Stropy żebrowe

Przy szerokim podziale elewacji słupami, tj. gdy między słupami nośnymi szkieletu znajduje się kilka jednostek okiennych, przekroje słupów zwiększają się proporcjonalnie z ich rozstawem (program uprawnienia budowlane na komputer). Stropy żebrowe są korzystniejsze przy takim układzie słupów niż stropy płytowe.

Przy podłużnym układzie konstrukcyjnym takich stropów i przy większych rozpiętościach żeber występują trudności dotyczące oparcia stropów na podciągu nad- okiennym; powodem tego jest mała wysokość podciągu wynikająca z małej wysokości obecnie projektowanych mieszkań przy dużej wysokości okien. Trudności tych można uniknąć, stosując poprzeczny układ konstrukcyjny stropów opartych na podciągach łączących słupy w kierunku prostopadłym do osi podłużnej budynku (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przy tym układzie skrajne żebro stropu, stanowiące jednocześnie nadproże nad otworami okiennymi w ścianie zewnętrznej, można zmieścić w grubości stropu, o ile rozpiętość żeber nie przekracza ok. 2/a głębokości traktu, czyli np. przy głębokości traktu 6 m rozpiętość konstrukcyjna stropów powinna wynosić 4,0 m.

Dalsze zwiększenie rozpiętości stropu wymaga albo dużego zagęszczenia zbrojenia w skrajnej belce nadokiennej, albo powiększenia jej wysokości względnie szerokości (uprawnienia budowlane). Pierwsze rozwiązanie utrudnia betonowanie, drugie zaś zmniejsza światło okien. Istnieje jeszcze możliwość trzeciego rozwiązania, polegającego na zwiększeniu wysokości belki w kierunku przeciwnym (belka podokienna).

O wyborze typu konstrukcji szkieletu decyduje z reguły funkcja pomieszczeń położonych na piętrach. Parter służy zwykle innemu przeznaczeniu. Powoduje to z reguły zmianę struktury szkieletu, gdyż np. gęsty rozstaw słupów na parterze przeszkadza w ukształtowaniu okien wystawowych, wejść itp. Przejście z małego na piętrach do dużego na parterze rozstawu słupów uzyskuje się przez umieszczenie podciągów zwykłych lub częściowo jako elementy podokienne 1 piętra (program egzamin ustny).

Skrajne rzędy słupów szkieletu

Skrajne rzędy słupów szkieletu mogą być ukształtowane wg jednego z poniższych sposobów:
a) skrajne słupy umieszczone są w licu ściany szczytowej, co powoduje najmniejsze ich obciążenie;
b) jednostronny wspornik dźwiga nadwieszoną ścianę szczytową pięter;
c) dwustronny wspornik daje równomierne obciążenie wszystkich słupów szkieletu (opinie o programie).

Wypełnienie szkieletu wykonuje się z cegły dziurawki, pustaków ceramicznych lub betonowych, z bloczków z betonu lekkiego oraz z prefabrykowanych płyt betonowych, stanowiących równocześnie usztywnienie przestrzenne konstrukcji. Budynki z prefabrykowanych elementów przestrzennych (typ 7) stanowią dalsze udoskonalenie metod budownictwa w kierunku stosowania coraz bardziej scalonych elementów konstrukcyjnych wykańczanych w maksymalnym stopniu w stałych zakładach produkcyjnych.

Z uwagi na doświadczalny charakter dotychczas zrealizowanych budynków tego typu, nie można ich zaliczyć jedynie do ścian lub - do stropów. Z tych względów powstała konieczność omówienia całości zagadnienia w niniejszym rozdziale (segregator aktów prawnych).
Koncepcja stosowania w budownictwie mieszkaniowym elementów przestrzennych znana już była przed drugą wojną światową w Związku Radzieckim i w Stanach Zjednoczonych. Pierwsza w większej skali realizacja tej metody nastąpiła jednak dopiero w 1960/61 r. na Osiedlu Nowe Kużominki w Moskwie, gdzie wzniesiono 5-kondygnacyjny budynek mieszkalny ze składanych elementów przestrzennych o wymiarach 10,04X3,2X3,72 m.

Z punktu widzenia konstrukcyjnego elementy przestrzenne mogą być nośne, podwieszane do konstrukcji szkieletowej (nienośne) i szkieletowo-płytowe. Ze względu na sposób wykonania elementy przestrzenne można podzielić na monolityczne i składane z elementów płytowych, Jako element przestrzenny przyjmuje się obecnie element obejmujący 1 lub 2 izby, element obejmujący klatkę schodową i kuchnię i stanowiący jednocześnie całą szerokość omawianego budynku (promocja 3 w 1).