System górski Kordylierów

Zach. część kontynentu zajmuje rozległy system górski Kordylierów. Ciągnie się on na przestrzeni ponad 8000 km, od Morza Beringa na pn. po Przesmyk Panamski na pd. W Ameryce Środkowej jego odgałęzieniem jest tuk wysp antylskich, sięgający Ameryki Południowej i przechodzący w Andy Karaibskie. Pasma górskie Kordylierów układają się w dwa równoległe szeregi - zach. i wsch.; pomiędzy nimi występują rozległe wyżyny i kotliny śródgórskie  (program uprawnienia budowlane na komputer).

Na pn. Kordyliery sięgają powyżej 6000 m n.p.m., w części środk. przekraczają 4000 m n.p.m., na pd. wznoszą się do ponad 5500 m n.p.m., w Ameryce Środkowej nie przekraczają 4000 m n.p.m. Dna kotlin śród- górskich leżą na różnych wys., w większości powyżej 1000 m n.p.m. Na zach. Kordyliery dochodzą bezpośrednio do Oceanu Atlantyckiego, tylko w niewielu miejscach (delta Jukonu, wybrzeża Zatoki Kalifornijskiej) występują niziny nadbrzeżne. W obrębie Kordylierów, w górach Alaska znajduje się najwyższy szczyt kontynentu - McKinley (6194 m n.p.m.), jak również najgłębsza depresja - dno Doliny Śmierci (85 m p.p.m.) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Na wsch. od Kordylierów rozciąga się wyżynny pas Wielkich Równin. Ich powierzchnia leży na wys. od 500 do 1500 m n.p.m. i stopniowo opada z zach. ku wsch. Pas ten stopniowo zanika ku pn.. gdzie Kordyliery bezpośrednio graniczą z Niżem Kanadyjskim, a także na pd., gdzie góry dochodzą niemal do Zatoki Meksykańskiej (uprawnienia budowlane).

Niziny Wewnętrzne

Środk. część kontynentu zajmują rozległe niziny. Ich pas jest najszerszy na pn., w obrębie Niżu Kanadyjskiego (do 300 m n.p.m.). Najniższe jego partie tworzą płaskie równiny otaczające Zatokę Hudsona oraz pn. część Basenu Mackenzie. Kontynuacją Niżu na pn. zach. jest wąska Arktyczna Równina Nadbrzeżna ciągnąca się wzdłuż Morza Beauforta (opinie o programie). Na pd. od Niżu Kanadyjskiego leżą stosunkowo wysoko położone Niziny Wewnętrzne (150-400 m n.p.m.); ich pn.-wsch. część tworzy nieckowate obniżenie zajęte przez system Wielkich lezior. Na pd. pograniczu Nizin Wewnętrznych rozciąga się wyspowe wzniesienie wyżyny Ozark i gór Ouachita (wys. ponad 800 m n.p.m.). Pd. część pasa nizinnego zajmuje Nizina Zatokowa (do 200 m n.p.m ). lej przedłużenie to położona po pd. stronie Zatoki Meksykańskiej krasowa Nizina Jukatanu (program egzamin ustny).

Wsch. część Ameryki Północnej zajmują pasma górskie i wyżyny o zróżnicowanym charakterze. W Appalachach wys. nieznacznie przekraczają 2000 m n.p.m. (Mitr heli 2037 m n.p.m.). Appalachom towarzyszy od wsch. nadbrzeżna Nizina Atlantycka. Na pn. od nich rozciąga się rozległa Wyżyna Labradorska; jej centralna część wznosi się powyżej 500 m n.p.m. W znajdujących się na pn. wsch. krawędziowych górach Torngatt wys. przekraczają 1500 m n.p.m (segregator aktów prawnych).

Górski charakter ma też większość amerykańskich wysp. Niektóre - m.in. Antyle, Vancouver, Archipelag Aleksandra, Aleuty - stanowią najwyższe wzniesienia przebiegającego tu częściowo pod pow. morza łańcucha Kordylierów. Wysoko wznoszą się również wyspy wsch. części Archipelagu Arktycznego (2000-3000 m n.p.m i więcej) i brzeżne części Grenlandii Po rozpadzie Pangei na przełomie prekambru i kambru blok ten utworzył Laurentię - kontynent rozciągający się między ok. 15°N a 45’S. Jego dzisiejsze brzegi zach. zwrócone były kierunku pn., natomiast dzisiejsze wybrzeża wsch. - na pd. Kontynent ten oblewały wody Paleopacyfiku i Paleotetydy, a także oceanu apetus, który oddzielał go od kontynentu Baltica (Fennoskandia) - obecnie części Europy. W tym czasie obszary dzisiejszej Florydy, lukatanu i części Ameryki Środkowej, które sąsiadowały z blokami Afryki i Ameryki Południowej, stanowiły fragment kontynentu Gondwany (promocja 3 w 1).