Szczeliny dylatacyjne

Podkład betonowy lub podkład ze zbrojonej zaprawy cementowej, układany pod izolacją wodoszczelną, należy zdylatować w odstępach nie większych niż 6 m. Szczeliny dylatacyjne szerokości ok. 10 mm należy wypełniać ścinkami styropianu lub kitem asfaltowym bądź lepikiem asfaltowym. Nad szczelinami dylatacyjnymi podkładu należy ułożyć pasy papy lub folii szerokości ok. 25 cm. przyklejając je do podkładu tylko brzegami na szerokości ok. 5 cm (program uprawnienia budowlane na komputer).

W ścianach budynków przylegających do tarasu należy wykonać bruzdy (tzw. wydry), wysokości ok. 30 cm i głębokości nie mniejszej niż 3 cm i wyprawić je zaprawą cementową.

Izolacje przeciwwodne tarasów wykonuje się z co najmniej 4 warstw papy asfaltowej, przy czym na co najmniej jedną z nich należy zastosować papę na osnowie z tkaniny technicznej (druga lub trzecia warstwa). Na pozostałe warstwy izolacji można stosować papy asfaltowe powlekane odmiany 400, można również trzecią i czwartą warstwę izolacji wykonać z papy na osnowie z welonu szklanego lub folii aluminiowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Izolację wodochronną tarasu może również stanowić izolacyjna folia z PCW grubości 1,5 lub 2 mm. Folii cieńszych nie należy stosować przy tego rodzaju izolacjach. Izolację należy wyprowadzić na wysokość 30 cm, na wszystkie płaszczyzny pionowe przylegające do tarasu, wprowadzając ją w przygotowane uprzednio bruzdy (wydry)(uprawnienia budowlane).

Po zakończeniu wykonania izolacji wodochronnej należy ułożyć warstwę poślizgową, tzn. podsypkę z piasku lub talku oraz w przypadku izolacji papowej - jedną warstwę papy klejonej na zakładach, a w przypadku izolacji z folii z PCW - warstwę papy (jeśli folia jest bitumoodporna) lub folii Estrofol bądź folii polietylenowej (program egzamin ustny).

Nawierzchnie z asfaltu lanego

Następnie należy wykonać warstwę ochronno-dociskową z betonu lub zaprawy zbrojonej siatką, stanowiącą podkład pod właściwą nawierzchnię posadzkową tarasu. Warstwa ta, jak i warstwa nawierzchniowa tarasu powinny być zdylatowane. W razie potrzeby, np. przy posadzkach lastrykowych, należy wykonać dylatacje pośrednie (opinie o programie).

W przypadku odwodnienia zewnętrznego tarasu należy na jego obrzeżu założyć obróbkę blacharską w sposób zabezpieczający ścianę przed zaciekami. Przy tarasach o dużej powierzchni i odwodnieniu zewnętrznym jest konieczne zastosowanie rynien i rur spustowych. Tego typu rozwiązania są podobne lub analogiczne do rozwiązań stosowanych przy stropodachach.

Duży wpływ na szczelność izolacji tarasu ma sposób zamocowania balustrad. Należy dążyć do tego, aby słupki balustrad nie dziurawiły izolacji tarasu. Można to uzyskać mocując słupki na wspornikach w gzymsie lub wieńcu gzymsowym. Przy balustradach pełnych (np. w postaci ścianek murowanych lub betonowych) izolacje należy przy nich zakończyć w sposób podobny jak przy ścianach przylegających do tarasu budynków. Przy tego typu balustradach taras powinien mieć koniecznie odwodnienie wewnętrzne (segregator aktów prawnych).

W rozwiązaniach podanych w starych katalogach i wielu starych publikacjach nawierzchnia tarasu wykonana z asfaltu lanego traktowana była równocześnie jako jego wodoszczelna izolacja. Zwraca się uwagę, że rozwiązanie to nie sprawdziło się w praktyce i było przyczyną nieszczelności i przecieków wody przez izolację. Dobrze wykonany asfalt lany może stanowić nawierzchnię tarasu, nie stanowi jednak izolacji wodochronnej tarasu. Nawierzchnie z asfaltu lanego należy układać na szczelnych izolacjach papowych, wykonanych zgodnie ze wskazówkami podanymi powyżej.

Przerwy w robotach izolacyjnych mogą być spowodowane:

1. wykonywaniem robót izolacyjnych partiami,
2. łączeniem izolacji zewnętrznych pionowych z poziomymi,
3. koniecznością wykonania szczelin dylatacyjnych (promocja 3 w 1).