Systematyczne badanie kruszywa

Do przeprowadzenia badań pobiera się komisyjnie na budowie próbki odpowiednich materiałów w ilości określonej odpowiednimi instrukcjami i przesyła do laboratorium polowego do zbadania. Sporządza się przy tym protokół pobrania próbek, w którym określa się zakres badań, jakie powinny być przeprowadzone. Na podstawie przeprowadzonych badań laboratorium sporządza zestawienie uzyskanych wyników i przesyła je kierownikowi budowy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szczególną uwagę należy zwracać na systematyczne badanie kruszywa dostarczanego na budowę (piasku, żwiru, pospółki, tłucznia itp.) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Bezpośrednio ze złoża, urobku lub składowiska pobiera się tzw. próbki pierwotne (dla żwiru i po- spółki 15 próbek przy wielkości partii do 500 m³) o ciężarze każdej próbki 20 kG. Przez zmieszanie wszystkich próbek pierwotnych uzyskuje się tzw. próbki ogólne. Próbka laboratoryjna przygotowana jest z próbki ogólnej i reprezentuje średnie właściwości badanego kruszywa. Ciężar próbki laboratoryjnej żwiru lub pospółki wynosi przy wielkości partii do 500 m³ - 20 kG, a przy partii do 1000 m³ - 30 kG.

Pobieranie próbek odbywa się komisyjnie z udziałem przedstawicieli odbiorcy i dostawcy. Sporządzą się przy tym protokół. Wyniki badań podaje laboratorium w „orzeczeniu o jakości kruszywa mineralnego”. Do orzeczenia dołącza się wykres uziarnienia kruszywa (uprawnienia budowlane).

Przy pobieraniu próbek wody należy na butelce (o pojemności 1 1.) nalepić kartkę zawierającą: a) numer lub znak próbki, b) datę i godzinę pobierania próbki, e) stwierdzenie z jakiego urządzenia wodnego pobrano próbkę, d) nazwę miejscowości i zakładu lub nazwisko właściciela urza.dzenia wodnego.

Niezależnie od tego należy przy pobieraniu próbek sporządzić protokół zawierający szczegółowy opis warunków ich pobrania. Tak np. gdy woda pobierana jest ze studni, należy w opisie określić miejsce znajdowania się studni i jej otoczenie, jak również podać rodzaj studni (kopana, abisyńska, wiercona); jej głębokość, sposób ocembrowania wzgl. obudowy, datę jej wykonania itp. (program egzamin ustny).

Ciekłość i urabialność

Na budowach wykonywanych z elementów drobnowymiarowych laboratorium przeprowadza badania pobieranych próbek cegły, pustaków, dachówki, gąsiorów itp. Składniki betonu powinny być tak dobrane ilościowo i pod względem uziarnienia, aby beton w stanie świeżym posiadał odpowiednią, w zależności od sposobu zagęszczania, ciekłość i urabialność, po stwardnieniu zaś (w postaci walców próbnych) wykazywał po 28 dniach wytrzymałość odpowiadającą naprężeniom dopuszczalnym, przyjętym w projekcie lub w założeniu (opinie o programie).

W oparciu o założenia zawarte w zleceniu oraz posiadane materiały, laboratorium połowę przeprowadza badania materiałów i projektuje skład mieszanki betonu. Przebieg obliczeń wg wzorów stosowanych dla przyjętej metody podaje się w księdze projektowania betonu. Na podstawie wyników projektowania laboratorium wystawia ,,recepturę mieszanki betonowej” dla każdego zlecenia oddzielnie (tabl. 3-7). Ustalenie receptury na beton dla danej partii kruszywa powinno być sprawdzone przez zgniecenie próbnych walców (segregator aktów prawnych). Skład betonu na 1 zarób betoniarki wywieszany jest w miejscach produkcji mieszanki betonowej, przy czym w przypadku gdy dozowanie nie jest wago- we, ilości podaje się w takich jednostkach, w jakich faktycznie są mierzone, np.: kruszywo w taczkach lub skrzynkach, cement w workach itp.

Na dołączonym do receptury załączniku (kontrola przygotowania betonu) odpowiedzialny za dozowanie składników pracownik (brygadzista betoniarki) powinien po każdej zmianie roboczej stwierdzić podpisem, że beton produkowano wg wywieszonej receptury. W miejscu układania betonu pobiera się walcowe próbki kontrolne na każde 20-100 m³ ułożonego betonu o jednakowym składzie i układanego w nie zmienionych warunkach w różnych elementach konstrukcji budynku (promocja 3 w 1).