najlepiej podać w postaci wykresu na przekroju pionowym, co pozwoli na odczytanie wartości e w dowolnym punkcie wykresu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dla dokładnego określenia stopnia równomierności oświetlenia, zwłaszcza przy świetlikach trójkątnych, które charakteryzują się największą nierównomiernością oświetlenia, może zajść potrzeba określenia wartości e w przekrojach równoległych do charakterystycznego, np. przy ścianach, albo nawet w przekrojach prostopadłych do charakterystycznego (uprawnienia budowlane).

W tablicy 3-8 podano pełne obliczenie warunków oświetlenia dziennego dla danych z przykładu na str. 237, w którym omówiono określenie współczynnika nieboskłonu dla punktu 2. Odczyty na wykresach Daniluka i wyniki obliczeń zestawione są w sposób umożliwiający łatwe sprawdzenie każdego czynnika. Zestawienie uzupełnia wykres wartości e w przekroju charakterystycznym. Obliczenie wykonane jest dla pięciu punktów przekroju charakterystycznego, przy czym zgodnie z normą punkt 1 przyjmuje się w odległości 0,7 m od ściany okiennej (program egzamin ustny).

Hala przemysłowa

Przy ustalaniu r_nq przyjęto: okno drewniane typu zespolonego, szklone szkłem zwykłym, zabrudzenie szyb umiarkowane, więc T_0ff = 0,81 -0,8 x x0,8 = 0.52. Dla świetlika trójkątnego, konstrukcji metalowej, szklonego szkłem zbrojonym r_og = 0,6-0,8-0,65 = 0,31 (r₄ = 0). Średni współczynnik odbicia powierzchni wewnętrznych o_ir przyjęto 0,4, h_s\L = 0,5, L:h₀ = 3, więc dla określenia składowej odbić wewnętrznych e_w należy zastosować współczynniki: K_b = 2 i K_g = = 0,55. Zakładając, że budynek ma przed oknami przestrzeń otwartą, e_z = 0 (opinie o programie).

Należy do nich dodać wartości e_n od okna B. Odczyty n_y i q od okna B dla wszystkich punktów 1—5 są jednakowe, jak również jednakowa jest odległość a_B. Odsunięte na odległość a_H punkty I’—5′ dla odczytu na wykresie II zaznaczono na rzucie poziomym. Ponadto określono c_n w punkcie 6, który ma e_min w przekroju charakterystycznym dla okna B. Jak widać z zestawienia i wykresu, mimo że wartości e w punktach 4 i 5 są mniejsze niż przy rozwiązaniu ze świetlikiem, to rozwiązanie to również spełnia wymagania normy dla prac mało dokładnych przy oświetleniu bocznym (e_min > 1%), bo e_min = 1,89% (segregator aktów prawnych).

Dla uzyskania pożądanego oświetlenia w halach przemysłowych ważne jest współdziałanie szeregu świetlików. W każdym przęśle, w którym znajduje się świetlik (w tym przypadku szedowy), wyznaczono pięć punktów w równych odległościach. Wartości e_n wyznacza się od działania jednego świetlika w kolejnych punktach aż do zaniku malejących wartości. Wartości te powtarzają się kolejno od następnych świetlików, ponieważ wszystkie są jednakowe, tylko przesunięte o jedno przęsło (promocja 3 w 1).

Sumując odpowiednio wpisane wartości, otrzymuje się wartości e_n w poszczególnych punktach od działania szeregu świetlików. W przykładzie podano trzy przęsła hali; przy większej liczbie przęseł i świetlików wartości e_n w przęsłach następnych będą powtórzeniem wartości w przęśle co tłumaczy uwidocznione na wykresie nakładanie się działania poszczególnych świetlików i ich zasięg o- świetlenia.