Światło białe

Światło białe, np. słoneczne, z lampy łukowej lub żarowej i żarówki), nie jest jednorodne. Składa się ono z fal o różnej długości. Po przejściu przez szklany pryzmat wiązka promieni światła białego ulega odchyleniu od pierwotnego kierunku i rozszerzeniu, dając barwne widmo. Zjawisko to nosi nazwę dyspersji. Najsilniejszemu odchyleniu ulegają fale fioletowe, słabemu niebieskie, zielone, żółte, najsłabiej załamuje się światło czerwone. Światło rozszczepione można zebrać za pomocą drugiego pryzmatu z powrotem w wiązkę białą (program uprawnienia budowlane na komputer).
Światło jednobarwne, czyli monochromatyczne, którego fale mają ściśle określoną długość, wykazuje charakterystyczną barwę.

Wymienione barwy wchodzą w zakres światła widzialnego. Do światła niewidzialnego, na które nie reaguje ludzkie oko, należy światło podczerwone (o długości fal większej od światła czerwonego) i światło nadfioletowe, czyli ultrafioletowe (o długości fal mniejszej od światła fioletowego) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Od długości fali zależy wielkość współczynnika załamania światła, przy czym zwykle dla światła fioletowego jest on wyższy niż dla światła czerwonego. Do dokładnych pomiarów współczynnika załamania światła używa się światła monochromatycznego; najczęściej jest to światło żółte (sodowe), co zaznacza się umieszczając symbol pierwiastka sodu Na poniżej litery ?i, oznaczającej współczynnik załamania (uprawnienia budowlane).

W bardzo dokładnych pomiarach współczynnika załamania podaje się ponadto temperaturę i ciśnienie, od nich bowiem zależy również częściowo jego wartość.
Różnica prędkości światła czerwonego i fioletowego przy przejściu przez jakąś substancję jest miarą dyspersji tej substancji. Wyraża ją różnica współczynników załamania światła fioletowego i czerwonego. Diament odznacza się wśród kamieni szlachetnych bardzo wysoką dyspersją; przewyższa ją jedynie dyspersja kilku minerałów, zwłaszcza syntetycznego rutylu (program egzamin ustny).

Kąt padania

Dyspersję zbliżoną do diamentu (0,044) ma cyrkon (0,038). Wysoka dyspersja diamentu jest istotnym czynnikiem wywołującym tzw. ogień tak charakterystyczny dla tego najcenniejszego spośród kamieni szlachetnych. Patrząc na diament w pewnym kierunku można zauważyć blask barwy żółtej, nieznaczny obrót kamienie może wytworzyć blask czerwony lub niebieski. Ciała o niewielkiej dyspersji, jak kwarc lub szkło, nie mają ognia lub wykazuje go tylko w bardzo słabym stopniu.
Określanie wartości współczynników załamania światła. Po przejściu światła ze środowiska optycznie rzadszego, tj. o niższych współczynniku załamania, do środowiska optycznie gęstszego, tj o wyższym współczynniku załamania, następuje załamanie w prostopadłej padania światła (opinie o programie).

Kąt załamania jest mniejszy :ć kąta padania. Gdy natomiast światło przechodzi ze środowiska :etycznie gęstszego do rzadszego, kąt załamania jest większy od kąta padania. W przypadku tym, gdy światło będzie padało pod teraz to większym kątem, okaże się, że pod pewnym kątem padania promień załamany będzie biegł na granicy środowisk o różnej gęstości optycznej. Przy jeszcze większym kącie padania następuje całkowite wewnętrzne odbicie światła. Występuje wtedy blask, mający tak duże znaczenie dla kamieni szlachetnych (segregator aktów prawnych).
Kąt padania, pod którym promień załamany nie przechodzi ze środowiska optycznie gęstszego do optycznie rzadszego, lecz lirga całkowitemu odbiciu, nazywa się kątem granicznym.

Dla rannych ciał kąt graniczny ma różne wartości, np. dla szkła wynosi 48°, natomiast dla diamentu tylko 24°. Mierząc za pomocą przyrządów zwanych refraktometrami wielkość granicznego badanych cieczy lub ciał stałych, możemy ich współczynniki załamania światła. W refraktometrach służących do mniej dokładnych, seryjnych oznaczeń wartości współczynników załamania światła badanych minerałów odczytuje się bezpośrednio ze skali (promocja 3 w 1).