System płyt żebrowanych Kozłowa

Szeroko rozpowszechniony w ZSRR był również system płyt żebrowanych Kozłowa wytwarzanych metodą wibrowalcowaną na ciągłej taśmie produkcyjnej. Ściana wewnętrzna Kozłowa składa się z płyt zestawionych do siebie żebrami, przedzielonych płytą pilśniową.

Żebrowania biegną w dwóch prostopadłych kierunkach w odstępach co 30 cm (uprawnienia budowlane). Ściana przed montażem była scalana z 2 płyt za pomocą łączników spawanych. Konstrukcja ścian zewnętrznych składała się również z tych samych elementów z tym, że między płytami umieszczano izolację termiczną z włókien szklanych. System ten ostatnio również zaczęto zastępować płytami pełnymi, produkowanymi na tej samej taśmie produkcyjnej (program na telefon). Głównym mankamentem płyt żebrowych było duże zużycie cementu, gdyż jako cienkościenne elementy musiały być one wykonywane z betonu piaskowego.

W krajach o szeroko rozwiniętym przemyśle ceramiki cienkościennej, jak Włochy czy Francja, rozpowszechnione są dość szeroko systemy płytowych konstrukcji, stosujących pustaki ceramiczne różnych typów jako wkładki współpracujące z betonem.

Dzięki dużej wytrzymałości ceramiki (na ściskanie powyżej 250 kG/cm2) i mijankowym układom kanałów w pustakach płyty tych konstrukcji charakteryzują się zarówno nośnością niewiele mniejszą od betonowych, jak również dobrą izolacyjnością termiczną, która pozwala na ich zastosowanie również do ścian zewnętrznych , szczególnie w warunkaćh klimatycznych Francji czy Włoch, gdzie niewielkie mostki termiczne (spoiny betonowe) są dopuszczalne (program na komputer).

Istnieją przykłady użycia tego typu ścian nawet do wysokości 18 kondygnacji przy poszerzeniu betonowych żeber obw od owych i wytworzeniu pewnego rodzaju szkieletu żelbetowego współpracującego z wypełnieniem ceramicznym.

Cegły i pustaki ceramiczne

W ZSRR cegły i pustaki ceramiczne używane są w ścianach wielkopłytowych w układach warstwowych wibrowanych mechanicznie, przy czym spotyka się różne układy strukturalne: dwuwarstwowe z pustką powietrzną pośrodku warstw ceramicznych, dwuwarstwowe z izolacją termiczną od zewnątrz, trzywarstwowe z izolacją termiczną pośrodku warstw ceramicznych (program egzamin ustny).

Koncepcja polega na zastosowaniu trójkątnej perforowanej kształtki ceramicznej, która pozwala — w zależności od wzajemnego usytuowania — na formowanie ścian zewnętrznych o grubości 34 cm lub ścian nośnych wewnętrznych o grubości 27 cm. Podobnie jak w płytowych ścianach betonowych, płyty z tych kształtek posiadają pionowe i poziome żebra zbrojone (opinie o programie).

Druga koncepcja opiera się na zastosowaniu prostopadłościennych kształtek ceramicznych, łączonych wzajemnie przy pomocy zaprawy cementowej, układanej we wrębach wykonanych pośrodku ich grubości. W obu koncepcjach widać tendencje do zmniejszenia do minimum szerokości spoin (stanowiących mostki ciepła) warunkujących przydatność ściany dla celów mieszkalnych (segregator aktów prawnych).

Systemy te stosowane są doświadczalnie w okręgach, gdzie rozwinięty jest przemysł ceramiczny, np. na Ukrainie. Ujemną cechą płyt ceramiczno-betonowych jest stosunkowo pracochłonna technologia, wymagająca ręcznego, dosyć precyzyjnego układania pustaków w formie, aby zachować przyjętą szerokość spoin i uzyskać właściwe powiązanie(promocja 3 w 1).