Studnie żelbetowe

Studnie żelbetowe projektuje się począwszy od średnicy lub długości boku 1-2 m do średnicy lub długości boku rzędu kilkudziesięciu metrów (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jeżeli długość boku lub średnica płaszcza wypadają zbyt duże, wówczas wnętrze studni dzieli się na komory. Na rysunku 6-17 podano przykład studni żelbetowej o przekroju kołowym, średnicy zewnętrznej 8,5 m, z wnętrzem niewypełnionym, przeznaczonym do wykorzystania dla celów przemysłowych. Ściany płaszcza mają zbrojenie jedynie u dołu, natomiast w górnej części ściany są betonowe. Dno studni zostało wykonane w postaci kopuły betonowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Niekiedy stosuje się również dno w postaci płyty żelbetowej, jednakże zużycie stali zbrojeniowej jest wtedy większe niż w podanym przykładzie. Ciekawym przykładem studzien opuszczanych do niewielkiej głębokości są studnie wielokomorowe, zastosowane we Włoszech przy budowie stacji pomp dla przejścia luźnych cienkich warstw gruntu. Jeden z budynków został posadowiony na dziesięciu przylegających do siebie studniach, z których dwie mają wymiary 24,0×3,2 m, a osiem - 21,0×3,2 m. Wysokość studzien wynosi 4,7 m (uprawnienia budowlane).

Drugi budynek został posadowiony tylko na jednej studni o wymiarach 26,2×20,1 m. Wysokość studni wynosi 3,5 m. Płaszcze tych studzien mają grubość 60 cm, a ścianki wewnętrzne 50 cm. Wobec dużych rozmiarów studzien w rzucie poziomym i małej ich wysokości możliwe są podczas opuszczania przechylenia się płaszcza, dlatego też ścianki powinny być obliczane nie tylko na zginanie w płaszczyznach poziomych pod działaniem parcia gruntu, lecz również na zginanie wzdłuż ścian w płaszczyznach pionowych. Do wykonania ścian płaszcza żelbetowego stosuje się najczęściej beton marki 170.

Z uwagi na wymaganą szczelność ścian beton powinien być odpowiednio zaprojektowany i zagęszczony. Zbrojenie poziome ścian zmienia się odpowiednio do momentów zginających, występujących wskutek parcia gruntu. Zbrojenie pionowe ścian jest zwykle jednakowe na całej wysokości. Minimalny procent zbrojenia przyjmuje się równy 0,1% pola przekroju najgrubszej części wspornika (noża). Studnie ze ścianami z prefabrykatów (program egzamin ustny).

Żelbetowe kręgi

Studnie betonowe i żelbetowe, o przekroju kołowym i średnicy do 3,0 m mogą być wykonywane z elementów prefabrykowanych. Grubość prefabrykowanych kręgów studziennych betonowych wynosi 20 do 50 cm, a kręgów żelbetowych 10-20 cm (opinie o programie).

Do wykonania kręgów używa się betonu z kruszywa naturalnego lub łamanego marki 170. Połączenie pomiędzy poszczególnymi kręgami wykonuje się najczęściej na zakładkę lub wpust. Spoiny są wtedy wypełniane zaprawą cementową 1 : 2, a przy wymaganiu pełnej szczelności oraz w trudniejszych warunkach opuszczania bywają nawet uszczelniane za pomocą przekładek z ołowiu, grubości ok. 6 mm. W miarę zagłębiania studni poszczególne kręgi ustawia się jeden na drugim i zwykle łączy między sobą za pomocą stalowych nakładek zamocowanych na śruby. Połączenie takie jest niezbędne w przypadku gruntów, w których występuje duże tarcie na bocznej powierzchni studni, a studnia powinna być posadowiona na znacznej głębokości (segregator aktów prawnych).

Żelbetowe kręgi o średnicy wewnętrznej 2,0 m i wysokości 2,4 m są połączone za pomocą czterech par nakładek o wymiarach 700x80x12 mm. Nakładki zewnętrzne i wewnętrzne ściągnięte są śrubami 0 22 mm. Stosuje się również inne sposoby połączenia kręgów studziennych. Połączenie za pomocą płaskowników biegnących przez wszystkie kręgi i związanych z nimi za pomocą śrub. Dolny krąg, jako element prowadzący, ma większą średnicę niż pozostałe, a dolna jego krawędź zaopatrzona jest w nóż.

Jeżeli studnia po opuszczeniu na potrzebną głębokość nie pracuje na zginanie, wówczas połączenia poszczególnych kręgów stają się zbędne i mogą być zdjęte (promocja 3 w 1). Znane są przypadki opuszczania studzien z kręgów a średnicy 1,0-2,0 m w gruntach luźnych lub nasypowych do głębokości 15,0 m bez specjalnych trudności.