Szczudła

Szczudła, początkowo rurowe o średnicy do kilkudziesięciu cm, przemieniły się z biegiem czasu w kratownice, o przekroju trójkątnym lub kwadratowym. Kratownice stawiają mniejszy opór falom i narażone są na mniejsze uderzenia. Na niektórych platformach w razie potrzeby można szczudła przedłużać zapasowymi odcinkami, bez potrzeby dokowania (program uprawnienia budowlane na komputer).
Poważny problem konstrukcyjny stanowią urządzenia do opuszczania i podnoszenia szczudeł. W mniejszych platformach służą do tego dźwigniki hydrauliczne lub pneumatyczne, a siły z nich przenoszą się na szczudła poprzez tarcie o pobocznice tych ostatnich.

Dla większych i cięższych platform okazało się to niewystarczające. Używa się zębatek i kół zębatych poruszanych elektrycznie. Dla ustalenia poziomu położenia platformy na szczudłach używa się stalowych przetyczek, które na czas eksploatacji przenoszą ciężar platformy na szczudła, odciążając mechanizmy podnoszące. Wymagało to wykonania w szczudłach poziomych otworów w równych odstępach od siebie.
Wymiary w rzucie poziomym największej z platform podnoszonych wynoszą ok. 80x40x7 m, przy osiągalnej głębokości dna 85 m. Średnica szczudeł do 2 m.
Wadą platform podnoszonych jest większe prawdopodobieństwo ich uszkodzenia lub zniszczenia w stosunku do innych rodzajów platform (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Największym niebezpieczeństwem dla platform podnoszonych stanowi podmycie szczudeł. Wymaga to systematycznych sondaży i obserwacji. W razie potrzeby położenie platformy można poprawić przez dalsze nieznaczne wysunięcie w dół zagrożonego szczudła.

Najniebezpieczniejszym jednak dla platform podnoszonych jest okres ich holowania, gdy stateczność ich z powodu podniesionych nieraz wysoko szczudeł jest najmniejsza, oraz okres ich stawiania (uprawnienia budowlane).
Platformy podnoszone (oraz odmiana ich: platformy kroczące) stosowane w budownictwie morskim i w pogłębiarstwie.
Rozróżniamy ich dwa zasadnicze typy:
- platformy na pływakach (pontonach) - półzanurzalne,
- statki robocze (wiertnicze itp.).

Platformy wiertnicze

Urządzenia te wchodzą już całkowicie w domenę budowy okrętów, będą więc tu omówione jedynie bardzo ogólnie.
Platformy wiertnicze na pływakach (semi-submersible) mają konstrukcję podobną do platform zanurzalnych i mogą być zresztą na płytszych wodach stawiane na dnie i odgrywać rolę platform nieruchomych (program egzamin ustny).

Dawniej platformy opierały się na pontonach pływających na powierzchni wody, jednym lub dwu (katamarany), albo miały boczne pływaki. Późniejsze rozwiązania przypominały platformy zanurzalne „butlowe”, z ewentualnymi dodatkowymi pływakami u dołu, niekiedy uformowanymi w postaci rusztu. Najnowsze platformy tego typu są samobieżne. Wspierają się na kolumnach wznoszących się na dwu (lub więcej) podwodnych kadłubach, zakończonych śrubami pędnymi. Wymiary największej platformy (Zapata-Ugland) wynoszą 111,9x64x42,6 m, wysokość od spodu kadłubów do wierzchu platformy ok. 50 m (opinie o programie).
Z platformami pływającymi związana jest kwestia ich unieruchamiania na czas pracy, które albo może polegać na kotwiczeniu (możliwym do głębokości ok. 500 m), albo też może być zapewnione przez tzw. system dynamicznego kotwiczenia (dynamical positionning) i przez automatyczną kontrolę pracy śrub. co nadaje się na większych głębokościach (np. praca).

Badawczy statek wiertniczy “Glomar Challenger” może prowadzić wiercenia na głębokości wody 6000 m i pobierać próbki gruntów z głębokości do ok. 900 m poniżej dna. Wyniki wierceń tego statku, wykonanych w czasie wypraw po wszystkich oceanach, zmieniły rewolucyjnie poglądy na problem dryftu kontynentów (segregator aktów prawnych).

Specjalne zagadnienie stanowi umiejscowienie statku na czas wiercenia. Odbywa się to za pomocą kotwiczenia dynamicznego działającego według schematu. Sygnały akustyczne nadawane systematycznie ze statku, trafiające do przetworników umieszczonych na dnie przy głowicy otworu wiertniczego, wracają do hydrofonów umieszczonych pod dnem statku i do maszyny liczącej (promocja 3 w 1)..