Stwardnienie cementu

Cement uzyskany z Al(OH)3 ma największą wytrzymałość w temperaturze 80CC, tj. zaraz po stwardnieniu. Przy dalszym wzroście temperatury jego wytrzymałość (program uprawnienia budowlane na komputer).
Cement uzyskany z fazy a A1203 wyróżnia się równomiernym narastaniem wytrzymałości w miarę wzrostu temperatury od 200 do 900°C.

Twardnienie tego cementu jest procesem znacznie powolniejszym i zachodzi w przedziale temperatury 200-220°C, a wytrzymałość powstającej struktury krystalicznej jest większa od wytrzymałości cementów z zestawów /, 2 i 3 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jakościowy skład fazowy cementu uzyskiwanego z fazy a A1203 różni się od porównywanych z nim cementów powstałych z wodorotlenku glinowego i fazy y A1203 obecnością już w temperaturze 120°C wysokotemperaturowej odmiany ortofosforanu glinowego fosfokrystobalitu. Wpływa to korzystnie na wytrzymałość cementu. W temperaturze przekraczającej 500°C jakościowy skład cementów uzyskiwanych z faz y i a A1203 jest praktycznie taki sam.

Zawartość związków fosforanowych w cementach glinowo-fosforanowych można orientacyjnie ocenić na podstawie udziału P205 w masach formierskich. Sądząc z ilości bezwodnika fosforowego w składzie masy formierskiej, można przyjąć, że zawartość nowych związków w cemencie z zestawu 4 jest mniejsza w porównaniu z zestawami 2 i 3. Zarazem wytrzymałość na ściskanie cementu glinowo-fosforanowego, uzyskanego z fazy cc A1203, jest ponad 1,5 raza wyższa (uprawnienia budowlane). Jest to związane z różną rozpuszczalnością faz rozproszonych w badanych cementach, które rozpuszczając się w kwasie, tworzą roztwory glinowo-fosforanowe o różnym stopniu przesycenia. Ze zwiększeniem stopnia przesycenia i czasu jego trwania zwiększa się prawdopodobieństwo zrastania się kryształów powstającej fazy i prawdopodobieństwo powstawania naprężeń wewnętrznych. Dlatego największa wytrzymałość tworzącej się struktury odpowiada pewnemu pośredniemu stopniowi przesycenia, który, jak można przypuszczać, występuje w przypadku zestawu 4. Struktura cementów glinowo-fosforanowych (program egzamin ustny).

Odporność na wstrząsy termiczne

Wpływ struktury cementów na wytrzymałość materiałów ogniotrwałych sprowadza się w zasadzie do wpływu porowatości.
Od początku twardnienia najgwałtowniejszy wzrost porowatości cementów glinowo-fosforanowych obserwuje się w temperaturze do 300°C, co spowodowane jest dehydratacją uwodnionych fosforanów glinowych. W cementach z zestawu 1 skok ten jest znacznie silniejszy niż w cementach z zestawów 2 i 4, gdyż zwiększa się on wskutek odwaniania mikrowypełniacza - wodorotlenku glinowego (opinie o programie).

W cementach uzyskiwanych z wodorotlenku glinowego i fazy y A1203 zwiększenie się porowatości, aż do temperatury 1200°C, należy przypisać dehydratacji i zmianom objętości mikrowypełniacza: Al(OH)3 i y A1203. Zmiany porowatości badanych cementów zgadzają się z wynikami analizy termicznej, odzwierciedlającej przebieg przemian cieplnych uwodnionych faz tlenku glinowego.
Najmniejszą porowatość wykazuje cement glinowo-fosforanowy uzyskany z fazy a A1O03. Porowatość tego cementu praktycznie nie zmienia się w przedziale temperatury 300-T-1200°C, co wskazuje na zakończenie w nim procesu polikondensacji przed osiągnięciem temperatury 300°C (segregator aktów prawnych).

Dla wszystkich zestawów charakterystyczny jest spadek wytrzymałości i mikrotwardości w przedziale temperatury 1000-1400°C. Jednocześnie w tym samym przedziale temperatury wzrasta nieco porowatość, co jest prawdopodobnie spowodowane sublimacją P206. We wszystkich cementach przeważa porowatość otwarta.

Do oceny odporności na wstrząsy termiczne cementów glinowo-fosforanowych wykorzystano metodę zmian cieplnych  najprostszą pod względem rozwiązania technologicznego i najczęściej stosowaną do określania jakości materiałów ogniotrwałych. Oceniano również odporność na wstrząsy termiczne na podstawie spadku wytrzymałości próbek na ściskanie po pierwszej zmianie cieplnej (promocja 3 w 1).